Μια ηλιόλουστη μέρα, με γέλιο, αρκετή αγωνία (ναι, είχαμε άγχος!) και πολύ ενθουσιασμό, η ομάδα των Νέων Δημοσιογράφων – Αποδημητικά Πουλιά υποδέχτηκε τη Μαρίνα Σάττι σε μια συνέντευξη γεμάτη αυθεντικότητα, καλοσύνη και ενέργεια! Μίλησε μαζί μας για τα πρώτα της βήματα στη μουσική, για τη σημασία της πολιτισμικής ταυτότητας, αλλά και για τη δύναμη της διαφορετικότητας.

Η Μαρίνα μεγάλωσε ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς – τον ελληνικό και τον σουδανικό. Μεγάλωσε με εικόνες και εμπειρίες που αναπόφευκτα σμίγουν και καθρεφτίζονται στον ήχο της. Όπως μας εξομολογήθηκε, δεν είναι μόνο τα αραβικά ή ελληνικά μουσικά στοιχεία που την εμπνέουν, αλλά η ίδια η έννοια της αποδοχής και της τόλμης να πειραματίζεται χωρίς όρια. «Όλες οι εμπειρίες διαμορφώνουν τον τρόπο που εκφράζεσαι», μας είπε.

Γι’ αυτό και η μουσική της είναι τόσο μοναδική: ένα μείγμα από παραδοσιακά ακούσματα, pop ρυθμούς, αυτοσχεδιασμούς και πολύ προσωπικό χρώμα. Δεν φοβάται να πειραματιστεί – και αυτό φαίνεται!

Μας μίλησε και για εκείνα τα πρώτα της βήματα, τότε που έπαιζε κλασικό πιάνο και δεν την άφηναν να τραγουδήσει παράλληλα σε σχολικές γιορτές. «Γιατί να μην τραγουδήσω κι εγώ;» αναρωτήθηκε. Αν είχε ακούσει εκείνες τις φωνές, ίσως να μην είχε φτάσει εδώ. «Άμα εσύ το πιστεύεις, να το προσπαθήσεις!», είπε, δίνοντας μια ισχυρή δόση έμπνευσης στους νέους που την παρακολούθησαν.

Όταν τη ρωτήσαμε πώς ένιωσε όταν της πρότειναν να πάει στη Eurovision με το «Ζάρι», δεν έκρυψε: «Είχα αγωνία! Δεν ήξερα τι να περιμένω, αλλά χαίρομαι που το έκανα». Για εκείνη ήταν μια πρόκληση που δούλεψε με πολλούς ανθρώπους, μεράκι και… αρκετές πρόβες.

Κάποια τραγούδια γεννιούνται σε ώρες, άλλα σε μήνες. Το «Αχ Θάλασσα» ήταν μαγικό από την αρχή. Όπως μας αποκάλυψε, η τελική μελωδία βγήκε από μία μόνο ηχογράφηση, παίζοντας πιάνο κι αυτοσχεδιάζοντας στο στούντιο. Οι στίχοι της Λένας Κιτσοπούλου ταίριαξαν απόλυτα με τη θαλασσινή της έμπνευση, πριν καν της την αναφέρει.

«Είχα αυτή την ιδέα να κάνω ένα μουσικό βίντεο μέσα στη θάλασσα και να δείξω την άλλη πλευρά του στερεότυπου για τα ελληνικά νησιά, για το ελληνικό καλοκαίρι όπως το ξέρουν οι περισσότεροι: τις πολύχρωμες διακοπές στην παραλία…». Το τραγούδι και το βίντεο ήθελα να δείξουν μια άλλη Ελλάδα – όλοι έχουμε την εικόνα του ελληνικού καλοκαιριού, που είναι χρωματιστή και ανέμελη, αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: μια θάλασσα με βάθος.

Η Μαρίνα δεν μένει μόνο στη σκηνή. Συνεργάζεται με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) ως επίσημη Υποστηρίκτρια του οργανισμού. Όλα ξεκίνησαν τυχαία· μέσα σε μία εβδομάδα προέκυψε όλη η συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία για το μουσικό βίντεο του «Αχ Θάλασσα», χάρη σε μια πρόταση του αδερφού της. «Ήθελα να το συνδυάσω με ένα κάλεσμα προς τον κόσμο να στηρίξει έναν οργανισμό». Και έτσι κι έγινε.

Στη συνέχεια επισκέφθηκε δομές φιλοξενίας προσφύγων στη Λέσβο, τραγουδώντας με τα παιδιά και φέρνοντας μουσική και χαρά σε δύσκολες συνθήκες. Και τελικά, όπως μας είπε: «Αυτές οι μικρές δραστηριότητες που κάναμε μάς έδωσαν περισσότερες ιδέες για να συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον και να παρουσιάσουμε πολλά περισσότερα πράγματα σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Ναι, σχεδιάζουμε πολλά πράγματα και θα τα δείτε κι εσείς».

Στο ερώτημα αν η μουσική της αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη ελληνική νεολαία, απαντά χωρίς αμφιβολία: «Ζω εδώ. Επηρεάζομαι από εδώ. Σίγουρα καθρεφτίζει εμένα – και ίσως και άλλους ανθρώπους – στην Ελλάδα του σήμερα».

Το νέο της άλμπουμ, όπως μας είπε, έχει απ’ όλα: μπαλάντες, χορευτικά, λίγη νοσταλγία από τα 90’s, λίγο πάρτι και πολύ χαμόγελο. Κάποια κομμάτια την κάνουν να «χαμογελάει» κάθε φορά που τα ακούει. Και εμείς το καταλαβαίνουμε απόλυτα! Μέσα στη συζήτηση, μας σύστησε και τη Λόλα – μια φανταστική περσόνα που ενσαρκώνει τη δυναμική, ανεξάρτητη, ελεύθερη γυναίκα, με χιούμορ και αυτοπεποίθηση. «Η Λόλα είναι θεά», είπε γελώντας.

Απλή, δυνατή και αληθινή. Τέλος, όταν τη ρωτήσαμε τι συμβουλή θα έδινε σε ένα νέο παιδί σήμερα, ήταν ξεκάθαρη: να ακούει τον εαυτό του. «Να εμπιστεύεστε το ένστικτό σας». Γιατί αυτοί που τελικά πετυχαίνουν είναι εκείνοι που τόλμησαν και δεν σταμάτησαν.

Και κάπου εδώ…η κουβέντα μας έκλεισε με δώρα, χαμόγελα, φωτογραφίες, αυτόγραφα και… κινητά που πήραν φωτιά! Η Μαρίνα άφησε πίσω της έμπνευση· την αίσθηση πως μπορείς να είσαι αληθινός, δημιουργικός και…να γίνεις η δική σου Λόλα.

Συνέντευξη

Μαρίνα Σάττι: Γεια σας!

Δημοσιογράφος: Χαιρόμαστε πολύ που δέχτηκες την πρόσκλησή μας και είσαι σήμερα εδώ, στο Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Μαρίνα Σάττι: Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.

Δημοσιογράφος: Είμαστε οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας Αποδημητικά Πουλιά, μιας εφημερίδας στην οποία συμμετέχουν έφηβοι και νέοι διαφόρων εθνικοτήτων και εκδίδεται μία φορά τον χρόνο. Θα χαρούμε πολύ να σου κάνουμε κάποιες ερωτήσεις.

Δημοσιογράφος: Η πρώτη ερώτηση: πώς το πολιτισμικό σας υπόβαθρο έχει επηρεάσει και εμπνεύσει τη μουσική σας;

Μαρίνα Σάττι: Σίγουρα αυτό έχει τον ρόλο του – το γεγονός ότι ο μπαμπάς μου είναι από το Σουδάν και η μαμά μου από την Ελλάδα. Νομίζω όμως πως όλες οι εικόνες και όλες οι εμπειρίες διαμορφώνουν το λεξιλόγιο που αναπτύσσεις και σε εμπνέουν με κάποιον τρόπο: τα ταξίδια που έχω κάνει, οι άνθρωποι που έχω γνωρίσει…

Σπουδάζοντας μουσική – κλασική, τζαζ – και μετά παρακολουθώντας pop performances από βίντεο, hip-hop τραγούδια…όλα αυτά σίγουρα με έχουν διαμορφώσει.

Αλλά, για να πάω πίσω στην αρχική ερώτηση, νομίζω ότι δεν είναι τόσο το ότι μπορεί να έχω χρησιμοποιήσει αραβικά ή ελληνικά στοιχεία, όσο η «εξοικείωση» με τη διαφορετικότητα και με τις μίξεις και προσμίξεις.

Και νομίζω πως έχω μια τάση προς το να πειραματίζομαι, να τολμώ και να μην περιορίζομαι σε όρια.

Δημοσιογράφος: Υπάρχει κάποιος στη ζωή σας που σας ενθάρρυνε να ακολουθήσετε το τραγούδι;

Μαρίνα Σάττι:
Βασικά, να σας πω μια ιστορία από τότε που ήμουν στο σχολείο – στο γυμνάσιο, νομίζω. Έπαιζα κλασικό πιάνο από το δημοτικό και είχα πάει σε έναν σχολικό διαγωνισμό μουσικής, όπου αποφάσισα να παίξω πιάνο και να τραγουδήσω – να συνοδεύσω τον εαυτό μου. Ήταν εκεί μια δασκάλα από το Ωδείο που με ήξερε χρόνια – γενικά ήμουν αρκετά καλή στο πιάνο.

Μετά το τέλος του διαγωνισμού μού λέει: «Έπρεπε να παίξεις μόνο πιάνο, όχι να τραγουδήσεις και να παίξεις πιάνο». Και αυτό, δεν ξέρω, το είχα κρατήσει στο μυαλό μου και με είχε προβληματίσει – ίσως και στενοχωρήσει. Επειδή πολλά κορίτσια τραγουδούσαν, αλλά λίγα άτομα έπαιζαν πιάνο, προτιμούσε ο δάσκαλος να τις συνοδεύω και να είμαι πιανίστα στις γιορτές και στις εκδηλώσεις. Και λέω εγώ: γιατί; Γιατί δεν με αφήνουν να τραγουδήσω και να γίνω τραγουδίστρια; Μόνο πιάνο θα παίζω;

Συμπέρασμα: Μπορεί να ακούσετε διάφορα μεγαλώνοντας και να σας πει ο καθένας μια άποψη. Αν εγώ είχα ακούσει εκείνη την κυρία τότε, δεν θα είχε γίνει αυτό που έχει γίνει τώρα. Οπότε, αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι και του βγαίνει από μέσα του, θα περάσει από διάφορα στάδια – μπορεί να του λένε διάφορα γύρω του. Άμα εσύ το πιστεύεις, να το προσπαθήσεις!

Δεν το είχα αποφασίσει ότι θα γίνω τραγουδίστρια· απλώς μου άρεσε να τραγουδάω.
Μέσα στα χρόνια αυτό κάπως ξεδιπλώθηκε, λίγο από εδώ, λίγο από εκεί. Και τελικά είπα: ωραία, μου αρέσει αυτό, θα το κάνω, θα το προσπαθήσω.

Δημοσιογράφος: Μπορείτε να μας πείτε την ιστορία πίσω από το τραγούδι Αχ Θάλασσα και τη διαδικασία σύνθεσής του;

Μαρίνα Σάττι:
Θυμάμαι ήταν ένα απόγευμα στο στούντιο του φίλου μου, του Νίκου Κωδωνά, με τον οποίο δουλεύουμε μαζί. Ήμουν στο πιάνο, απλώς έπαιζα και τραγουδούσα μελωδίες. Συνήθως κάνω πολλούς αυτοσχεδιασμούς, πολλές ηχογραφήσεις, και μετά τις ξανακούω ή διαλέγω τα κομμάτια που μου αρέσουν περισσότερο και προσπαθώ να κάνω ένα είδος «κολάζ» για να ολοκληρώσω τη μελωδία.

Σε αυτό το τραγούδι, όμως, για κάποιο λόγο, η ολόκληρη μελωδία γράφτηκε σε μία μόνο προσπάθεια. Όπως ακριβώς ηχογραφήθηκε – ενώ αυτοσχεδίαζα στο πιάνο – αυτή έμεινε και ως τελική μελωδία. Μου άρεσε, και την έδωσα στη Λένα Κιτσοπούλου, που είναι η στιχουργός.

Όλο το πρότζεκτ γυρνούσε γύρω από όλα αυτά τα στερεότυπα για την Ελλάδα, τα τουριστικά, αυτά που ξέρουν οι ξένοι για μας – τη μουσική του πανηγυριού, της γιορτής, το συρτάκι. Είχα χρησιμοποιήσει με χιουμοριστικό τρόπο στοιχεία όπως η φέτα, η Ακρόπολη, το σουβλάκι…ξέρεις…

Όμως ήθελα να τελειώσει ο δίσκος με μία ανατροπή, με το «Αχ Θάλασσα». Ήθελα να κάνω αυτό το βίντεο μέσα στη θάλασσα και να δείξω την άλλη πλευρά του στερεότυπου για τα ελληνικά νησιά και τις παραλίες, τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και την πλευρά της θάλασσας που γίνεται οδός για χιλιάδες ανθρώπους που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους και ακολουθούν το όνειρό τους για μια καλύτερη ζωή. Την άλλη όψη του νομίσματος.

Και πίστεψέ το ή όχι, η φίλη μου η Λένα, όταν μου έστειλε τους στίχους σε μια φωτογραφία, ο τίτλος έγραφε “Αχ Θάλασσα”! Και λέω, «Κάνεις πλάκα! Δεν το πιστεύω αυτό το πράγμα!». Δεν της είχα πει τίποτα. Οπότε λέω, εντάξει, υπάρχει ένας συντονισμός εδώ.

Δημοσιογράφος: Πώς νιώσατε όταν σας ζητήθηκε να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα στη Eurovision με το τραγούδι Ζάρι; Είχατε αμφιβολίες;

Μαρίνα Σάττι:
Όταν αναλαμβάνεις ένα τόσο μεγάλο πρότζεκτ, έχεις αγωνία και προσπαθείς να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς. Ήταν κάτι καινούριο, διαφορετικό από ό,τι είχα ξανακάνει. Φέτος με ξανακάλεσαν να πάω ως guest, να τραγουδήσω ένα μικρό τραγούδι, και μόλις ανέβηκα στη σκηνή, όλα μου φάνηκαν πιο γνώριμα. Και είπα: αν ήξερα πέρυσι αυτά που ξέρω φέτος, θα ήταν αλλιώς!

Πάντα όταν κάνεις κάτι καινούριο δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Όταν ρίχνεις το…ζάρι, δεν ξέρεις τι ζαριά θα σου βγει (γέλια)! Αλλά προσπαθήσαμε, βάλαμε τα δυνατά μας όλοι μαζί. Ήταν μια προσπάθεια που κράτησε πολλούς μήνες, με πάρα πολλούς ανθρώπους στην ομάδα που συνεργαστήκαμε. Και χαίρομαι που το έκανα, έμαθα πολλά καινούργια πράγματα και θέλω να πιστεύω ότι και ο κόσμος πέρασε καλά μέσα από όλο αυτό το ταξίδι.

Δημοσιογράφος: Υπάρχει κάποιο τραγούδι στο νέο σας άλμπουμ που το αισθάνεστε πιο προσωπικό;

Μαρίνα Σάττι:
Πιο προσωπικό… όλα μου φαίνονται, να σου πω την αλήθεια, προσωπικά, γιατί εγώ τα έχω γράψει, τα έχω σκεφτεί, τα έχω δουλέψει σε όλα τα στάδια μαζί με τους φίλους-συνεργάτες μου. Έχουμε κάνει αλλαγές, διορθώσεις, τα έχουμε αφήσει, έχουμε ξαναγυρίσει πίσω σε αυτά. Μέσα στη διαδικασία συχνά λες «όχι, δεν το θέλω», μετά «το θέλω».

Αλλά εντάξει, το κάθε τραγούδι είναι διαφορετικό. Έχει και μπαλάντες, έχει και πιο χορευτικά. Ανάλογα με τη στιγμή της μέρας, τι κάνεις, τι θέλεις να ακούσεις. Φαντάζομαι δεν θα ακούσεις το mixtape πριν κοιμηθείς – λογικά δεν θα σε πάρει ο ύπνος! (γέλια)
Ή άλλα, πιο χαρούμενα τραγούδια, μπορεί να τα βάλεις σε ένα πάρτι. Ακόμα κι εμένα, αυτό το «Μπλουζάκι» που γράψαμε, δεν γίνεται να το ακούσω και να μην χαμογελάσω. Μου φτιάχνει το κέφι. Και μου θυμίζει κάποια pop τραγούδια που κυκλοφορούσαν όταν ήμουν πιο μικρή – δεν θα τα ξέρετε εσείς αυτά! Οπότε έχει και μια αναφορά στα ’90s και 2000s pop τραγούδια.

Δημοσιογράφος: Αν η Λόλα ήταν άνθρωπος, πώς θα την περιγράφατε; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά και τα συναισθήματα που ενσαρκώνει;

Μαρίνα Σάττι:
Η Λόλα είναι μία περσόνα, ένας χαρακτήρας που εφηύραμε. Είναι μια γυναίκα δυναμική και ανεξάρτητη, που δεν την νοιάζει τι λένε οι άλλοι και δεν την αφορούν τα στερεότυπα. Είναι ελεύθερη, ανεξάρτητη, δυναμική, που δουλεύει, θέλει να είναι όμορφη, να περιποιείται τον εαυτό της, να κάνει παρέες, να είναι με τις φίλες της και να βγαίνει έξω, απενοχοποιημένα ο εαυτός της, χωρίς φόβο και πάθος. Κάπως έτσι την έχουμε φανταστεί.

Κάποια στοιχεία της Λόλας σίγουρα τα έχω κι εγώ, αλλά έχει και κάποια στοιχεία που θα ήθελα να έχω. Η Λόλα είναι θεά (γέλια)!

Δημοσιογράφος: Πώς συνδυάσατε τη δουλειά σας στη μουσική βιομηχανία με τον ακτιβισμό σας στην Ύπατη Αρμοστεία;

Μαρίνα Σάττι:
Ήμουν τυχερή, γιατί όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Είχα ήδη γυρίσει το βίντεο και το τραγούδι είχε ήδη κυκλοφορήσει, και περίπου μία εβδομάδα πριν το δημοσιεύσουμε, τον Ιούλιο του 2023, ο αδερφός μου που είχε μια φίλη που δουλεύει στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) μου λέει: «Θες να τους προσεγγίσουμε, μήπως μπορούμε να το συνδέσουμε με τη δουλειά τους;» Είχα ήδη αυτή την ιδέα ότι ιδανικά θα ήθελα να το συνδυάσω με ένα κάλεσμα προς τον κόσμο να στηρίξει έναν οργανισμό.
Και συνέβη μέσα σε μία εβδομάδα! Το τονίζω γιατί τέτοια πράγματα συνήθως παίρνουν πολύ χρόνο, πρέπει να εγκριθούν από πολλούς ανθρώπους. Κι όμως, στην Ύπατη Αρμοστεία είπαν «ναι» και το κάναμε τόσο γρήγορα που ούτε εγώ δεν το πίστευα. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό.

Τον περασμένο Δεκέμβριο πήγα για πρώτη φορά σε δομή υποδοχής προσφύγων στη Λέσβο. Είχα μαζί μου δύο φίλες με τις οποίες τραγουδάμε, την Ερασμία και την Έλενα, και κάναμε μουσικές δραστηριότητες και παιχνίδια με τα παιδιά – τραγουδήσαμε και στα αραβικά.
Αυτές οι μικρές δράσεις μάς έδωσαν περισσότερες ιδέες για να συνεργαστούμε ξανά στο μέλλον. Ναι, σχεδιάζουμε πολλά πράγματα και θα τα δείτε κι εσείς.

Δημοσιογράφος: Θεωρείτε πως η μουσική σας επηρεάζει ή καθρεφτίζει τη σημερινή νεολαία της Ελλάδας;

Μαρίνα Σάττι:
Αν καθρεφτίζει την Ελλάδα του σήμερα; Σίγουρα κάποιο κομμάτι της! Εδώ ζω και όλοι οι συνεργάτες μου ζουν εδώ, οπότε φυσικά επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον μας και τις μουσικές τάσεις. Εμένα προσωπικά με ενδιαφέρει να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα και να προσπαθώ να είμαι πάνω στο κύμα του σήμερα, γιατί αυτό αλλάζει συνεχώς – όπως και η γλώσσα, και έχει πολύ ενδιαφέρον.

Η μουσική σκηνή σήμερα διαμορφώνεται από τους ανθρώπους που είναι μέσα της και τη συνθέτουν.

Δημοσιογράφος: Έχετε αναφερθεί σε εμπειρίες που σχετίζονται με την έννοια της «διαφορετικότητας». Ποιες στιγμές από την παιδική ή εφηβική σας ηλικία σας σημάδεψαν σε αυτό το πλαίσιο;

Μαρίνα Σάττι:
Δεν μπορώ να σκεφτώ μια συγκεκριμένη στιγμή – είναι όλη μου η ζωή. Νομίζω πως είναι κάτι που συνειδητοποίησα αργότερα, όταν είδα παιδικές φωτογραφίες μας από διακοπές στο Σουδάν. Έχω μεγαλώσει με αυτές τις εικόνες.

Στην Ελλάδα, όταν έρχονταν συγγενείς μου από το Σουδάν, είχαμε μαζώξεις και οικογενειακά τραπέζια, με 100 άτομα – συγγενείς και από τις δύο πλευρές, της μαμάς και του μπαμπά. Οι θείες από την Ελλάδα και η γιαγιά μου από το Σουδάν δεν μιλούσαν αγγλικά, και είχε πολλή πλάκα να τις βλέπεις να προσπαθούν να συνεννοηθούν με τα χέρια!
Η διαφορετικότητα, για την οποία κάποιες φορές παλεύουμε, είναι κάτι που όταν οι άλλοι δεν το έχουν ζήσει, χρειάζεται να τους το παρουσιάσεις, να τους το δείξεις με αγάπη.

Δημοσιογράφος: Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο παιδί σήμερα;

Μαρίνα Σάττι:
Σημαντική είναι η πληροφορία που παίρνουμε απ’ έξω, αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι να ακούει ο καθένας τον εαυτό του και να εμπιστεύεται το ένστικτό του — τι του αρέσει, τι του ταιριάζει. Όχι να θέλουμε να κάνουμε κάτι επειδή το κάνει κάποιος άλλος· αφού μπορεί σε εμάς να μην μας ταιριάζει. Εμπιστοσύνη, λοιπόν, στην κρίση και στο ένστικτό σας. Θα ακούσετε πολλά πράγματα στη ζωή σας — είναι καλό να τα ακούτε όλα, αλλά μετά να αποφασίζετε εσείς εάν η πληροφορία αυτή είναι χρήσιμη, αν σας εξελίσσει. Να συντονίζεστε με όσα σας εμπνέουν να προχωρήσετε, όχι με όσα σας αποθαρρύνουν — γιατί το δεύτερο είναι πάντα πιο εύκολο. Νομίζω αυτοί που καταφέρνουν πράγματα και εκπληρώνουν το όνειρό τους είναι εκείνοι που τόλμησαν και δεν σταμάτησαν.

Δημοσιογράφος: Σε ευχαριστούμε πολύ που είσαι κοντά μας.

Μαρίνα Σάττι: Ευχαριστώ κι εγώ!

Δημοσιογράφος: Και που απάντησες στις ερωτήσεις μας. Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία σε όλα όσα κάνεις. Όμως…

Δημοσιογράφος: Θέλουμε και να σου δώσουμε ένα δώρο, για να μας θυμάσαι!

Μαρίνα Σάττι: Αααα! Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!