Όταν ζούσα στο Ιράκ νόμιζα ότι το θέατρο ήταν κάτι βαρετό, χωρίς ενδιαφέρον. Ο λόγος που αισθανόμουν έτσι ήταν γιατί δεν έβρισκα νόημα, αφού σκοπός κάθε παράστασης ήταν η διασκέδαση και μόνο! Γέλιο, παιχνίδια και χορός ήταν τα μόνα στοιχεία που κυριαρχούσαν. Κάποια στιγμή, στην Αθήνα πια, έτυχε να παρακολουθήσω δύο θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες έγιναν η αιτία να αλλάξει καθοριστικά η γνώμη που είχα για το θέατρο.
Στις 2 Ιουλίου επισκέφθηκα το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών για να παρακολουθήσω τις παραστάσεις του προγράμματος City Zen Ship 2. Την πρώτη παράσταση παρουσίασε η θεατρική ομάδα της γαλλικής κολεκτίβας Je Pars À Zart με εφήβους ηθοποιούς. Την δεύτερη παράσταση παρουσίασε η εφηβική θεατρική ομάδα της οργάνωσης “Δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού”.
Θέμα της πρώτης παράστασης, με τίτλο «Το τελευταίο ταξίδι του Σεβάχ», ήταν η «Οδύσσεια» των προσφύγων στο ταξίδι της διαφυγής και παρουσιάστηκε στη γαλλική γλώσσα. Φωνές, πυροβολισμοί και ο Σεβάχ, ο οποίος οδηγούσε τη βάρκα και διακατεχόταν από μία απίστευτη σκληρότητα. Πρόσφυγες κυνηγημένοι τρέχουν να μπουν σ’ένα φουσκωτό, του οποίου η χωρητικότητά δεν είχε καμία σχέση με τα άτομα τα οποία προορίζονταν να μπουν. Ο Σεβάχ φώναζε και χτυπούσε τους πρόσφυγες, ανάμεσά τους μία έγκυος γυναίκα, που γέννησε μέσα στο φουσκωτό. Τέλος αφού οι πρόσφυγες έφτασαν στον προορισμό τους, η υποδοχή υπήρξε πάλι κάθε άλλο από φιλική, αφού εκεί περίμεναν οι αστυνομικοί με πυροβολισμούς.
Θέμα της δεύτερης παράστασης, με τίτλο «Το ταξίδι του Ο.», ήταν η ιστορία του Οδυσσέα και ο Τρωικός Πόλεμος από την ελληνική μυθολογία. Παρουσιάστηκε στην αγγλική και την ελληνική γλώσσα. Αφού ο Οδυσσέας πολέμησε στην Τροία και κέρδισε τον πόλεμο, πήρε τους συντρόφους του και ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι της επιστροφής για την πατρίδα τους, την Ιθάκη. Πέρασαν πολλές δυσκολίες κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού με αποτέλεσμα να χαθούν πολλοί. Όταν έφτασαν επιτέλους στην Ιθάκη, ο Οδυσσέας, που ήταν και ο βασιλιάς της, πήγε στο παλάτι του και στη γυναίκα του, την οποία πολιορκούσαν οι λεγόμενοι μνηστήρες για να την παντρευτούν. Εκείνη όμως τον περίμενε για 20 ολόκληρα χρόνια και κατάφερε τελικά να ξεφύγει από αυτούς.
Μετά το τέλος των παραστάσεων, μιλήσαμε με δύο από τους ηθοποιούς και τους ρωτήσαμε για την εμπειρία τους.
Ο Μοχάμεντ, ηθοποιός από την εφηβική θεατρική ομάδα του “Δικτύου για τα δικαιώματα του παιδιού”, μας απάντησε ότι ήταν η πρώτη του εμπειρία στο θέατρο. Αρχικά είχε πάρα πολύ άγχος, όμως όταν ανέβηκε στη σκηνή «όλα ήταν τέλεια!».
Η Κάρλα από τη θεατρική ομάδα της γαλλικής κολεκτίβας Je Pars À Zart , μέσω της συμμετοχής της στην παράσταση προβληματίστηκε για την επικινδυνότητα του ταξιδιού των προσφύγων, αλλά και για τις δυσκολίες της προσαρμογής τους στα νέα δεδομένα. «Το θέατρο μας μαθαίνει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο, τους νέους ανθρώπους που συναντάμε, την κουλτούρα τους, τον τρόπος ζωής τους και να προσαρμοζόμαστε σε αυτόν, για να μπορέσουμε να ενταχθούμε».
Εγώ, ως θεατής, είδα στα μάτια των ηθοποιών το άγχος, το φόβο και την αγωνία, αποτυπωμένα ακριβώς όπως τα βίωσα και εγώ, όχι ως ρόλο, αλλά ως μία θλιβερή πραγματικότητα. Το έκαναν με ένα υπέροχο τρόπο.
Σχολιάστε