Ήταν 2 Δεκεμβρίου 1992 όταν η Ελλάδα κύρωσε με νόμο την Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η οποία είχε υιοθετηθεί από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989. Η Διεθνής Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού περιλαμβάνει 54 άρθρα, που περιγράφουν αναλυτικά τα δικαιώματά κάθε ανθρώπινου όντος κάτω των 18 ετών, όπως ορίζεται στο πρώτο άρθρο το παιδί, ενώ παράλληλα θέτει τα πρότυπα για την ευημερία του παιδιού σε όλα τα αναπτυξιακά του στάδια μέχρι το κομβικό σημείο της ενηλικίωσής του.
Με κεντρικό μας σύνθημα ‘’δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα δικαιώματά σου ως ενήλικος, αν δεν τα έχεις ως παιδί’’, στις σελίδες που ακολουθούν θα παρατηρήσουμε την άρρηκτη σύνδεση μεταξύ των νομικά πια κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του παιδιού με αυτά του ενήλικου ανθρώπου. Μπορεί άραγε κανείς να ισχυριστεί πως υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν ποτέ δικαιώματα ενηλίκων, αν αυτά δεν έχουν προωθηθεί και θεσπιστεί από την παιδική του κιόλας ηλικία; Κι αν κάτι τέτοιο θεωρητικά μπορούσε να συμβεί, πώς ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε στα στάδια της ενήλικης ζωής του να αναγνωρίσει, να διεκδικήσει και να προωθήσει επαρκώς τα δικαιώματά του αυτά;
Με αφορμή την επέτειο των 30 χρόνων από την κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού στην Ελλάδα, το 25o μας τεύχος αφιερώνεται στην σπουδαιότητα της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων αυτών τόσο για την προάσπιση της παιδικής ηλικίας, όσο και της ενήλικης εξέλιξης και δράσης ενός ανθρώπου εν γένει.
*Άρθρο 42/ Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού: Τα Συµβαλλόµενα Κράτη αναλαµβάνουν να κάνουν ευρέως γνωστές τόσο στους ενήλικες όσο και στα παιδιά, τις αρχές και τις διατάξεις της παρούσας Σύµβασης µε δραστήρια και κατάλληλα µέσα.
Σχολιάστε