Μου λείπουν οι μελαγχολίες μου που κάθε μέρα αλλάζουν.
Τη μια μέρα κάτι βαρύ σαν βουνό κάθεται στην καρδιά μου.
Την άλλη είναι ο κόμπος στο λαιμό.
Μια είναι το ποτάμι στα μάτια μου.
Και την άλλη γλυκό όνειρο στο μυαλό.
Οι μελαγχολίες που μεγάλωσαν και ψήλωσαν μαζί μου
Και τώρα στα νιάτα μου
ανάμεσα στους ξένους και τις στενοχώριες
ζω πίσω από τα κάγκελα της λύπης
μέσα σε ένα ξένο κόσμο.
Ναι εδώ ζω.
Αφορμή για την μελαγχολία αυτές τις μέρες
είναι η αβεβαιότητα.
Η αβεβαιότητα του μέλλοντος.
Εγώ όμως σκέφτομαι τα παιδικά μου τα χρόνια…….
Μοχαμάντ Μαχντί Χοσσεϊνί 16 ετών από το Γκανταχάρ.
Μένω στην Αθήνα, στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σχιστό.
Το όνειρο μου είναι να απελευθερωθούν όλοι από τις λύπες τους και να βρουν την χαρά και την ειρήνη που αναζητούν.
Θέλω να γίνω νευροχειρούργος.
Σχολιάστε