Photo by Neda Torabi

Kράτα με ναρκωμένη

Υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 119,700 αιτούντες άσυλο αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν, όπως οι περιορισμοί και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, μερικές φορές οδηγούν σε κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών καθώς και σε εθισμό. Στη δομή φιλοξενίας που ζω πολλοί νέοι άνθρωποι υποφέρουν. Τους βλέπω να βυθίζονται σε μία όλο και πιο βαθιά τρύπα καθημερινά. Πάντα έψαχναν τρόπους να κρυφτούν από τους ανθρώπους και από τον εαυτό τους και αυτό το ποίημα εκφράζει με αμεσότητα τα συναισθήματά τους.

Όταν οι πόνοι μου με καθηλώνουν
Τα σχοινιά με τα οποία με έχεις δέσει με κρατούν σφιχτά
Τίποτα δεν λάμπει, ούτε αχτίδα φωτός
δεν υπάρχει στη ζοφερή, τρομακτική μου νύχτα
Αυτοί οι πόνοι με ξεπερνούν
Δεν υπάρχει κανένα φως στη νύχτα μου

Κάνε μου ένεση, βάλε τους πόνους αυτούς μέσα μου για ύπνο
Άσε το μυαλό μου να ξεκουραστεί σε αυτό το μαξιλάρι
Βρεγμένο από τα δάκρυά μου κάθε βράδυ
Άσε με να κοιμηθώ μέρα και νύχτα, χωρίς φως
Χορήγησέ μου κι άλλες ουσίες, σκοτώνουν τους πόνους μου
Ασ’ τα να κυλήσουν στις φλέβες μου, να με ηρεμήσουν
Μη μου ζητάς να μείνω δυνατή, με τέτοιους πόνους

Σβήσε τα φώτα, μην με εξαπατάς
Κλείσε τις κουρτίνες, ο ήλιος με ενοχλεί
Δεν μπορώ να βρω ελπίδα, ούτε εδώ, ούτε πουθενά
Την έψαξα παντού, αλλά είναι κρυμμένη

Πες με…
Πες με κατεστραμμένη, εθισμένη, καταραμένη
Δεν ξέρεις γιατί είναι έτσι;
Πες με φυλακισμένη σε ένα κελί που η ίδια έφτιαξα
Δεν ξέρεις γιατί είναι έτσι;

Κλάψε για μένα, προσευχήσου για μένα… Όχι!
Σταμάτα να θρηνείς, αναπνέω ακόμη
Αν με θες πίσω, στάσου από πίσω μου
Δώσε μου πίσω το όνομά μου, τις ελπίδες μου
Αυτές οι ελπίδες μπορούν να με φέρουν πίσω στη ζωή
Μην αποστρέφεις το βλέμμα σου, κοίτα με!
Είμαι αυτό το αποκοιμισμένο μυαλό σε ένα νεαρό σώμα

Το μελάνι των στυλό σου μυρίζει από το αίμα μας
Όταν υπογράφεις τα χαρτιά, στιγματίζοντας τις ζωές μας
Κοίτα το αίμα που ρέει από τα στόματά μας
Παραδέξου ότι οι επανειλημμένες υποσχέσεις σου ήταν ψέματα
Φώναξέ το δυνατά και καθαρά, ομολόγησε τα εγκλήματα του παρελθόντος

Νιώθω αυτούς τους πόνους τόσο βαθιά
Στα κόκαλά μου, στο δέρμα μου, στην ψυχή μου
Οι πόνοι που πληγώνουν την καρδιά μου
Ανασφάλεια, ανισότητα, αδικία,
Καταπίεση, καταστολή, εξευτελισμός

Η σιωπή σου με κυριεύει
Το μυαλό μου γεμάτο κι όμως σε επαγρύπνηση, επίτηδες
Ενάντια στην άκαρδη αδιαφορία σου
Θα ξεφύγω από αυτόν τον εθισμό…

Παρβάνα Αμίρι

Σχολιάστε