Η σύνδεση που ένιωσα με τις φωτογραφίες του Rahmat Ahmadi μου γέννησε την περιέργεια να συζητήσω μαζί του στην έκθεση “Living in-between” που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του Refugee Week Greece στο T.A.F./ The Art Foundation.
Rahmat Ahmadi: Το όνομά μου είναι Ράχμαντ και ζω εδώ στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2007 εδώ και 16 χρόνια. Όπως βλέπετε, λέω ότι ασχολούμαι με τη φωτογραφία…
Siddik: Το όνομά μου είναι Siddik, είμαι από το Μπαγκλαντές, είμαι ανήλικος και είμαι επίσης πρόσφυγας… Προσπαθώ να μάθω φωτογραφία. Όταν βλέπω τις φωτογραφίες σας, με συνδέει κάτι με αυτές, επειδή αφορούν τη ζωή των προσφύγων. Όταν ζούσα στην Τουρκία, αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα που παρουσιάζετε μέσα από τις φωτογραφίες σας. Είχαμε περιορισμένο φαγητό στο ψυγείο και μερικές φορές όταν έβρεχε, είχαμε βρεγμένους τοίχους. Γι’ αυτό είμαι περίεργος να μάθω περισσότερα για αυτές τις φωτογραφίες.
Rahmat Ahmadi: Πρώτα απ’ όλα, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που μου το εξήγησες. Ότι κάθε φωτογραφία σου θυμίζει μια ανάμνηση. Στην πραγματικότητα, αυτά αντιμετώπισα κι εγώ. Αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες μου είναι η καθημερινή μου ζωή. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Φωτογραφίζω αυτό που βλέπω γύρω μου, τον τόπο όπου ζω και τους ανθρώπους με τους οποίους έρχομαι σε επαφή. Και αυτές οι φωτογραφίες είναι απλώς η απεικόνιση της καθημερινής μου ζωής. Έχετε δίκιο, κάθε φωτογραφία μού θυμίζει κάτι, μια ανάμνηση.
Όταν έβγαζα τις φωτογραφίες, δεν το έκανα επί σκοπού. Δεν είχα την πρόθεση να κρατήσω αυτή την εικόνα μαζί μου. Αλλά λόγω αυτής της έκθεσης, συγκέντρωσα αυτές τις φωτογραφίες και μπορείτε να βρείτε τη ζωή μου κατά κάποιο τρόπο βλέποντάς τες. Και αυτές οι φωτογραφίες σου θυμίζουν κάτι, όπως θυμίζουν και σε μένα κάτι. Αυτό είναι ένα μέρος της ζωής μου.
Siddik: Αυτή είναι η αληθινή ζωή ενός πρόσφυγα. Μπορείτε να δείτε ότι αυτή η εικόνα με τον υγρό τοίχο είναι πραγματικά αληθινή. Γιατί όταν είσαι πρόσφυγας, δεν μπορείς να αγοράσεις ένα καλό σπίτι. Μερικές φορές νοικιάζουμε ένα κακό σπίτι επειδή είναι φτηνό και ζούμε πολλοί άνθρωποι μαζί, πάνω από 10. Μερικές φορές 5, 6 ή 7. Ανάλογα με τον διαθέσιμο χώρο που έχουμε στο σπίτι μας. Γι’ αυτό ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη γνώμη μου για αυτές τις εικόνες. Αυτή είναι η πραγματική ζωή των προσφύγων, γι’ αυτό μου αρέσουν αυτές οι φωτογραφίες.
Rahmat Ahmadi: Υποθέτω ότι τελικά είναι εύκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Τυχαίνει να είμαστε πρόσφυγες. Κάθε άτομο θα μπορούσε να έχει μια κοινή πορεία με άλλους ανθρώπους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και θα μπορούσαν να έχουν αλληλοκατανόηση. Αυτό που λες είναι πολύ κατανοητό και όχι μόνο για τους πρόσφυγες αλλά για κάθε αδύναμο άτομο στην κοινωνία. Τα υλικά της ζωής είναι κοινά. Έχεις δίκιο.
Οι φωτογραφίες δεν έχουν γλώσσα να μιλήσουν. Κάθε άνθρωπος που κοιτάζει τη φωτογραφία θα κρατήσει ένα νόημα, θα βρει κάτι, μια αφήγηση για τον εαυτό του κοιτάζοντας τη φωτογραφία. Εγώ μπορεί να δω μια άλλη ιστορία και εσύ μπορεί να δεις μια διαφορετική ιστορία από τη δική μου. Ο καθένας, ανεξάρτητα από το ποιος είναι, βλέπει αυτόματα μια ιστορία για τον εαυτό του.
Σχολιάστε