Ο Ali μοιράζεται μαζί μας την ιστορία του μέσα από το ηχητικό άρθρο που παρουσιάζουν τα Αποδημητικά Πουλιά σε ένα mini-podcast.
Το χωριό μου είναι το Ταλ, είναι στην επαρχία Μαντι Μπαχαβαλντιν στο Παντζάμπ και η χώρα μου είναι το Πακιστάν. Εγώ έφυγα γιατί υπήρχε πείνα και το κράτος δεν μας βοηθάει. Στο Πακιστάν πρέπει να δωροδοκείς για όποια δουλειά θες να κάνεις. Δεν μπορείς να εστιάσεις στο διάβασμα και όλη την ώρα παίζεις. Γι’ αυτό το λόγο έφυγα.
Μετά πήγα στη Τεχεράνη, και μετά πήγα παράνομα στην Τουρκία. Από την Τουρκία ήρθα στην Ελλάδα. Στον δρόμο ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Χρειαζόταν να μένουμε πεινασμένοι. Μας χτυπούσαν και κινδύνευε η ζωή μας. Γι’ αυτό ήρθα, για να φτιάξω κάτι, γιατί στο Πακιστάν υπάρχει πείνα.
Έχω έναν μικρό αδερφό που θέλω να σπουδάσει να κάνει κάτι στη ζωή του, για αυτό ήρθα. Εκεί δεν υπάρχει ούτε φαΐ, υπάρχει πάρα πολύ πείνα στο Πακιστάν. Το κράτος δεν ακούει και άμα έχεις κάποια δουλειά σου λένε «φέρε λεφτά και μετά θα σε ακούσω». Υπάρχει φόβος για τη ζωή μας γιατί εκεί πολύ εύκολα μπορεί να σε σκοτώσει οποιοσδήποτε στο δρόμο.
Στην Τεχεράνη ήμουν πεινασμένος και μετά πήγα στην Τουρκία. Εκεί έφαγα πολύ ξύλο και με απείλησαν για τη ζωή μου. Στα σύνορα έφαγα πολύ ξύλο… Μου είπαν ότι άμα ξανάρθω θα με σκοτώσουν. Δεν χάσαμε το κουράγιο μας όμως. Στην Τουρκία πήγα να περάσω παράνομα. Έμεινα στο Camp για 6 μήνες. Προσπάθησα περίπου 25-26 φορές να περάσω για να πάω με καράβι στην Ιταλία. Κάθε φορά μας έπιαναν και δεν πρόλαβα και γι’ αυτό το λόγο σκέφτηκα να έρθω στην Ελλάδα.
Τελικά ήρθα Ελλάδα με μεγάλη δυσκολία. Πεινασμένοι μέσω του δάσους ήρθαμε εδώ. Νομίζει ο κόσμος ότι ήρθαμε γιατί το θέλουμε αλλά αναγκαζόμαστε να το κάνουμε λόγω της πείνας. Εγώ αυτό που θέλω να πω είναι να δώσουν βίζες για να διευκολυνθεί ο ταλαιπωρημένος κόσμος που έρχεται.
Σχολιάστε