“Αυτοί που φέρανε την πραγματική αλλαγή ήταν άτομα, δεν ήταν ούτε κυβερνήσεις ούτε μεγάλες οργανώσεις, ήταν πάντα ένα άτομο που υποστηρίχθηκε από πολλούς άλλους”
Προκαταλήψεις, κριτική, δικαιώματα, κοινωνική αλλαγή, ισότητα. Είναι το κοινό μήνυμα και ο αγώνας των Αποδημητικών Πουλιών και της Εριέττας Κούρκουλου Λάτση. Η ιδρύτρια και πρόεδρος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Kind Things επισκέφτηκε το Εφηβικό Δίκτυο και μοιράστηκε με την ομάδα της εφημερίδας τα βιώματα που την έκαναν «Είμαι η Εριέτα».
Παιδιά και έφηβοι από το Εργαστήριο Πολιτισμού και το Εφηβικό Δίκτυο επισκεφθήκαμε το Καταφύγιο της «Save a Greek Stray».
Υπήρξε ένα συγκεκριμένο γεγονός στη ζωή σας που σας έκανε να θέλετε να ασχοληθείτε με τα αδέσποτα;
Από πολύ μικρό κοριτσάκι αγαπούσα πάρα πολύ τα ζώα. Σε κάποια παιδιά τους αρέσουν τα αυτοκίνητα, έχουν ένα πάθος για κάτι συγκεκριμένο. Εμένα το πάθος μου ήτανε πάντα τα ζώα, παρόλο που οι γονείς μου δεν ήτανε τόσο πολύ φιλικοί προς αυτά, εγώ γεννήθηκα έτσι. Οπότε μεγαλώνοντας έβλεπα το πρόβλημα στην Ελλάδα με τα αδέσποτα, ειδικά πριν το 2004 που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και καθάρισαν τους δρόμους. Ήταν πολύ εμφανές το πρόβλημα και αγαπώντας πολύ τα ζώα, από όταν ήμουν ακόμα παιδάκι, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς γίνεται να ζούνε τόσα ζώα στους δρόμους και να μην έχουν πρόσβαση σε φαγητό, σε νερό, σε ένα καθαρό περιβάλλον για να προστατεύονται απ’ τις καιρικές συνθήκες. Κάπως έτσι γεννήθηκε, η ανάγκη να προστατεύσω και να βοηθήσω αυτά τα ζώα, και αυτό εξελίχθηκε σταδιακά.
Έχετε το δικό σας Κοινωφελές Ίδρυμα «Kind things», αλλά και δύο πολύ σημαντικές μη κερδοσκοπικές οργανώσεις τις «A promise to animals» και “Save a Greek Stray”, επιπλέον, είστε επιχειρηματίας καθώς έχετε δικό σας βίγκαν κατάστημα Holy Llama και ασχολείστε με πολλά ακόμη ενδιαφέροντα πράγματα. Αυτά είναι πολλά έργα!
Ποιο είναι το αγαπημένο μέρος της δουλειάς σας;
Είμαι αρκετά τυχερή που απολαμβάνω όλη μου τη δουλειά γιατί είχα την τύχη να την επιλέξω… Σίγουρα το πιο αγαπημένο κομμάτι είναι να είμαι στο πεδίο. Δεν μου αρέσει να είμαι πίσω από ένα γραφείο και μακριά από τους ανθρώπους ή τα ζώα που υποστηρίζουμε. Μου αρέσει να βρίσκομαι στο επίκεντρο αυτού που συμβαίνει, και αυτό είναι που μου δίνει ζωή, διαφορετικά πιστεύω ότι θα βαριόμουν πολύ και θα στεναχωριόμουν.
Πως αποφασίσατε να ξεκινήσετε τα δικά σας podcast?
Αποφάσισα να ξεκινήσω ένα podcast γιατί υπήρχαν πολλές οργανώσεις και προσωπικότητες που πίστευα ότι άξιζαν να τους δοθεί περισσότερη προσοχή. Νομίζω ότι δεν ακούμε για τη δουλειά πολύ σημαντικών ανθρώπων και οργανισμών που κάνουν καταπληκτική δουλειά. Έτσι, κάνοντας το podcast αυτό, μου δόθηκε η ευκαιρία να παρέχω το μέσο σε άτομα και οργανώσεις που πιστεύω ότι κάνουν υπέροχη δουλειά και δεν ακούγονται ή υποστηρίζονται αρκετά.
Αποφάσισα να κάνω μια ειδική ενότητα για την ψυχική υγεία γιατί πιστεύω ότι είναι κάτι που γίνεται όλο και πιο σημαντικό όσο περνούν τα χρόνια. Ζούμε με πολύ γρήγορους ρυθμούς και πολλοί από εμάς έχουμε πολλούς ρόλους να εκπληρώσουμε και νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα τέλεια, κάτι που είναι αδύνατο. Αυτό λοιπόν στο παρελθόν με επηρέασε πάρα πολύ, έτσι πέρασα μια αρκετά μεγάλη περίοδο να έχω τακτικές κρίσεις πανικού και να παλεύω με την προσωπική μου υγεία. Έτσι, και πάλι οι προσωπικές εμπειρίες έπαιξαν ρόλο και με οδήγησαν στο να εμπλακώ με αυτό.
Η αγάπη σας για τα ζώα είναι προφανής, αλλά δεν είστε μόνο ακτιβίστρια για τα ζώα αλλά και συγγραφέας. Πριν από μία εβδομάδα, δημοσιεύσατε την αυτοβιογραφία σας «Είμαι η Εριέττα».
Τι σας ενέπνευσε να γράψετε μια αυτοβιογραφία;
Εγώ άρχισα πριν από μερικά χρόνια να μοιράζομαι κάποια προσωπικά μου βιώματα μέσω social media… κατέληξα να μοιράζομαι κάποια προσωπικά μου βιώματα που είχαν να κάνουν με τη δυσκολία μου να αποκτήσω το πρώτο μου παιδί, τη μάχη μου με τις κρίσεις πανικού και αλλά διάφορα θέματα. Όταν το έκανα αυτό, πήρα τεράστια δύναμη, γιατί ήρθα σε επαφή με πολλούς ανθρώπους που βιώνανε το ίδιο με μένα και εκεί κατάλαβα ότι όταν μοιραζόμαστε πράγματα, αποκτάμε μία τεράστια δύναμη ερχόμενοι κοντά σε ανθρώπους που βιώνουν το ίδιο, κι αισθανόμαστε λιγότερο μόνοι. Οπότε ο λόγος που έγραψα αυτό το βιβλίο ήταν και για να αισθανθεί όποιος το διαβάσει λιγότερο μόνος, αλλά και για να αισθανθώ και εγώ η ίδια λιγότερο μόνη, μοιραζόμενη αυτά τα βιώματα και δίνοντας μία φωνή.
Έχετε κάποια συμβουλή για κάποιον που θέλει να κάνει το πρώτο βήμα για να ξεκινήσει ένα κοινωνικό έργο και να φέρει την αλλαγή στο κόσμο γύρω του;
Να ξεκινήσει με μικρές πράξεις. Νομίζω ότι υποτιμάμε πολλές φορές αυτά που μπορούμε να κάνουμε, και όλοι ανεξάρτητα από το οικονομικό μας υπόβαθρο και τα βιώματά μας μπορούμε να κάνουμε μικρά πράγματα που αλλάζουν καθημερινά τον κόσμο. Το πρώτο βήμα είναι να πιστέψεις ότι κάτι που κάνεις εσύ μετράει. Το να μιλήσεις σε έναν άστεγο, να του πεις καλημέρα και να τον ρωτήσεις το όνομά του, μετράει για αυτόν τον άνθρωπο . Είναι μία αρχή να μην αισθάνεσαι μικρός και ότι δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι για τον οποιοδήποτε λόγο. Νομίζω ότι ξεκινώντας και πιστεύοντας στον εαυτό σου και πιστεύοντας πως ακόμα και η πιο μικρή πράξη φέρνει αλλαγή, μετά τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους…Σίγουρα να δίνεις σημασία στους ανθρώπους που θα έρθουν στον δρόμο σου, γιατί όταν αρχίσεις να κάνεις αυτό που θες να κάνεις και να υπηρετείς έναν σκοπό, θα έρθουν άνθρωποι που θα υπηρετήσουν και αυτοί τον ίδιο σκοπό. Να αρπάξεις αυτή την ευκαιρία, να τους συγκεντρώσεις και να κάνεις ενέργειες, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Βλέπουμε στην κοινωνία γύρω μας ότι πολύ νέοι έχουν αναπτύξει πολύ επιθετικές και παραβατικές συμπεριφορές.
Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Με έχει αγχώσει και μένα πολύ αυτό…Σίγουρα το πρόβλημα αυξάνεται όταν είμαστε αποκομμένοι, είτε από την οικογένειά μας, είτε από τους γύρω μας. Δεν υπάρχει ένας δάσκαλος που να μας εμπνέει, δεν υπάρχουν γονείς που να μας καταλαβαίνουν, και υπάρχει μία μεγάλη καταπίεση συναισθημάτων και μία συνεχόμενη ένταση, , γιατί οι ρυθμοί στους οποίους ζούμε πια είναι τρελοί.
Σίγουρα το κοινωνικό κομμάτι παίζει έναν ρόλο, αλλά δεν το θεωρώ καθοριστικό. Δηλαδή ακούω και από πολύ ακριβά ιδιωτικά σχολεία ότι υπάρχουν περιστατικά βίας, καθώς και από σχολεία σε πιο υποβαθμισμένες περιοχές που οι συνθήκες είναι δυσκολότερες, που ενδεχομένως να το περίμενε κάποιος. Αλλά σίγουρα επηρεάζει και το κινητό και η συνεχόμενη πληροφορία που δεν ξέρουμε από πού έρχεται και πώς έρχεται. Τα βίαια παιχνίδια, που βέβαια υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά έχουν αυξηθεί τελευταία. Νομίζω είναι ένα σύνολο πραγμάτων, αλλά θα έδινα πολύ βάση στους ανθρώπους και στην υποστήριξη που έχει ένας άνθρωπος για να εκφράσει τα συναισθήματά του και να γίνουν σεβαστά. Αν είσαι σε ένα περιβάλλον που απλά δεν δέχεται κανένα είδος συναισθήματος και από μικρή ηλικία ακούς το μην κλάψεις, μην φωνάξεις, μην δείξεις τίποτα, όλο αυτό δημιουργεί μεγάλη καταπίεση και στο τέλος γίνεται ένα ξέσπασμα που δεν αφορά το πρόσωπο δυστυχώς στο οποίο ξεσπάμε. Αφορά άλλα πιο βαθύτερα θέματα.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε εσείς;
Να πιστεύετε στην δύναμη του ενός, και παράλληλα, δεν ξέρω πως γίνεται αλλά, στην δύναμη των πολλών γιατί ο ένας επηρεάζει και τους άλλους και όταν ενώνονται, ο ένας μαζί με άλλον ένα και άλλον ένα, λέω ότι είναι η αρχή του άπειρου. Οπότε να εμπιστεύεστε τον εαυτό σας και να μην τον υποτιμάτε γιατί αν γυρίσουμε πίσω στην ιστορία θα παρατηρήσουμε ότι αυτοί που φέρανε την πραγματική αλλαγή ήταν άτομα, δεν ήταν ούτε κυβερνήσεις ούτε μεγάλες οργανώσεις, ήταν πάντα ένα άτομο που υποστηρίχθηκε από πολλούς άλλους και τελικά τα κατάφερε. Συνήθως αυτά τα άτομα ήταν εκείνα που θεωρούνταν τρελά από τους υπολοίπους, οπότε μην απογοητεύεστε και συνεχίστε τον αγώνα.
Σχολιάστε