Σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, όσοι είναι ανήλικοι έχουν διάφορα δικαιώματα, αλλά το θέμα που επιθυμώ να θίξω νιώθω πως στην πράξη δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά.
Θέλω να γράψω για το θέμα της ατομικής ελευθερίας κάθε νέου παιδιού. Ως παράδειγμα, για την καλύτερη αντίληψη του θέματος, θα χρησιμοποιήσω μία προσωπική μου ιστορία.
Μέχρι πριν λίγους μήνες, διαμέναμε στον καταυλισμό προσφύγων του Ελληνικού, όπου παρακολουθούσαμε μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων και μαθήματα ζωγραφικής. Σε εμένα προσωπικά δεν άρεσε και πολύ η ζωγραφική, παρόλα αυτά με την αδελφή και τον αδελφό μου παρακολουθούσαμε τα μαθήματα. Μετά από λίγο καιρό προγραμματίστηκε μία έκθεση των έργων που θα δημιουργούσαμε. Ήταν γεγονός ότι δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη διάθεση εκ μέρους μου, δεδομένου ότι εκείνη την περίοδο μαθαίναμε στα νέα για πολλές εκρήξεις στην Καμπούλ και βλέπαμε στις ειδήσεις εικόνες από τους δρόμους της πόλης, γεμάτες σωρούς ανθρώπων και αίματα. Ανάμεσα σε αυτές τις εικόνες, μία τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου. Ήταν η φωτογραφία ενός νέου, του οποίου το σώμα είχε κυριολεκτικά κοπεί στα δύο. Κάθε φορά η θέα αυτής της εικόνας μου προκαλούσε κλάμα πόνου και δυστυχίας.
Δεν υπήρχε άλλος χρόνος για την έκθεση και ο νους μου δεν μπορούσε να ξεφύγει από την έκρηξη που στοίχισε τη ζωή σε αυτόν το νέο.
Επιθυμούσα αυτή η σκηνή να προβληθεί σε όλους, ώστε να αντιληφθούν την έκταση του δράματος και του πόνου, όπως ακριβώς τα αισθανόμουν κι εγώ και ώστε να καταλάβουν όλοι ότι στην πόλη μου είχαν σκοτωθεί τόσα κορίτσια και αγόρια σε διαδηλώσεις υπέρ της δικαιοσύνης και ελευθερίας. Εν μέσω αυτών των συγκεχυμένων σκέψεων, η αδελφή μου με ειδοποίησε πως είχε φτάσει η τελευταία μέρα παράδοσης των έργων της έκθεσης και ότι όλοι, εκτός από εμένα, είχαν ολοκληρώσει τα έργα τους.
Τότε ξαφνικά αποφάσισα να ζωγραφίσω εκείνο το παλικάρι με το μισό σώμα εκτεθειμένο στο έδαφος. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο, αλλά το επιχείρησα. Πήγα στην τάξη μας, συγκέντρωσα τα χρώματα που ήθελα και ξεκίνησα. Θεωρώ ότι πολύ γρήγορα ολοκλήρωσα τον πίνακα. Από ότι φαίνεται, τόσο εξ αιτίας της βιασύνης μου, όσο και της ταραχής, κάπου πληγώθηκε το χέρι μου, τότε πρόσθεσα και το δικό μου αίμα στον πίνακα, ως ένδειξη συμπόνιας, δείχνοντας συμπαράσταση και συμμετοχή στον πόνο των μαρτύρων μας. Είχα ολοκληρώσει τον πίνακα και τον είχα ζωγραφίσει με την ψυχή μου και γι’αυτό αισθανόμουν αρκετά ικανοποιημένη. Κατάλαβα ότι ο κόσμος στον καταυλισμό δεν είδε με θετικό βλέμμα το έργο μου. Προσωπικά δεν κατηγορώ κανέναν. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα ότι δεν έχει σημασία πώς σε αντιμετωπίζουν, ή σκέπτονται οι άλλοι για σένα, αλλά εσύ στην ουσία τι άνθρωπος είσαι. Έλεγε «να πράξετε όπως αντιλαμβάνεσθε το σωστό». Αυτή του η φράση έχει χαραχτεί στην ψυχή μου.
Παρέδωσα τον πίνακά μου στους υπεύθυνους ώστε να τον τοποθετήσουν την άλλη μέρα στην έκθεση. Έφτασε τελικά η ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης… κάμεραμαν, δημοσιογράφοι και σχολιαστές ήταν εκεί. Ενώ δεν πίστευα ότι θα άρεσε ο πίνακάς μου, παρατήρησα ότι υπήρχε έντονο ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών.
Στέκονταν με πολλά ερωτηματικά μπροστά στον πίνακά μου. Παράλληλα τους εξηγούσα πως ο πίνακας αυτός δεν ήταν παρά η απεικόνιση μιας πραγματικότητας στην πόλη της Καμπούλ. Φωτογράφισαν πολλοί τον πίνακα, αλλά και εμένα προσωπικά. Η ημέρα των εγκαινίων της έκθεσης ήταν πολύ ωραία.
Μετά από λίγες μέρες, ο υπεύθυνος του καταυλισμού μας έδειξε μια εφημερίδα, όπου υπήρχαν φωτογραφίες όλων μας. Τα παιδιά της ομάδας ζωγραφικής, οι δάσκαλοι, εγώ και τα αδέρφια μου. Υπήρχαν ομαδικές φωτογραφίες, αλλά και μία ξεχωριστή δική μου φωτογραφία καθώς όπως μας περιέγραψε ο υπεύθυνος, είχε προκύψει και τηλεοπτική συζήτηση για τα έργα μας, αλλά και για τον δικό μου πίνακα, ξεχωριστά.
Μετά από περίπου τέσσερις μήνες, διαπίστωσα ότι κάποιοι είχαν δημιουργήσει μέσω Photoshop μία κοινή φωτογραφία μου με έναν άλλον νεαρό και την είχαν εκθέσει στο Facebook, από όπου και την είχαν μοιράσει παντού.
Η κίνηση αυτή μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη, αλλά και θυμό. Δεν ήθελα να πιστέψω πως κυκλοφορούν ανάμεσά μας τέτοιοι άνθρωποι. Χωρίς να ντρέπονται πράττουν τόση ασχήμια.
Παρά το γεγονός ότι ενημέρωσα του υπεύθυνους, μετά από λίγες μέρες και πάλι η ίδια επεξεργασμένη με Photoshop φωτογραφία, εμφανίστηκε στο Facebook, με εμένα, τις αδερφές μου και ένα αγόρι.
Κανείς δεν με ρώτησε για να ανεβάσει τη φωτογραφία μου στο Facebook. Κανείς δεν με ρώτησε για να πάρει αυτή τη φωτογραφία και με photoshop να δημιουργήσει μια άλλη ψευδή, που με προσβάλλει. Κανείς δεν σεβάστηκε τα δικαιώματά μου, που υποτίθεται είναι προστατευμένα.
Σχολιάστε