Μπορεί να μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα αλλά οι ιστορίες μας ενώνονται στα πιο απλά… σε ένα καρπούζι. Ακολουθεί ένα podcast με ιστορίες από τα παλιά, με παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις που δείχνουν ότι αυτό που μας ενώνουν είναι τα σημαντικά.
Μάρκο: Με λένε Μάρκο. Είμαι από το Ιράν και ζω εδώ για περισσότερα από επτά χρόνια. Θα σας πω μια ιστορία για ένα καρπούζι στα βουνά βόρεια της Τεχεράνης. Στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα ποτάμι εκεί, το οποίο διασχίζει το βουνό. Το νερό εκεί είναι κάτι το απίστευτο. Ακόμα και στη μέση του καλοκαιριού, όταν έχει 45°, το νερό είναι παγωμένο.
Μια όμορφη ανάμνηση από την εποχή που ήμουν έφηβος ήταν όταν παίρναμε ένα μεγάλο, τεράστιο καρπούζι και σπιτικό φαγητό με την οικογένεια, πηγαίναμε και περνούσαμε πολύ χρόνο εκεί. Μια συγκεκριμένη στιγμή που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ ήταν η αρχή, που ήθελες να βάλεις τα πόδια σου στο νερό, να παίξεις για πολλές ώρες και αμέσως μετά να πάρεις το πολύ κρύο, παγωμένο καρπούζι για να δροσιστείς και να απολαύσεις τη μέρα σου.
Ένα από τα θλιβερά πράγματα δυστυχώς είναι ότι αυτές τις μέρες έχουν χτίσει πολλά μεγάλα εστιατόρια εκεί και δεν μπορείς να το απολαύσεις καθώς δεν είναι η ίδια ατμόσφαιρα με παλιά. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ωραία εστιατόρια όπου μπορείς να περάσεις όμορφα. Ένα από τα καλά πράγματα στην Ελλάδα είναι ότι μπορείς ακόμα να δεις αυτή την ατμόσφαιρα, την καλοσύνη και τις παραδόσεις, και γι’ αυτό αποφάσισα να ζήσω και να ξεκινήσω τη ζωή μου εδώ.
Μαζί μου έχω τη συνάδελφό μου, την Ξένια, από την οποία θα ήθελα να μάθω αν έχει κάποιες όμορφες ιστορίες για το καρπούζι.
Ξένια: Ακούγοντας την ανάμνηση σου, στην ουσία, μου ήρθε και μένα μία ανάμνηση. Όταν η ζέστη χτυπάει κόκκινο, είμαι στην Αθήνα, δουλεύω και ακόμη δεν έχω πάει διακοπές, ουσιαστικά δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια. Το πρώτο είναι το λευκό φανελάκι που μας φορούσαν όταν ήμασταν παιδιά, έχοντας μόνο έναν ανεμιστήρα να μας παρηγορεί και ένα παγωτό στο χέρι, και το άλλο είναι το παγωμένο καρπούζι που έτρωγα παίζοντας δίπλα στο ποτάμι που είναι δίπλα στο χωριό μου.
Το χωριό μου λέγεται Νάρκισσος, είναι στην Πρέβεζα και ουσιαστικά το στολίδι του είναι το ποτάμι που έχουμε, ο Αχέροντας, που είναι περίπου 5 λεπτά από εκεί. Οπότε πάντα το καλοκαίρι και ειδικά όταν έκανε πάρα πολύ ζέστη οι γονείς μου έπαιρναν το καρπούζι παραμάσχαλα και πηγαίναμε στον Αχέροντα. Εκείνοι κάθονταν σε μια ταβέρνα που είναι δίπλα στην όχθη του ποταμού με μερικά τραπέζια κυριολεκτικά μέσα στο ποτάμι, και όπως στη δική σου ιστορία, έβαζαν το καρπούζι να γίνεται και εμείς ξεκινούσαμε στο παιχνίδι.
Τώρα πραγματικά απορώ πως αντέχαμε και παίζαμε τόσες ώρες. Βουτούσαμε ουσιαστικά τα πόδια μας μέσα στο νερό και ένιωθες ότι το αίμα σου παγώνει με το που έμπαινε το πόδι σου μέσα στο ποτάμι. Παρόλα αυτά συνεχίζαμε μέχρι να μας φωνάξουν οι γονείς μας, και εννοείται μας φώναζαν όταν ήταν έτοιμο-παγωμένο το καρπούζι να το φάμε. Είναι τόσο έντονη αυτή η ανάμνηση, που πήγα στο χωριό πέρσι μετά από περίπου 15 χρόνια και παρόλο που ήταν Οκτώβρης ήθελα να βουτήξω στο ποτάμι. Εντάξει πάγωσα αλλά δεν το μετανιώνω. Ωστόσο οι ντόπιοι μας κοιτούσαν σαν τρελούς. Έλεγαν εντάξει αυτοί είναι τρελοί, πραγματικά δεν καταλαβαίνουμε γιατί βουτάνε στο ποτάμι. Αλλά αυτός ήταν και ο λόγος που επιμείναμε και βουτήξαμε γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε πίσω.
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν μου είπε την ιστορία ο Μάρκο. Ήταν πολύ όμορφο γιατί είχαμε μία παρόμοια ανάμνηση παρόλο που οι χώρες μας είναι τόσα χιλιόμετρα μακριά και είναι κι άλλη μία απόδειξη ότι αυτά που μας ενώνουν είναι τα σημαντικά.
Σχολιάστε