Η ζωή στον καταυλισμό έχει αλλάξει τον χαρακτήρα μου. Σαν να έχω σιχαθεί τον εαυτό μου, το «εγώ» μου, το «θέλω» μου. Είναι ένας χαρακτήρας που κοιτά πλέον τους άλλους και τα προβλήματά τους. Τώρα αποφάσισα να σας μιλήσω για αυτόν τον νέο μου χαρακτήρα, ώστε να δείτε πώς οι συνθήκες διαμορφώνουν τους χαρακτήρες των ανθρώπων.
Όταν ξυπνάω τα πρωινά και με χτυπάει η ζέστη, τότε και για όλη τη διάρκεια της ημέρας, τίποτα δεν είναι ικανό να μου διαταράξει την ηρεμία. Αυτό είναι και το νέο μου «εγώ» που έχω διαμορφώσει τον τελευταίο καιρό που είμαι πρόσφυγας.
Ένας χαρακτήρας ο οποίος, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες, κινείται, αναπνέει, υπομένει και δεν «ξεχειλίσει» το ποτήρι της αντοχής και της επιμονής του. Δυστυχώς, όμως, αυτός ο χαρακτήρας είναι και λιγάκι ασταθής.
Όσο βραδιάζει, τόσο αυτός ο νέος μου χαρακτήρας δείχνει να ραγίζει, και όσο σκοτεινιάζει, τόσο οι ρωγμές του βαθαίνουν. Όταν πλέον το σκοτάδι καλύπτει τον καταυλισμό, τότε βγαίνει στο φως και ο παλιός μου χαρακτήρας, της αγωνίας, της ταραχής και του φόβου, ώσπου να με γονατίσει και να αυξήσει τους παλμούς της καρδιάς μου.
Την ηρεμία που αποκτώ όλη μέρα την απορροφά, την εξουδετερώνει και με γυρίζει πίσω εκεί, με κάνει να ζητήσω πάλι το σπίτι μου, ένα σπίτι που δεν υπάρχει πια. Το σπίτι μου είναι πλέον από πανί.
Ξαναγυρίζω πίσω. Γράφω τα όνειρά μου σε ένα χαρτί και μετά τα κοιτώ με χαμόγελο, λες και από στιγμή σε στιγμή θα ζωντανέψουν, αλλά αυτές τις μέρες δεν τα φέρνω καν στο μυαλό μου, ούτε τα όνειρα, ούτε τις ελπίδες μου…
Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι το επόμενο πρωί, σαν να έχω εξοικειωθεί πολύ με τον νέο μου χαρακτήρα τους τελευταίους μήνες, μιας και έχω χτίσει έναν πολύ πιο ανθεκτικό και υπομονετικό άνθρωπο από μένα, που ούτε ένα βουνό προβλημάτων δεν τον γονατίζει.
Ο νέος μου χαρακτήρας μου έχει χρωματίσει τον κόσμο. Ο νέος μου χαρακτήρας δε λυπάται για το χαμένο γοβάκι της Σταχτοπούτας, δεν θλίβεται και δεν ονειρεύεται ένα πολυτελές σπίτι.
Ο χαρακτήρας μου στεναχωριέται αυτές τις ημέρες για ένα ζευγάρι παπουτσιών που θα ήθελα να χαρίσω σε ένα ξυπόλυτο παιδί, πατριωτάκι μου. Ο νέος μου χαρακτήρας είναι ήρεμος τα πρωινά. Οι μέρες είναι πιο αγαπησιάρικες, προσευχηθείτε για τις νύχτες μου.
Αμήν
—-
ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε όσο η Μαχντιά ζούσε στη Δομή Φιλοξενίας Σχιστού. Από τις αρχές του 2018, η Μαχντιά ζει σε διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, ενώ οι συνθήκες διαβίωσης στο Σχιστό έχουν βελτιωθεί και οι σκηνές έχουν αντικατασταθεί από κοντέινερ.
Σχολιάστε