Μυαλό: Γεια σου φοβισμένη!
Καρδιά: Γεια σου σοφέ!
Μυαλό: Πώς είσαι σήμερα;
Καρδιά: Ακόμα χτυπάω. Εσύ;
Μυαλό: Κι εγώ ακόμα λειτουργώ.
Καρδιά: Καημένο μυαλό, είσαι απλώς ένα εργαλείο σκέψης.
Μυαλό: Κι εσύ είσαι απλώς ένα όργανο που χτυπάει, για να ζήσω εγώ. Δηλαδή για μένα δουλεύεις.
Καρδιά: Εγώ είμαι τα συναισθήματα και οι αισθήσεις, ο πόνος και η χαρά, τα ποιήματα και ο έρωτας. Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι γράφουν για εμένα και συνθέτουν τα καλύτερα ποιήματα. Χωρίς εμένα δεν υπάρχουν συναισθήματα, ούτε έρωτας, ούτε ζωή.
Τα συναισθήματα, οι αισθήσεις, ο έρωτας και τα ποιήματα πηγάζουν από μένα. Έχεις συναντήσει ποτέ σου άνθρωπο που να έχει αγαπήσει αυτόν που τον αδίκησε; Ή άνθρωπο που να αγαπάει τον εχθρό του; Είσαι παγωμένο χωρίς εμένα, δε νιώθεις τίποτα.
Μυαλό: Εγώ είμαι αυτό που κάνω τον άνθρωπο λογικό ον και τον διαχωρίζω από το ζώο.
Μεγάλος διάλογος, ατελείωτος…Η καρδιά και το μυαλό ισορροπούν σε μια ζυγαριά. Εάν γύρει προς τη μία πλευρά εις βάρος της άλλης, αποσταθεροποιείται ο άνθρωπος και είναι σαν να βλέπει με το ένα μάτι. Δεν νομίζω ότι κάποιος δέχεται να ζει χωρίς λογική ή να είναι συναισθηματικά νεκρός.
Ξανά και ξανά και ξανά, ξεκινάει η σύγκρουση.
Κάθε φορά που ξεκινάω να ψάχνω με το στιλό μου για να γράψω το άρθρο μου, η καρδιά μου δηλώνει την αντίρρησή της στα λόγια μου, που δεν της ταιριάζουν. Τα σβήνω και προσπαθώ πολύ να γράψω κάτι ικανοποιητικό για την καρδιά μου.
Το μυαλό όμως δεν τα δέχεται, δεν είναι λογικά τα λόγια μου, λέει, και δεν είναι κάτι που θα ήθελε να συζητήσει. Εδώ στέκομαι μπερδεμένη γράφοντας λόγια και τίτλους που είναι πιο λογικά, όμως δεν είναι αυτά που θέλει η καρδιά μου. Συνεχίζεται η σκληρή σύγκρουση μεταξύ καρδιάς και μυαλού, αφού το κάθε ένα έχει τη δική του προοπτική να εξετάζει τα πράγματα.
Η καρδιά θέλει ένα κείμενο γεμάτο συναισθήματα, ενώ το μυαλό ενδιαφέρεται μόνο να είναι σοφό και λογικό. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν γράφω αυτό που πραγματικά θέλω, που σημαίνει ότι είναι κρύο και χαζό αυτό που έγραψα πολλές φορές.
Έτσι ακριβώς είναι η κοινωνική μας ζωή. Μία αντίφαση μεταξύ των ‘πρέπει’ και των ‘θέλω’, μόνο και μόνο επειδή είναι κοινωνική συνήθεια. Για παράδειγμα, πρέπει να αποδέχεσαι τις προσκλήσεις και να παρευρίσκεσαι σε συναντήσεις, ακόμα κι αν δε θέλεις, προκειμένου να αποφύγεις να σου πουν ‘αυτό που έκανες είναι ντροπή, δεν είναι αποδεκτό!’, χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο. Το κάνεις δηλαδή από ευγένεια ακόμα και αν αυτό είναι εις βάρος του προσωπικού σου χρόνου και των προσωπικών σου ενδιαφερόντων.
Πολλές φορές αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά όταν με καλούν σε τέτοιου είδους συναντήσεις. Διστάζω να πάω και σκέφτομαι ‘Μήπως είμαι λάθος; Μήπως με κατηγορήσουν για αλαζονική συμπεριφορά;’.
Δεν ξέρω εάν έχω δίκιο ή άδικο, αλλά αυτοί που με ξέρουν με καταλαβαίνουν. Αυτοί που πρόκειται να με κρίνουν θα το κάνουν ούτως ή άλλως, έτσι είναι η ζωή. Ας τη ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς, γιατί η ικανοποίηση των άλλων είναι δύσκολο πράγμα ακόμα κι αν αφοσιωθεί κανείς τελείως σε αυτό.
Αυτά είναι τα λόγια μου και αυτή είναι η πραγματικότητα και η σύγκρουση μέσα μου και είμαι φοβισμένη με αυτή την κόντρα.
Ένας τελευταίος ψίθυρος: Η αληθινή πρόκληση βρίσκεται στο πώς θα ελέγξεις τις διάφορες καταστάσεις και συγκρούσεις μεταξύ καρδιάς και μυαλού και πώς θα τα αναμείξεις. Δηλαδή το να σκέφτεσαι με την καρδιά σου και να νιώθεις με το μυαλό σου. Προσπάθησε να τα συνδυάσεις, αλλά όχι το ένα εις βάρος του άλλου. Ζήσε την ειρήνη και πάντα να περιμένεις την καλοσύνη και να ελπίζεις στο θεό. Αυτός ξέρει τις προθέσεις.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #9 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 28 Ιουλίου 2018.
Σχολιάστε