Μία κοπέλα που πέρασε το καλοκαίρι της στην Αίγυπτο, ένα παιδί που ονειρεύεται το μέλλον του, ένα αγόρι που δουλεύει σκληρά για να χτίσει το αύριο του, πέντε κορίτσια που προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές, ένα κορίτσι που νιώθει άγχος και στεναχώρια όταν πιέζεται από τους γύρω της, δύο εθελόντριες που δίνουν την καρδιά τους σε κάθε έργο που αναλαμβάνουν… Όλοι αυτοί αποτελούμε τη συντακτική ομάδα των Αποδημητικών Πουλιών. Μαζί εργαστήκαμε και αγωνιστήκαμε για το τεύχος που κρατάτε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας.
Μέσα στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στην κοινωνία μας, ανάμεσα σε πολέμους που υποβαθμίζουν την ανθρώπινη ζωή και στις μάχες για τα δικαιώματα των παιδιών, των γυναικών, των ζώων και όλων αυτών που περιθωριοποιούνται λόγω συγκεκριμένων κοινωνικών αντιλήψεων, βρίσκουμε το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, μια οργάνωση που γιορτάζει 20 χρόνια αδιάκοπης δράσης για τη διάδοση και την προάσπιση των δικαιωμάτων κάθε παιδιού, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, καταγωγής, κοινωνικής τάξης ή πεποιθήσεων.
Στο τεύχος αυτό, εξετάζουμε διάφορα ζητήματα που πλήττουν τη σύγχρονη κοινωνία και αναλύουμε πώς το καθένα, σαν μικρό κομμάτι ενός παζλ, επηρεάζει την ψυχή ενός παιδιού, που παρακολουθεί και βιώνει τις συνθήκες γύρω του.
Με αυτή την αφορμή, υψώνουμε τη φωνή μας ενάντια σε αυτές τις προκλήσεις, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι τα δικαιώματα των παιδιών δεν πρέπει να παραβλέπονται, ακόμη και σε φαινομενικά αθώες περιστάσεις, όπως η ανάρτηση μιας φωτογραφίας παιδιού στο διαδίκτυο.
Κάθε εμπειρία είναι ένα κομμάτι που συνθέτει το παζλ της καρδιάς ενός παιδιού, και η τελική εικόνα αντανακλά την κοινωνία μας. Οραματιζόμαστε ένα παζλ γεμάτο αγάπη, φροντίδα, ενδιαφέρον και καλοσύνη—μια κοινωνία όπου όλα τα παιδιά θα περπατούν με χαρά στους δρόμους, χωρίς φόβο για όσα μπορεί να αντικρίσουν τα μάτια και η ψυχή τους.
“Και να, τι θέλω τώρα να σας πω
Μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας,
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο.
Αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε.
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε, τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόση δα μικρή.
Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.”
-Ναζίμ Χικμέτ, Μικρόκοσμος
Σχολιάστε