Νέοι άνθρωποι, από διαφορετικές κουλτούρες έχουν την ευκαιρία να μάθουν για το θέατρο, να εκφράσουν τις ιδέες τους και να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους. Αυτό είναι το Θέατρο της Ενσωμάτωσης, για το οποίο είχα ξαναμιλήσει και στο έβδομο τεύχος.
Ο Πέτρος Πιτσούνης είχε την εξαιρετική ιδέα να φτιάξει ένα πρότζεκτ για ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Με αυτόν τον τρόπο νέοι από διαφορετικές χώρες θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να μάθουν ο ένας για την κουλτούρα του άλλου.
Στις 5 και 6 Μαΐου, οι ηθοποιοί της Ενσωμάτωσης έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, σε μια παράσταση στο θέατρο Αργώ, η οποία κρίθηκε ως άκρως επιτυχημένη.
Μετά το τέλος της παράστασης πολλοί άνθρωποι μας βρήκαν για να μας συγχαρούν και να μας πουν πόσο πολύ τους άρεσε. Ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να την ξαναδούν. Ο αυξημένος αριθμός θεατών ήταν και ο λόγος που τελικά δώσαμε δύο παραστάσεις.
Αρχικά, σκηνοθέτης της παράστασης ήταν ο Γιώργος Καλόξυλος, ο οποίος μας έμαθε πολλά για το θέατρο. Κατά την διάρκεια των προβών, για προσωπικούς λόγους, αναγκάστηκε να μας αφήσει αλλά ακόμα θυμάμαι τα λόγια του, τα οποία μου έδωσαν πολύ θάρρος. Μας έλεγε πως ένας ηθοποιός γίνεται ηθοποιός, όταν πατά για πρώτη φορά πάνω στην σκηνή και ότι ένας ηθοποιός μπορεί να κάνει τα πάντα. Ακόμα και αφού έφυγε όλοι οι ηθοποιοί τον θυμόμασταν ένθερμα.
Μετά την αποχώρησή του την σκηνοθεσία ανέλαβε η Ζωή Σαντά, ψυχίατρος, ηθοποιός και θεατρική σκηνοθέτης με την οποία δουλέψαμε στο έργο “Πάνω Κάτω οι Όρνιθες” του Αριστοφάνη. Η παράσταση παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον και στο τέλος της ζήτησα να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη.
Νατζάφ: Μίλησε μας για τον εαυτό σου. Πώς ασχολήθηκες με το θέατρο;
Ζωή: Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ το θέατρο και επειδή δεν μπορούσαν να πληρώνουν νταντά για να με προσέχει, με έπαιρναν πάντα μαζί τους στις παραστάσεις. Έτσι, μπόρεσα να δω από κοντά διάσημους Έλληνες ηθοποιούς, που πλέον αποτελούν την ιστορία του ελληνικού θεάτρου αλλά είναι και μεγάλο μέρος της κουλτούρας της χώρας. Νομίζω πως το θέατρο είναι στη φύση μου, σαν ένα δεύτερο σπίτι για μένα. Έκανα την πρώτη μου παράσταση σε ηλικία μόλις 9 χρονών. Το να είμαι σκηνοθέτης σήμαινε πως είχα ανακαλύψει ένα νέο εκπληκτικό παιχνίδι και σκηνοθέτησα για πρώτη φορά στα 11 μου. Σπούδασα στην δραματική σχολή Δήλος και το 2004 πήρα το πτυχίο μου στην υποκριτική από το Υπουργείο Πολιτισμού. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ξεχωριστή σχολή για το θέατρο και κάπως έτσι ξεκίνησα να παίζω και να σκηνοθετώ επαγγελματικά.
Στο Θέατρο της Ενσωμάτωσης συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για το θέατρο. Αποφάσισα μάλιστα να το ονομάσω «Νέα Ζώη», ένα καινούριο δικό μου όνομα! Όπως λέει και η σκηνοθέτης, είναι φυσικό να θέλει κάποιος να πει μια ιστορία, είναι μια ανάγκη κάθε ανθρώπου. Το θέατρο δίνει αυτή τη δυνατότητα μέσα από τη μουσική, το χορό ή τις εικαστικές τέχνες που μπορεί να περιλαμβάνει. Τέλος, η γλώσσα δεν αποτελεί εμπόδιο, καθώς στο Θέατρο της Ενσωμάτωσης άνθρωποι από επτά διαφορετικές χώρες έδωσαν δύο υπέροχες παραστάσεις.
Σχολιάστε