Ήταν η φωνή της που με αγκάλιασε από μίλια μακριά και ήταν τα μάτια της που με βύθισαν στο άπειρο. Είναι όμορφο να ερωτεύεσαι κάποιον που έχεις δει μόνο για 72 ώρες. Κι αυτές οι δραματικές 72 ώρες μού διηγούνται το όνειρο του να ζεις μαζί της για 72 χρόνια.
Ανιδιοτελώς, χωρίς φόβο, χωρίς να γνωρίζω ή να καταλαβαίνω, λέω απλά εκείνη.
Χωρίς τους περιορισμούς του κόσμου, και στην αιωνιότητα των περιορισμών της καρδιάς της.
Χωρίς όρους πίστης, αλλά με τον όρο να πεθαίνω για αυτήν.
Χωρίς φόβο για το μέλλον, αλλά με το φόβο να τη χάσω.
Χωρίς φόβο για εμπόδια, και με το φόβο ότι θα την απογοητεύσω.
Χωρίς να γνωρίζω τίποτα και με απόλυτη επίγνωση των συναισθημάτων μου για εκείνη.
Χωρίς να γνωρίζω την ευχαρίστηση, αλλά όντας ευχαριστημένος στο δρόμο της.
Μόνο εκείνη, που έγινε όλα μου και εγώ το τίποτά της.
Είναι χειμώνας, η σιωπή είναι παντού.
Το βάρος του χιονιού κράτησε όλες τις πόρτες κλειστές.
Περνάω απρόσεκτα σε δρόμους σκεπασμένους με χιόνι.
Περπατώ σαν χαμένος στο παγωμένο χιόνι.
Χωρίς να γνωρίζω πού πηγαίνω.
Όταν τη σκέφτομαι είναι σαν να δολοφονείται η ψυχή μου.
Η ψυχή μου πεθαίνει στο βασανιστήριο της σκέψης της.
Μακάρι κάποιος να μου έδινε ένα σημάδι της.
Το άσπρο δέρμα της πιο άσπρο κι απ’ το χιόνι.
Το κόκκινο των χειλιών της σαν μια κηλίδα αίματος πάνω στο χιόνι.
Και τα πράσινα μάτια της σαν την απέραντη θάλασσα.
Το αθώο πρόσωπό της, σαν την αγνότητα των ορμητικών νερών του ποταμού.
Μακάρι να είχα ένα σημάδι της.
Μακάρι να είχα μια ανάμνησή της.
Μακάρι να ήξερε ότι την αναζητώ σαν τρελός μέσα στην πόλη.
Μακάρι να ήξερε ότι δεν κοιμάμαι μέρα νύχτα, από την παραίσθηση ότι κρατώ τα χέρια της.
Μακάρι να ήξερε ότι δεν υπάρχει για μένα ούτε λεπτό χωρίς εκείνη.
Γράφω για εκείνη,
για κάποια που δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση.
Για κάποια που θα έχυνα το αίμα μου μόνο για μια στιγμή μαζί της.
Για κάποια που παραμένει μονάχα μια εικόνα στο μυαλό μου και τίποτα περισσότερο.
Για κάποια που το να την έχω είναι λόγος για να ζω.
Για κάποια που το να μην την έχω είναι ο λόγος για να πεθάνω.
Κι ακόμα περπατώ στη ραγισμένη από το κρύο του χειμώνα καρδιά του πάγου.
Είναι χειμώνας κι εκείνη ακόμη δεν φαίνεται.
Μ. μου, ω αγνή εικόνα του μυαλού μου, ο χειμώνας καίει το μέσα μου.
Άτιμε χειμώνα! Μην αφήνεις το κάψιμο από το κρύο σου
να μου θυμίζει τα άδεια χέρια της.
Είναι χειμώνας, καιρός να πάω σπίτι.
Περνώντας χρόνο σε μια γωνιά του σπιτιού μου χωρίς εκείνη.
Ω ψευδαισθήσεις, καλύψτε το κενό μέσα μου, γιατί είμαι ο χειμώνας και θα κάψω όποιον νομίζει ότι έχω παραισθήσεις.
Σχολιάστε