Τι μπορείς να κάνεις σε 24 ώρες; Να πας στο σχολείο, να παίξεις μπάλα με φίλους και μετά να επιστρέψεις στο σπίτι για να κάνεις τις εργασίες του σχολείου και να δεις μερικά video στο YouTube. Αυτή ήταν και η δική μου καθημερινότητα.
Είχα απλά όνειρα, όπως να γίνω αρχιτέκτονας. Είχα την ελπίδα ότι αυτό το όνειρο θα το κάνω πραγματικότητα αφού ήμουν πολύ καλός μαθητής και έπαιρνα καλούς βαθμούς σε όλα τα μαθήματα. Δυστυχώς όλο αυτό άλλαξε σε 24 ώρες.
Ήταν Δευτέρα, 9 Ιουνίου, μια κανονική μέρα. Μόλις είχα τελειώσει τις ασκήσεις μου και ήταν η ώρα που έπρεπε να πάω για ύπνο. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Το πιο ασφαλές μέρος για μένα έγινε επικίνδυνο μέσα σε μια στιγμή. Ήταν 3 τα ξημερώματα της 10ης Ιουνίου όταν ακούσαμε ήχους από σφαίρες. Δεν είχαμε κανένα μέσο να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας.
Ο πατέρας μου και εγώ πήγαμε να δούμε τι συνέβαινε. Οι δρόμοι ήταν άδειοι και ο πατέρας μου αποφάσισε να πάει στο αστυνομικό τμήμα για να ρωτήσει τι έγινε. Είχαμε ακούσει ότι υπήρχαν τρομοκράτες κοντά στην πόλη μας και απειλούσαν ότι θα επιτεθούν. Δεν φοβηθήκαμε γιατί ο δήμαρχος είχε δημοσιεύσει ένα video με τον ίδιο να περπατά στους δρόμους της πόλης με απόλυτη ασφάλεια. Είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε.
Όταν επέστρεψε ο πατέρας μου, μου είπε ότι δεν υπάρχει κανείς στο τμήμα, ενώ το ίδιο καιγόταν. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα. Άκουσα τον πατέρα μου να λέει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Πώς γίνεται οι «άγγελοι» που είχαν αναλάβει να μας προστατεύουν να μας άφησαν;
Χρόνια με όνειρα και ελπίδες έσπασαν σε μία μέρα. Πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά από τα μάτια μου και αναρωτιόμουν τι θα απογίνουμε τώρα. Η μητέρα μου με πήρε αγκαλιά. «Όλα θα πάνε καλά, πήγαινε να ξεκουραστείς» μου είπε. Έπλυνα το πρόσωπο μου και πήγα για ύπνο. Η ώρα ήταν 5 τα ξημερώματα.
Ξυπνήσαμε σε μια άλλη πραγματικότητα, άγνωστη για εμάς. Οι δαίμονες, μεταμφιεσμένοι σε ήρωες, μας έλεγαν ότι ήρθαν να μας σώσουν και να βοηθήσουν. Νιώθαμε χαμένοι. Κάποιοι τους χειροκροτούσαν. Εγώ δεν μπορούσα να ακούσω κάτι άλλο πέρα από τις τρομακτικές φωνές των δαιμόνων που ήρθαν για να καταστρέψουν τις ζωές μας. Όλα έγιναν μέσα σε μια μέρα. 24 ώρες γεμάτες φόβο και τα όνειρα να σπάνε κομμάτι-κομμάτι χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι. Μόνο να βλέπεις όλο αυτό να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα που ο ISIS κατέλαβε την πόλη μου.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #13 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 25 Μαΐου 2019.
Σχολιάστε