Ένα από τα αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας σήμερα είναι η μουσική. Πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να μάθουν να παίζουν μουσικά όργανα, όμως λίγοι τα καταφέρνουν. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες σε αυτό το μονοπάτι.
Είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από δύο ανθρώπους σαν αυτούς, τον Στέλιο Γκρέκα (πιανίστα) και τον Μάριο Σαρέλλα (κιθαρίστα). Παρόλο που έχουν προβλήματα όρασης, έχουν ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία και έχουν πετύχει πολλά στη ζωή τους.
Πώς ξεκινήσατε να μαθαίνετε μουσική;
Στέλιος: Πήγα στον παιδικό σταθμό όταν ήμουν 4 ετών και εκεί είχα μια δασκάλα που μας έκανε μουσική. Είχε ένα ηλεκτρικό πιάνο. Μετά από λίγο καιρό συνειδητοποίησε ότι είχα “μουσικό αυτί” και πρότεινε στους γονείς μου να μου πάρουν ένα πιάνο.
Εσύ, Μάριε;
Είναι σιωπηλός, φαντάζομαι προσπαθεί να ανακαλέσει στη μνήμη του αυτές τις μέρες, ενώ ο Στέλιος γελάει και του λέει “βιάσου!”.
Μάριος: Ήμουν 9 χρονών και έπαιζα ήδη πιάνο, όμως ξαφνικά αποφάσισα να μάθω να παίζω κιθάρα κι έτσι ξεκίνησα με έναν δάσκαλο από την περιοχή μου.
Πώς ήταν στην αρχή;
Μάριος: Για να είμαι ειλικρινής, έπαιζα λάθος νότες εξαιτίας του προβλήματος στην όρασή μου και ένιωθα ότι χρειαζόταν να βλέπω τις χορδές. Έπειτα ο δάσκαλός μου μού είπε: “Μην προσπαθήσεις ξανά να τις δεις. Προσπάθησε να το κάνεις με την ακοή σου!”. Και αυτό ήταν για μένα το κλειδί. Επίσης εξασκούμουν πολύ.
Ο Στέλιος παίρνει μια βαθιά ανάσα: Στ’ αλήθεια, η πρώτη μου δασκάλα στη μουσική δεν μπορούσε να με διδάξει πολλές τεχνικές εξαιτίας του προβλήματος με την όραση μου. Όταν ξεκίνησα με άλλη δασκάλα, ακολουθήσαμε μία άλλη μέθοδο: Άγγιξα τα χέρια της για να μπορέσω να καταλάβω την κίνηση. Και πήγε ευτυχώς πολύ καλά για μένα.
Μπορείτε να μου πείτε ποιος άνθρωπος είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στην καλλιτεχνική σας ζωή;
Σκέφτονται και οι δύο.
Στέλιος: Ξεκάθαρα η πρώτη μου δασκάλα μουσικής. Παρόλο που δεν μπορούσε να με διδάξει πολλές τεχνικές, μου έμαθε το πραγματικό νόημα της μουσικής και πώς μπορώ να την αγαπήσω. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το επίπεδο τώρα!
Μάριος: Βασικά, όταν ήμουν έφηβος έπαιζα κιθάρα σε ένα καφέ. Ήταν ωραία εκεί. Όμως άρχισα να το παίρνω πάνω μου και να υπερεκτιμώ τις ικανότητές μου και πίστευα ότι δεν χρειάζεται να εξασκούμαι άλλο. Ένα βράδυ δύο μουσικοί που ήρθαν εκεί, μου είπαν: “Είσαι ένα ταλαντούχο αγόρι, αλλά σπαταλάς τις ικανότητές σου εδώ. Πρέπει να συνεχίσεις να μαθαίνεις και να μελετάς μουσική. Μη μείνεις εδώ και μη σπαταλάς το ταλέντο σου!”. Οι λέξεις τους με έκαναν να σκεφτώ και άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου και τη ζωή μου.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, έβλεπα ότι χαμογελούσαν όλη την ώρα. Είναι πολύ θετικά και δυναμικά αγόρια και μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο για την κοινωνία. Ένα σύμβολο της σκληρής δουλειάς και της σημασίας του να μην τα παρατάς.
Στο τέλος, ο Στέλιος είπε ότι θέλει να γίνει και καλός τραγουδιστής εκτός από πιανίστας και ο Μάριος ότι θέλει να γίνει δάσκαλος μουσικής. Τους εύχομαι τα καλύτερα!
Ιδιαίτερα ευχαριστώ τη Χρυσή, τη φίλη τους, που ήταν εκεί και με βοήθησε με τη μετάφραση.
Σχολιάστε