Ειρήνη είναι
όταν οι άνθρωποι όλου του κόσμου
-λευκοί, μαύροι, ερυθρόδερμοι-
δίνουν το χέρι
γκρεμίζοντας όλα τα σύνορα,
και ενωμένοι χτίζουν το μέλλον
που θα προσφέρουν στα παιδιά τους.
Όταν τα παιδιά μπορούν να παίζουν στους δρόμους –
ανέμελα, αθώα, ξέγνοιαστα,
– αυτό είναι ειρήνη.
Όταν η αθωότητά τους
αντιμετωπίζεται και προστατεύεται
ως το ύψιστο αγαθό,
– αντί να τιμωρείται σκληρά –
τότε ναι, υπάρχει ειρήνη.
Όπως και όταν οι άνθρωποι κοιτάν πάνω από συμφέροντα
και βλέπουν πως το μεγαλύτερό τους συμφέρον
είναι να ζουν μονοιασμένοι.
Μα να, αυτά τα δυο παιδιά,
όλη μέρα τσακώνονταν,
αλλά τώρα,
λουσμένα με την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος,
που κρύβει κάτι το αιώνιο και ανεξιχνίαστο,
κατάλαβαν ότι δεν ωφελεί.
Και αγκαλιασμένα,
αφέθηκαν να τα αποκοιμίσει
το απαλό, ανοιξιάτικο αεράκι.
Αυτό είναι ειρήνη.
Άκου – εκατομμύρια άνθρωποι μιλάνε,
ο καθένας έχει τη δική του μοναδική ιστορία να σου πει.
Κι εσύ οφείλεις όλους να τους ακούσεις, γιατί ναι!
Την πρώτη φορά που κοίταξες με περιφρόνηση,
αγνόησες, προσπέρασες αδιάφορα κάποιον,
επειδή η ζωή δεν του τα ‘φερε τόσο καλά,
επειδή δεν είδες τίποτα το σπουδαίο,
επειδή απλά δε σου μοιάζει,
ο πρώτος διχασμός πραγματοποιήθηκε,
ο πόλεμος δεν είναι μακριά.
Ξέρω, υπάρχουν φορές,
που όλα δοκιμάζονται.
Αλλά όταν, μέσα στους καπνούς,
κάτω, στο σκοτεινό, μουχλιασμένο υπόγειο,
που άλλοτε φιλοξενούσε φρέσκα φρούτα
που τα παιδιά έκλεβαν κρυφά,
αλλά τώρα χρησιμεύει ως καταφύγιο
από τους βομβαρδισμούς,
όταν εκεί,
μέσα στους κρότους και τους λυγμούς,
μια γυναίκα ταΐζει με το γάλα της
ένα μωρό
της άλλης παράταξης
– το βρήκε έξω απ’ το κατώφλι της, τραυματισμένο.
Έκλαιγε με όση δύναμη είχε,
το πρόσωπό του γεμάτο παράπονο
όπως κι αυτό της γυναίκας,
αχ, είναι δυνατόν να φταίει αυτό,
είναι δυνατόν; –
Τότε η ειρήνη δεν έχει χαθεί.
Κρυμμένη ανάμεσα στα όπλα και τα αίματα
για να δοκιμάσει την ανθρωπότητα
περιμένει
αυτό το παιδί – και τα εκατομμύρια άλλα παιδιά –
που με τα δυνατά τους χέρια
και τη νεανική τους φλόγα
θα την επανορθώσουν
και θα τη μοιράσουν ισάξια
σε όλο τον κόσμο.
Έτσι γίνεται πάντα
στο τέλος.
Σχολιάστε