“Μαχντί, έλα σε παρακαλώ στο γραφείο μου! Θέλω να σου μιλήσω για λίγο.”, είπε η Δήμητρα.
“Φυσικά! Έρχομαι τώρα”. Ήμουν στην κουζίνα.
Όταν μπήκα μέσα, είδα εκείνη και τον Γιώργο να κάθονται στο γραφείο. Υπήρχε μια μυστήρια ησυχία που με παραξένεψε. Αγχώθηκα λίγο. Φαίνονταν παράξενοι, κάτι υπήρχε στο βλέμμα τους.
Κάθισα στην καρέκλα μπροστά τους. Η Δήμητρα πήρε μία βαθιά ανάσα και με κοίταξε: “Έχουμε ένα νέο που είναι και καλό και κακό”. Προσπάθησα να είμαι ήρεμος και να μην αγχωθώ, αλλά είχα μεγάλη περιέργεια. Συνέχισε: “Σήμερα μας ενημέρωσαν ότι το εισιτήριό σου βγήκε. Έχεις ακόμα 10 μέρες και η πτήση σου είναι στις 9 Ιουνίου. Επίσης, έχουμε περισσότερες πληροφορίες, ότι…”.
Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο. Χιλιάδες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου και δεν άκουγα τίποτα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να στενοχωρηθώ.
Πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν έκανα αίτηση για την οικογενειακή μου επανένωση, για να βρεθώ με τον θείο μου που ζει στη Σουηδία, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην ευχήθηκα να μπορούσα να πάω εκεί συντομότερα. Αλλά τώρα είχαν αλλάξει όλα. Είχα συνηθίσει την Αθήνα και δεν αισθανόμουν πια περίεργα. Παρόλο που είχα γεννηθεί χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο Ιράν, ένιωθα ότι ανήκω εδώ. Μετά από τόσα χρόνια, είχα κάνει φίλους και ήμουν χαρούμενος με αυτό. Περνούσα πολύ χρόνο μαζί τους. Γελούσαμε, περνούσαμε καλά μαζί, βλέπαμε ταινίες και αλληλοϋποστηριζόμασταν. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, θα μου έλειπαν. Όχι μόνο οι φίλοι μου, αλλά όλοι οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει: οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου, οι κοινωνικοί λειτουργοί, τα μέλη των ομάδων όπου συμμετείχα, ακόμα και η κυρία που δουλεύει στο φαρμακείο της γειτονιάς μου.
“Μαχντί, κατάλαβες τι σου είπα μόλις;”.
Απάντησα: “Α, ναι, ναι. Κατάλαβα. Νομίζω πρέπει να πάω στο δωμάτιό μου και…”.
Στις 9 Ιουνίου 2021, έφυγα από τη γειτονιά μου στα Εξάρχεια με γλυκόπικρες αναμνήσεις. Πλέον ζω στη Σουηδία εδώ και ένα χρόνο. Στην αρχή ήταν δύσκολο για μένα. Ήμουν πολύ αναστατωμένος και όλα μου φαίνονταν άχρωμα. Αλλά μετά από λίγο καιρό, ένιωσα καλύτερα και ήμουν χαρούμενος. Αυτή είναι η νέα μου ζωή. Έκανα καινούργιους φίλους, πηγαίνω στο σχολείο και παίζω βιολί.
Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά στην Ελλάδα που είναι σαν εμένα και για πολύ καιρό περιμένουν για διαδικασίες όπως η οικογενειακή επανένωση ή η μετεγκατάσταση σε άλλη χώρα. Αποφάσισα να τους γράψω από εδώ, γιατί ξέρω ότι διαβάζουν τα Αποδημητικά Πουλιά: Δεν είστε μόνοι και όλα θα πάνε καλά. Να είστε αισιόδοξοι και να πολεμάτε για τα όνειρά σας! Μην τα παρατάτε! Όλα συμβαίνουν την κατάλληλη στιγμή. Η ζωή προχωράει και δεν θα σταματήσει όσο υπάρχει ελπίδα στην καρδιά σας.
Σχολιάστε