Ως δύο εθελόντριες στο Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Δίκτυο), αρχίσαμε να αποκτούμε μια πιο βαθιά εικόνα για τη ζωή του εθελοντισμού. Με τον καιρό, αναδύθηκαν ερωτήματα. Με αφορμή την συμπλήρωση των 20 χρόνων λειτουργίας του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με άλλους εθελοντές για τον σημαντικό ρόλο του εθελοντισμού στο Δίκτυο. Αναρωτηθήκαμε αν η εμπειρία μας ως εθελόντριες ήταν παρόμοια με άλλες και αποφασίσαμε να μιλήσουμε με πέντε εθελοντές για να ακούσουμε τις ιστορίες τους, συμπεριλαμβανομένων των προκλήσεων που αντιμετώπισαν και των ανταμοιβών που αποκόμισαν. Συνομιλήσαμε με πέντε διαφορετικούς εθελοντές του Δικτύου. Τον Στέφανο, που έφτιαξε μια ομάδα ποδοσφαίρου για παιδιά, τη Μαρία που δίδαξε ελληνικά στις δύσκολες εποχές της προσφυγικής κρίσης, καθώς και τον Αντώνη, που ξεκίνησε τα εργαστήρια τραγουδιού με μικρά παιδιά και τη Σοφία και τον Στέλιο, που αυτή τη στιγμή διδάσκουν μαθηματικά.
Η πρώτη ερώτηση που θέσαμε ήταν πώς ξεκίνησαν όλα για αυτούς. Για εμάς, ήταν αυτονόητο ότι θέλαμε να φύγουμε από τη χώρα μας για να δουλέψουμε σε άλλη χώρα μετά την αποφοίτησή μας από το Λύκειο και γι’ αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ένα χρόνο εθελοντικής δράσης. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων, συνειδητοποιήσαμε πόσο διαφορετικά μπορεί να είναι τα κίνητρα και οι ιστορίες της εθελοντικής δράσης. Τρεις από τους εθελοντές που μιλήσαμε τους είχε προταθεί να προσφέρουν στο Δίκτυο. Ο Στέφανος ίδρυσε πρώτος την ποδοσφαιρική ομάδα, όταν πολλά παιδιά ενδιαφερόταν για το ποδόσφαιρο, αλλά οι οικογένειές τους δεν μπορούσαν να αντέξουν το κόστος μιας επαγγελματικής ομάδας. Η Μαρία βοηθούσε ήδη εθελοντικά σε άλλο έργο πριν διαβάσει μια πρόσκληση σε μια εφημερίδα το καλοκαίρι του 2015, που ζητούσε εθελοντές για την προσφυγική κρίση. Ο Αντώνης είχε πάντα συμμετοχή σε κοινοτικές δράσεις από τότε που ήταν 7 ετών και ήταν πρόσκοπος. Αρχικά του ζητήθηκε από το Δίκτυο να κάνει εργαστήρια για τα παιδιά.
Η Σοφία και ο Στέλιος μας μετέφεραν το πώς μεγαλώνοντας κατά τη διάρκεια μιας οικονομικής και μεταναστευτικής κρίσης τους ήταν μια πρόκληση και άλλαξε τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους. Κατανόησαν τη σημασία της κοινότητας και της ευθύνης και ήθελαν να προσφέρουν, κάτι που τους οδήγησε στην εθελοντική τους δράση.
Αρχικά, ο εθελοντισμός φαίνεται να υποστηρίζει κυρίως μια κοινότητα ή να προσπαθεί να βοηθήσει τους άλλους. Όμως, μέσα από τη συζήτησή μας με τους εθελοντές και τη δική μας εμπειρία, καταλάβαμε ότι εμείς – ως εθελοντές – προσωπικά αναπτύσσουμε έντονη μαθησιακή εξέλιξη κατά τη διάρκεια της εθελοντικής μας περιόδου. Αλλά πώς ήταν η μαθησιακή ανάπτυξη για τους άλλους εθελοντές; Για παράδειγμα, ο Στέφανος έμαθε πώς τα παιδιά έχουν πολύ συχνά ένα ισχυρό αίσθημα αθλητισμού και ο Αντώνης έμαθε πολλά περισσότερα για τα δικαιώματα των παιδιών και πόσο διαφορετική είναι κάθε ιστορία, ή με άλλα λόγια, όπως είπε ο Αντώνης: «Όσο περισσότερο μαθαίνεις για τις δυσκολίες των παιδιών, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς πόσο λιγότερα ξέρεις.» Ο Στέλιος μας είπε πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος μάθησης των μαθητών του και πόσες διαφορετικές προσεγγίσεις απαιτούνται. Η Σοφία δήλωσε: «Ακούγοντας τις ιστορίες και τις παραδόσεις τους, μου έμαθαν τη σημασία της διαπολιτισμικής κατανόησης…». Αλλά δεν μαθαίνεις μόνο καλά πράγματα. Η Μαρία μας μίλησε για τις πολλές τραγικές ιστορίες που της αφηγήθηκαν οι πρόσφυγες και πόσο δύσκολες ήταν οι ζωές τους.
Μέσα από τις εμπειρίες μας, αρχίσαμε να κατανοούμε κάποιες δυνάμεις που πρέπει να έχει κάποιος ως εθελοντής. Ο Αντώνης χρησιμοποίησε τις λέξεις «αφοσίωση, γνώση, εκπαίδευση, χρόνο και προσπάθεια» για να περιγράψει τι είναι σημαντικό για να βοηθήσει κανείς σε ένα καλό σκοπό. Αλλά μάθαμε από τη Σοφία ότι υπάρχουν συχνά και οι δύο πλευρές. Είπε: «…η συμπόνια είναι τόσο η δύναμή μου όσο και η αδυναμία μου», εννοώντας ότι η ισχυρή ενσυναίσθηση προς τους μαθητές ήταν συχνά χρήσιμη, αλλά και δύσκολο μερικές φορές να κρατήσει την ισορροπία. Ο Αντώνης μας υπενθύμισε τη σημασία της υπομονής και ότι είναι χρήσιμο να είσαι θετικός άνθρωπος. Συνολικά, νιώσαμε ότι όλοι είχαν μια ισχυρή εσωτερική ανάγκη να βοηθήσουν, η οποία τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν αυτό που έκαναν.
Η εθελοντική εργασία μπορεί να είναι απίστευτα ανταποδοτική, αλλά πάντα συνοδεύεται από πολλές δυσκολίες, που δεν μπορούν όλες πάντα να λυθούν, ούτε καν από τον πιο αφοσιωμένο εθελοντή. Και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως εθελοντές μπορεί να διαφέρουν ριζικά, ανάλογα με τη δουλειά μας, καθώς και τις προσωπικές μας ικανότητες. Η Μαρία μας μίλησε πολύ για τα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει εκείνη και οι συνάδελφοί της κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης. Οι πόροι ήταν πάντα περιορισμένοι και τα ρούχα, τα ιατρικά εφόδια και τα τρόφιμα ήταν δύσκολο να βρεθούν. Η Μαρία ήταν συχνά απογοητευμένη βλέποντας το μέγεθος των προβλημάτων που δεν μπορούσε να λύσει. «Οι εθελοντές έλυσαν πολλά από τα προβλήματα, αλλά το κράτος πάντα δημιουργούσε νέα προβλήματα», δήλωσε η Μαρία κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Όταν μιλήσαμε με τον Στέφανο, μας είπε ότι ήταν συχνά δύσκολο να κατανοήσει τις ανάγκες των παιδιών, ενώ ταυτόχρονα τους δίδασκε τη σημασία της ευθύνης ως μέλος μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Για τη Σοφία, το πιο δύσκολο ήταν να κερδίσει την εμπιστοσύνη των μαθητών της. Ο Αντώνης και ο Στέλιος, και οι δύο τους, μοιράστηκαν μαζί μας την πρόκληση να παραμείνουν υπομονετικοί, ενώ παράλληλα έπρεπε να κρατήσουν τους μαθητές συγκεντρωμένους.
Αλλά θα πρότειναν οι εθελοντές, που αφιέρωσαν τόσο χρόνο και προσπάθεια στη δουλειά τους, σε κάποιον άλλον να ασχοληθεί με τον εθελοντισμό; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη από όλους, ΝΑΙ. «Είναι μια εμπειρία που αλλάζει τη ζωή», είπε ο Αντώνης, «με δύο τρόπους. Ο ένας για σένα και ο άλλος για τους ανθρώπους που κερδίζουν κάτι από τον οργανισμό». Οι υπόλοιποι είπαν κάτι παρόμοιο.
Η εθελοντική εργασία βοηθά τους άλλους και, ειδικά όταν δουλεύεις σε ένα τομέα που σου δίνει χαρά και σκοπό, σε κάνει να νιώθεις πιο γεμάτος. Επίσης, μέσω της δράσης, δημιουργείς σημαντικές συνδέσεις, μαθαίνεις να εκτιμάς τις διαφορές και ακούς νέες ιστορίες. O Στέφανος δήλωσε ότι «είναι πολύ σημαντικό να κάνεις κάτι που σε παθιάζει. Μόνο τότε θα είναι διασκεδαστικό και ευχάριστο. Και κάνοντάς το αυτό, θα συνδεθείς με το εσωτερικό σου παιδί και θα μπορέσεις να μοιραστείς το πάθος σου με τους άλλους». Ή όπως λέει ο Αντώνης, «βρίσκοντας κάτι που πραγματικά αγαπάς και για το οποίο έχεις πάθος, η δουλειά σου θα γίνει ικανοποιητική και γεμάτη αξία».
Μέσω των συνεντεύξεων, συνειδητοποιήσαμε τη σημασία του εθελοντισμού σε οργανώσεις όπως το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Αν και υπάρχουν πολλές δυσκολίες και προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσετε, η εμπειρία προσφέρει πολλές ανταμοιβές για όλους όσους συμμετέχουν. Αν λοιπόν σκέφτεστε να γίνετε εθελοντές, αυτή είναι η ευκαιρία σας.
Σχολιάστε