Γράφοντας αυτό το γράμμα, ελπίζω με την βοήθεια των φτερών των «Αποδημητικών Πουλιών» να ταξιδέψει πέραν των κλειστών συνόρων των βαλκανίων και να φτάσει στα χέρια σας. Ίσως δεν θέλετε τους χαιρετισμούς μου, επειδή είμαι μία Αφγανή και ίσως μου αξίζει απέλαση, ακόμα και αν η κατάσταση στην χώρα μου δεν είναι ιδανική και ας είναι και χειρότερη. Εγώ όμως θα ήθελα να σας παρακαλέσω να διαβάσετε το γράμμα μου και να με ακούσετε. Για να σας γνωρίσω καλύτερα διάβασα το βιογραφικό σας γιατί ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτή την πρώτη περίφημη κυρία που αγαπάει και ενδιαφέρεται τόσο για τους μετανάστες. Στο βιογραφικό σας είδα την λέξη μετανάστευση! Πότε δεν το περίμενα να έχετε αυτή την εμπειρία. Διάβασα πως μαζί με την οικογένεια σας είχατε μεταναστεύσει στην ανατολική Γερμανία. Εγώ πιστεύω πως ακόμα θυμάστε κάποιες εικόνες από το ταξίδι, όσο μικρή κι αν ήσασταν τότε. Για αυτό πιστεύω έχουμε μία κοινή λέξη στα βιογραφικά μας. Η μετανάστευση που εγώ την κουβαλάω από πολύ μικρή ηλικία μέχρι και τώρα.
Ως γυναίκα θαυμάζω το θάρρος σας για την ιδέα «ανοικτά σύνορα» που την εφαρμόσατε για πρώτη φορά. Αυτό ήταν αρχή μιας φιλανθρωπικής κίνησης. Κάτι που μας έκανε να ελπίζουμε σε ένα καλό μέλλον, κάτι που απέχει από μας τόσο καιρό και μετά από αυτό βλέπαμε τον εαυτό μας ένα βήμα πιο κοντά. Αυτή η αίσθηση ευτυχίας όμως όλο και απομακρυνόταν από μας, εκεί που νομίζαμε ότι την έχουμε βρει, ως που η ευκαιρία αυτή δόθηκε αποκλειστικά στους Σύριους και στερήθηκε από τους Αφγανούς με τους τοίχους και συρματοπλέγματα. Και εμείς τώρα ρωτάμε το γιατί. Γιατί η ιδέα των ανοιχτών συνόρων κατέληξε στο υποχρεωτικό κλείσιμο των συνόρων; Γιατί αυτή η φιλανθρωπική απόφαση είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες μετανάστες και φυγάδες του πολέμου στην Ελλάδα και στην διαδρομή για τις βαλκανικές χώρες; Τι διαφορά χωρίζει τον Αφγανό από τον Σύριο μετανάστη; Ίσως να έχετε δει πολλά παιδάκια από την Συρία, ίσως να έχετε ακούσει τα παράπονα τους και να τους έχετε ρωτήσει για την εμπειρία τους από τον πόλεμο, αναρωτιέμαι όμως αν έχετε μιλήσει ποτέ με ένα Αφγανόπουλο. Η απάντηση του Σύριου παιδιού θα είναι από την εμπειρία του από 4 χρόνια πόλεμο αλλά ένα παιδί από το Αφγανιστάν έχει 40 χρόνια την εμπειρία αυτή. Όχι μόνο το ίδιο αλλά και οι γονείς του έχουν ζήσει την εμπειρία του πολέμου. Εγώ δεν είμαι σκληρός άνθρωπος, έχω πονέσει και έχω κλάψει στην μοναξιά μου για το Σύριο παιδάκι και έχω ευχηθεί για αυτό τα καλύτερα. Αυτός, όμως, δεν έχει ζήσει τον πόλεμο όπως εγώ, δεν έχει γεννηθεί αναγκαστικά μακριά από την πατρίδα του, δεν έχει ακούσει άσχημα λόγια από τους ξένους και ούτε έχει έρθει από την χώρα του σε χώρες που τον ζητούσαν και ήταν καλοδεχούμενο και δεν έχει προδοθεί από τους προέδρους της χώρας του. Δεν θέλω να φανώ αχάριστη στα μάτια σας, γνωρίζω πως πριν από χρόνια είχατε δεχτεί χιλιάδες συμπατριώτες μου, δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η αλλαγή αλλά έχουν δακρύσει τα μάτια μου εξαιτίας της. Μου είχαν πει για την αίσθηση ηρεμίας που υπάρχει για έναν μετανάστη στην Γερμανία, συγκρίνεται με την αγκαλιά της μάνας μου έχουν πει και εγώ αναρωτιέμαι για ποιο λόγο μου στερείτε αυτή την αγκαλιά;
Δεν ξέρω, ίσως φταίνε οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν συνεργάστηκαν μαζί σας. Μπορεί και να φταίει το μεγάλο μεταναστευτικό κύμα, μάλλον είχαν ακούσει και εκείνα τα παιδιά ότι η Γερμανία προστατεύει τα παιδιά των μεταναστών και έχουν τα ίδια δικαιώματα με έναν Γερμανό πολίτη. Αυτές οι εντυπώσεις, βέβαια, είναι πίσω από χιλιόμετρα απόσταση.
Ναι! Εγώ ένιωθα τη φιλοξενία και τη φιλανθρωπία σας από τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν και είδα με τα μάτια μου την διαφορά μεταξύ του Ιράν και της Γερμανίας, όχι από άποψη οικονομική αλλά από ψυχολογική. Εσείς πρέπει να είστε περήφανοι που ένας μετανάστης βρίσκει κοντά σας την ηρεμία και την ασφάλεια που του λείπει στην πατρίδα του.
Αν πιστεύετε ακόμα ότι μου αξίζει απέλαση στην χώρα μου, μάλλον θεωρείτε την πατρίδα μου ασφαλή και εγώ σας ρωτώ, αν είναι ασφαλής η χώρα μου τότε για ποιο λόγο υπάρχουν ξένες πολεμικές δυνάμεις εκεί; Πιστεύετε ότι μία ασφαλής χώρα χρειάζεται αυτές τις δυνάμεις; Γίνονται εκρήξεις σε μια ασφαλή χώρα;
Έχω ακούσει ότι υποστηρίξατε πολλές φορές τους μετανάστες αλλά δεν κερδίσατε την κοινή γνώμη. Δυστυχώς ο κόσμος είναι πολλές φορές άδικος και εγώ θέλω να σας πω για την ζωή, που εξαιτίας αυτής της αδικίας, είμαι καταδικασμένη να ζω. Μιλάω για την ζωή κάτω από τις σκηνές. Εδώ οι ώρες περνάνε πολύ σιγανά, δεν ξέρω για εκεί. Εδώ έχουν καταντήσει κουραστικές οι παλιές επαναλαμβανόμενες αναμνήσεις, δεν ξέρω για εκεί. Αν δεν υπήρχε αυτή η αδικία ίσως να μην είχαν αναγκαστεί οι γονείς μου να ξαναδοκιμάσουν την πικρή γεύση της μετανάστευσης. Δεν θα είχαν χάσει την ζωή τους χιλιάδες παιδιά και οικογένειες που είχαν στο μυαλό τους ένα καλύτερο μέλλον με την υποστήριξή της Γερμανίας και την πρώτη κυρία της Γερμανίας.
Έγραψα όλα αυτά όχι για να παραπονεθώ για την απόσταση αλλά μόνο για να τα διαβάσετε. Από συνήθεια σας λέω: Εις το επανιδείν!!!
Σχολιάστε