Το 2019, όταν δεν είχα αρκετή αυτοπεποίθηση για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δεχόμουν υποτιμητικά σχόλια για το σώμα μου και ψυχολογική βία στον χώρο εργασίας μου. Δεν είπα τίποτα γιατί, αν και πολλοί άνθρωποι το έβλεπαν, δεν μιλούσαν, οπότε δεν βρήκα το θάρρος να το κάνω ούτε εγώ. Τώρα είναι 2022, αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι θυμό και ντροπή όταν το θυμάμαι και πάντα αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα καταφέρει να σταματήσω αυτό που συνέβαινε.
Πριν λίγους μήνες, ένας συνάδελφος με κάλεσε στο σπίτι του. Ο τρόπος που με κοιτούσε και ο τρόπος που με ρώτησε, με έκανε να νιώσω άβολα, οπότε αρνήθηκα. Όντας ένας άντρας που σαφώς δεν ήξερε πώς να σέβεται τα όρια των άλλων, δεν είχε ιδέα τι σήμαινε το ΟΧΙ, γι’ αυτό επέμενε και εγώ, ως γυναίκα που μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης κοριτσιών και γυναικοκτονιών, συνέχισα να αρνούμαι μέχρι που μου έπιασε το χέρι και άρχισε να με τραβάει προς το σπίτι του. Φοβόμουν, αλλά δεν ήθελα να το δείξω, οπότε πήρα το χέρι του από πάνω μου, ελπίζοντας ότι δεν θα έκανε άλλη κίνηση και έφυγα προς το διαμέρισμά μου. Λίγο αργότερα, καθώς επεξεργαζόμουν αυτό που μόλις συνέβη, έλαβα ένα μήνυμα: “Συγγνώμη, ήμουν μεθυσμένος”. Α, αλήθεια!
Τον συγχώρησα, αλλά δεν μπορούσα να ξεχάσω τι είχε συμβεί, γι’ αυτό απέφευγα να του μιλήσω ή ακόμα και να είμαι κοντά του, εκτός κι αν είχε να κάνει με τη δουλειά. Εβδομάδες αργότερα, τον άκουσα να μιλάει με τον υπεύθυνο της ομάδας μας, λέγοντας ότι τον είχε προσβάλει το γεγονός ότι τον αποφεύγω και ότι ένιωθε ψυχική κακοποίηση από τη συμπεριφορά μου. Δεν είπε όμως ολόκληρη την ιστορία και ισχυρίστηκε ότι ήταν το θύμα.
Μόλις πριν από λίγες μέρες, με μία φίλη μου είδαμε μια γυναίκα που φαινόταν να κακοποιείται από τον σύζυγό της και είπα “ας καλέσουμε την αστυνομία”. Η φίλη μου είπε ότι δεν είμαστε σίγουρες και μου ζήτησε να μην ανησυχώ, καθώς κάποιος στο διαμέρισμά τους θα έπρεπε να το κάνει, αν συνέβαινε όντως αυτό. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, τι θα έχει συμβεί αν κανείς δεν έχει καλέσει την αστυνομία γι’ αυτήν;
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 1 στις 3 γυναίκες έχει βιώσει σωματική ή ψυχική κακοποίηση κατά τη διάρκεια της ζωής της! Και μιλάμε για αυτό σαν να είναι μοιραίο να συμβεί; Σαν να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας; Όπως ξυπνάμε, τρώμε, κοιμόμαστε… οι γυναίκες κακοποιούνται.
Φοβάμαι, όχι μόνο λόγω των αριθμών, αλλά και γιατί δεν είναι πλέον σοκαριστικό για κανέναν. Φοβάμαι γιατί κανονικοποιείται όλο και περισσότερο.
Είναι πολύ αργά για να σπάσουμε τη σιωπή;
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ ένα μυστικό: ΟΧΙ, δεν είναι.
Σχολιάστε