Νομίζω πως από αυτή την ιστορία κερδισμένος θα είναι αυτός που αναγκάστηκε να έχει πολύ θάρρος. Τόσο θάρρος ώστε να μπορέσει να βγάλει ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του, να πάρει μόνο τα απαραίτητα πράγματα μαζί του μέσα σε μια βαλίτσα λίγων κιλών, και να δει για τελευταία φορά τον δρόμο που έμενε και το σπίτι του, να δει την πόλη του να απομακρύνεται, για χρονια ή για πάντα.
Όταν ταξιδεύεις ως πρόσφυγας η καρδιά σου τρέμει. Αυτό το ταξίδι είναι η μεγαλύτερη αλλαγή της ζωής σου. Βλέπω φίλους και γνωστούς, μετά από χρόνια ζωής και ενώ έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, μετά από χρόνια εργασίας και ενώ τα παιδιά τους έχουν πάει σχολείο, να παίρνουν την απόφαση και να ξεκινούν το ταξίδι της προσφυγιάς. Μου κάνει εντύπωση. Όχι τόσο η απόφασή τους, αλλά η δύναμή τους.
Πώς μπορούν να παίρνουν αυτό το ρίσκο και να αλλάξουν τη ζωή τους εντελώς; Πώς μπορούν να μπουν σε μια άλλη πραγματικότητα και να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, να μάθουν πάλι όλα όσα ξέρουν; Να μιλάνε σαν μικρά παιδιά και να μάθουν την άλφα βήτα, να γράφουν, να διαβάζουν,να μπορέσουν να κάνουν σχέσεις με άλλους ανθρώπους με τους οποίους δεν μοιάζουν καν. Να ψάχνουν για καινούργιες δουλειές και να βγάλουν χρήματα. Πριν από αυτό, τα χρήματα δεν μας απασχολούσαν τόσο, τώρα δίνουν ασφάλεια για τις ζωές μας.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει. Πώς μπορούν να ξεχάσουν το άγχος τους και να το εξηγήσουν σε άλλη γλώσσα; Πώς μπορούν να περνούν το απόγευμα της Κυριακής μέσα σε ένα κοντέινερ ή σε ένα μικρό διαμέρισμα, έχοντας πουλήσει τα παλια τους σπίτια με τα πολλά παράθυρα;
Χρειάζεται μεγάλη θέληση για να φύγουν. Πόσο δυνατός μπορεί να είσαι για να περάσεις μια ξύλινη γέφυρα; Πόσο περίεργο είναι να αφήνεις τα πάντα και να φεύγεις για πάντα; «Πάντα», βαριά λέξη. Τόσο βαριά σα να πέφτει πάνω σου και να σε πλακώνει ένα τεράστιο βάρος που σου κόβει την ανάσα. Είναι περίεργο. Ο άνθρωπος βρίσκει ξαφνικά τόσο μεγάλη δύναμη για να τα αφήσει όλα πίσω του.
Αρκετοί λένε απλά μια λέξη: «Πρόσφυγας». Δεν καταλαβαίνουν, όμως, τι έχει αφήσει πίσω του και τι δρόμο περνάει ο πρόσφυγας. Μερικοί πρόσφυγες χάνουν στοι ταξίδι τους ανθρώπους που αγαπάνε, όπως τα αδέρφια τους. Όταν αποφασίζουμε να φύγουμε από τις χώρες όχι μόνο αφήνουμε πίσω ό,τι είχαμε, αλλά κρατάμε όλη μας τη ζωή στο χέρι. Ρισκάρουμε τις ζωές μας για να τις κάνουμε καλύτερες. Δεν χρειάζεται να μας λυπάστε. Ήρθαμε εδώ για να συνεχίσουμε και να φτιάξουμε τις ζωές μας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τις στιγμές που έχουμε περάσει.
Αλλά ας μην ανοίξουμε το θέμα για το τι έχουμε μέσα μας, για ποιο λόγο φύγαμε. Ας είμαστε κερδισμένοι με το θάρρος που χρειάζεται η ιστορία μας και ας είμαστε έτοιμοι για τα πάντα. Ας είμαστε πολεμιστές και το σώμα μας ας αντέχει σαν σίδερο. Ας έχουμε δύναμη.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #12 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 2 Μαρτίου 2019.
Σχολιάστε