Η συμβίωση με την οικογένειά είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα και είναι αδύνατο να νιώσεις έτσι χωρίς αυτούς.
Όταν ζούμε με την οικογένειά μας, τον πατέρα, τη μητέρα, την αδερφή , τον αδερφό μας, καμία θλίψη δεν μπορεί να μας καταβάλει. Όταν ανοίγουμε τα μάτια μας κάθε πρωί και βλέπουμε τα χαρούμενα πρόσωπα των γονιών μας φαίνεται σαν να έχουν συγκεντρώσει όλες τις χαρές του κόσμου.
Μία ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ο αδερφός και η αδερφή μου που με ξυπνούσαν με αστεία το πρωί στις διακοπές. Αλλά, όταν ζεις μακριά από την οικογένειά σου τότε καταλαβαίνεις πόσο δύσκολη είναι η ζωή.
Θα επιστρέψουν αυτές οι μέρες; Μπορούμε να φάμε ξανά μαζί κάτω από την ίδια στέγη; Θα γυρίσουν ποτέ αυτές οι μέρες, όταν ο πατέρας μου έφευγε για δουλειά, η μητέρα μου ήταν πολύ απασχολημένη με το νοικοκυριό, και ο αδερφός και η αδερφή μου έβγαιναν έξω και έπαιζαν μέχρι αργά το απόγευμα. Τότε επέστρεφε ο πατέρας μου εξαντλημένος από την δουλειά, και ακόμη κι αν η μητέρα μου ήταν κουρασμένη από τις δουλειές του σπιτιού, στο τέλος της ημέρας καθόμασταν όλοι μαζί και τρώγαμε.
Ήταν σαν να έσβηναν από το μυαλό μας όλη η κούραση, τα προβλήματα και οι θλίψεις. Τώρα δεν θέλω τίποτα από τον Θεό. Ούτε λεφτά, ούτε σπίτι, ούτε μοτοσικλέτα. Ζητάω μόνο από τον Θεό να με στείλει πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν χαιρόμασταν με τις ιστορίες της γιαγιάς μου κάθε βράδυ, και ήμασταν χαρούμενοι όλοι μαζί. Τώρα οι γονείς μου δεν είναι εδώ, να μου πουν στις δύσκολες στιγμές «Γιέ μου μην ανησυχείς, είμαστε εδώ για σένα». Θυμάμαι μια φορά που έπεσα και χτύπησα και τα αδέρφια μου με βοήθησαν να σηκωθώ, και πρόσεχαν πάρα πολύ να μην αφήσουν να μου συμβεί κάτι κακό.
Μου λείπουν αυτές οι μέρες, και πλέον πιστεύω πως η παιδική ηλικία χάνει το νόημά της χωρίς οικογένεια.
Τι παράξενα παιδικά χρόνια που είχα αφού έπρεπε να εγκαταλείψω την οικογένειά μου σε νεαρή ηλικία. Μπορούσα να δω αλλά όχι να αποκτήσω, μπορούσα να τρέξω αλλά όχι να φτάσω, να προχωράω αλλά να μένω στάσιμος.
Είμαστε η γενιά που θα πει «Που πήγαν τα νεανικά μας χρόνια;».
Σχολιάστε