Παρακολουθώντας την επιτυχημένη παράσταση «Ξύπνα Βασίλη», που είναι εμπνευσμένη από την ομότιτλη ελληνική ταινία, με απασχόλησε ιδιαίτερα το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει.
Στην αρχή του έργου, ο κύριος χαρακτήρας, ο Βασίλης, είναι αντικείμενο θαυμασμού από όλους στο περιβάλλον του. Οι περισσότεροι τον θεωρούν πολύ σημαντικό άνθρωπο, σε σχέση με εκείνους που κρίνονται από την κοινωνία για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Όταν όμως ο κουνιάδος του Βασίλη κερδίζει το λαχείο, όλη η οικογένεια κάνει στροφή 180 μοιρών και ο Βασίλης, ο οποίος παραμένει ο εαυτός του, είναι τελικά αυτός που κρίνεται. Μέσα σε ένα περιβάλλον αποκρουστικό, υποκριτικό και υλιστικό, ο Βασίλης είναι ο μόνος λογικός και νηφάλιος, καθώς δεν φαίνεται να αποδέχεται τη μετάλλαξη που επέφερε στους συγγενείς και τους φίλους του το χρήμα. Είναι εκείνος που, εξαιτίας της διαφορετικότητάς του, γίνεται τώρα δακτυλοδεικτούμενος ως παράξενος και παράλογος και εν τέλει καταλήγει έγκλειστος σε ψυχιατρική κλινική.
Καθώς σκεφτόμουν το βαθύτερο νόημα του έργου, αυτό που τράβηξε την προσοχή μου ήταν ότι η κατάσταση που περιγράφεται στο έργο εφαρμόζεται σε πολλούς τομείς της καθημερινότητάς μας στη σύγχρονη κοινωνία. Έχουμε την τάση να απομακρυνόμαστε από οτιδήποτε νιώθουμε ως διαφορετικό ή “μη φυσιολογικό”. Συνεχώς προσπαθούμε να βρούμε τα ιδιαίτερα, “μη τυπικά” χαρακτηριστικά των ανθρώπων και τους κρίνουμε με βάση αυτά. Και όταν αποφασίζουμε να αποδεχτούμε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, πάντα βρίσκουμε κάτι άλλο για να τους περιθωριοποιήσουμε.
Δεν πρόκειται για κάποιο νέο φαινόμενο, συμβαίνει από την αρχή της ανθρωπότητας. Όσο μικρές ή μεγάλες είναι οι προσπάθειες να το καταπολεμήσουμε, αυτό φαίνεται να μην σταματά ποτέ. Αυτή η σκέψη με οδηγεί στα ερωτήματα: Μπορεί αυτή η επικριτική στάση να εξαλειφθεί; Και αν ναι, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι νέοι για να γίνουμε οι καταλύτες αυτής της μάχης;
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η γενιά μας έχει κάνει τεράστια βήματα, αγκαλιάζοντας τη διαφορετικότητα σε κάθε της μορφή. Ωστόσο υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά μας. Στο κάτω-κάτω πρέπει πάντα να έχουμε στο μυαλό μας τη διάσημη φράση του Γουίνι το Αρκουδάκι: «Τα πράγματα που με κάνουν διαφορετικό είναι εκείνα που με κάνουν αυτό που είμαι»!
Σχολιάστε