Είναι καλοκαίρι. Αναζητάμε τον δροσερό αέρα με ανυπομονησία, όπως ένα παιδί που ψάχνει τη μητέρα του. Βαμβακερά ρούχα αντικαθιστούν τα βαριά και μάλλινα.
Στα στενάκια της Αθήνας κινείσαι γρήγορα για να βρεις σκιά και να σταθείς λίγα λεπτά να βρεις την ανάσα σου και να σε χτυπήσει ένα αεράκι, και πράγματι, αυτά τα δροσερά αεράκια είναι τα καλύτερα.
Τα δέντρα και τα φυτά ξεκουράζονται αυτή την εποχή όπως εμείς οι άνθρωποι. Είναι πιο ανάλαφρα και απολαμβάνουν τον ήλιο. Οι παγωτατζήδες χαμογελούν, προσφέρουν δροσιά που μειώνει τη ζέστη και σε κάνει πιο χαρούμενο. Παιδιά λένε στους γονείς τους κάθε μέρα να τα πάνε στη θάλασσα για να παίξουν με το νερό. Ή άλλοι παίζουν με το νερό και βρέχονται πιτσιλώντας ο ένας τον άλλο με το λάστιχο στις αυλές.
Για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, από την άλλη, σημαίνει να μετακινείσαι κοντά σε σύνορα και να τα διασχίζεις. Κι εκείνοι ταξιδεύουν το καλοκαίρι, αλλά με τη διαφορά ότι είναι άγνωστο το πότε θα τελειώσει το ταξίδι τους. Όπως οι πελαργοί και άλλα αποδημητικά πουλιά, περνούν από πόλεις και χώρες αναζητώντας την ειρήνη. Ίσως οι πρόσφυγες καταλαβαίνουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τα αποδημητικά πουλιά και πόσο δύσκολη είναι η μετανάστευσή τους; Έτσι είναι λοιπόν το καλοκαίρι στην Αθήνα.
Το καλοκαίρι είναι διαφορετικό σε κάθε πόλη και χώρα. Όσον αφορά το καλοκαίρι στη δική μου χώρα, δεν μου αρέσει να λέω “η δική μου χώρα”, “η δική σου χώρα” και “η δική τους χώρα”. Ίσως επειδή δεν μεγάλωσα εκεί. Μπορεί αυτό το αίσθημα να μην σας είναι οικείο, αλλά όχι για μένα και πολλούς άλλους που δεν έχουμε μείνει στη χώρα μας. Αυτή η περίεργη αίσθηση κάποιες φορές μας ενοχλεί, άλλες μας χαροποιεί και άλλες μας μπερδεύει που αισθανόμαστε έτσι κάθε μέρα.
Ήμουν περίεργη για το Αφγανιστάν. Όχι μόνο επειδή γεννήθηκα εκεί, αλλά και επειδή είναι μια χώρα όπου για το τίποτα άνθρωποι πεθαίνουν στο δρόμο κάθε μέρα εδώ και πάνω από πέντε δεκαετίες, αλλά ακόμα θεωρείται ασφαλής χώρα.
Τα καλοκαίρια του είναι ψυχρότερα από τους χειμώνες στην Ανταρκτική, όχι σε ό,τι αφορά τον καιρό, αλλά σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των ανθρώπων και την κοινωνική ζωή. Τα τελευταία χρόνια η χώρα υποφέρει από έντονη ξηρασία και το καλοκαίρι σε κάποιες περιοχές αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο.
Στην Καμπούλ, οι πωλητές που το χειμώνα πουλούν παντζάρια και σούπες, το καλοκαίρι τα αντικαθιστούν με παγωτό, κρύους χυμούς φρούτων ή νερό αρωματισμένο με λεμόνι. Αυτοί οι πωλητές κάθε λίγα δευτερόλεπτα σκουπίζουν τον ιδρώτα τους, ο λαιμός τους στεγνώνει και φορούν μακριά, φαρδιά ρούχα, που λέγονται Perahan wa Tunban, αλλά δεν επιτρέπεται καν να ακουμπήσουν τα παγωτά ή να πιούν τους χυμούς που πουλούν. Οι οδηγοί ταξί στην Καμπούλ δεν είναι όπως στην Ελλάδα, όπου τα ταξί είναι κίτρινα και στο πάνω μέρος γράφει “ΤΑΞΙ”. Εκεί ο καθένας που έχει ένα αυτοκίνητο ή τρίκυκλο μπορεί να είναι οδηγός ταξί. Μερικές φορές το κάνουν ακόμα και με μηχανάκια και οι δρόμοι γεμίζουν με αυτά.
Στο Αφγανιστάν το καλοκαίρι κάνει τόση ζέστη που κάποιες φορές η θερμοκρασία ξεπερνά τους 40 βαθμούς. Οι γυναίκες φορούν ένα μακρύ γαλάζιο ή πράσινο ρούχο που λέγεται “μπούρκα”, για να μην βλέπουν οι άλλοι άντρες το πρόσωπό τους και δεν μπορούν να το βγάλουν για να αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Είναι δύσκολο για αυτές, αλλά οι άντρες σε αυτή τη χώρα δεν το σκέφτονται έτσι.
Ίσως θα έρθει μια μέρα που το καλοκαίρι θα έχει κάποιες απρόσμενες βροχές, όπως συμβαίνει μερικές φορές στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι θα βγάζουν το κεφάλι έξω από το παράθυρο, με λουλούδια και φυτά να κρέμονται από αυτό, και θα χαιρετούν ο ένας τον άλλο. Οι γυναίκες που προτιμούν να μην καλύπτουν το πρόσωπό τους θα γελούν ελεύθερα ή, όταν ζεσταίνονται, θα βγάζουν τη μπούρκα χωρίς φόβο και θα αναπνέουν καθαρό αέρα.
Στο μυαλό μου το καλοκαίρι ίσως μοιάζει λίγο θλιβερό τώρα, αλλά αυτό θα αλλάξει.
Σχολιάστε