Γεια σας με λένε Μουσταφά και θα ήθελα να σας μιλήσω για τη ζωή μου. Τον Αύγουστο του 2021 κατέλαβαν την χώρα μου οι Ταλιμπάν. Η ζωή και η καθημερινότητα έγινε δύσκολη για πολλούς.
Εγώ όπως και πολλοί νέοι αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τη χώρα για να μην μας συλλάβουν. Έπρεπε να πάω στο Ιράν αλλά με παράνομο τρόπο. Περπάτησα περίπου δέκα μέρες μέχρι να φτάσω στο Ιράν. Έφτασα και με πολύ δυσκολία βρήκα ένα μέρος να μείνω και να δουλέψω (δυστυχώς παράνομα). Δούλευα λοιπόν σε μία οικοδομή αλλά αντιλήφθηκα ότι η ζωή μου βρίσκεται σε κίνδυνο λόγω των συχνών περιπολιών της αστυνομίας. Φοβόμουν ότι αν με πιάσουν θα με επιστρέψουν στο Αφγανιστάν. Τότε αποφάσισα να πάω στην Τουρκία. Σκέφτηκα πως η Τουρκία είναι ένα ασφαλές μέρος για δουλειά και για μία καλύτερη ζωή. Επικοινώνησα με έναν διακινητή για να μας μεταφέρει παράνομα στην Τουρκία.
Έπειτα από 3 ημέρες ξεκινήσαμε για τα σύνορα. Μόλις φτάσαμε σε τουρκικό έδαφος μας συνέλαβαν οι αστυνομικές αρχές και δεν μπορέσαμε να διαφύγουμε. Έτσι λοιπόν μείναμε υπό κράτηση στα σύνορα. Οι αστυνομικές αρχές μας φέρθηκαν με απάνθρωπο τρόπο, καθώς μας έγδυσαν μας πήραν όλα τα προσωπικά μας αντικείμενα και μας χτύπησαν. Το επόμενο πρωί μας επέστρεψαν πίσω στο Ιράν.
Χρειάστηκε να προσπαθήσω 3 φορές για να καταφέρω να περάσω στην Τουρκία και αφού λοιπόν το κατάφερα πήγα σε ένα χωριό της χώρας κοντά στα σύνορα. Όλη την ημέρα κρυβόμουν. Το βράδυ μαζί με τους υπόλοιπους που ήταν μαζί μου επιβιβαστήκαμε σε ένα αμάξι και μεταφερθήκαμε στην πόλη Βαν. Επιτέλους τα είχαμε καταφέρει. Ο οδηγός μας άφησε σε ένα ερειπωμένο σπίτι. Δυστυχώς όμως κάποιοι κλέφτες εισέβαλαν στο χώρο και μας πήραν όλα μας τα αντικείμενα, ωστόσο έπειτα από 20 ημέρες καταφέραμε να πάμε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί δεν γνωρίζαμε κανέναν και δυσκολευόμασταν αρκετά με τη γλώσσα. Αντιληφθήκαμε ότι αν μας έπιανε η αστυνομία στην Κωνσταντινούπολη θα μας ανάγκαζε να επιστρέψουμε πίσω στο Αφγανιστάν.
Πέρασε κάποιο διάστημα και μαζί με μερικούς φίλους αποφασίσαμε ότι η καλύτερη λύση για εμάς είναι να μεταναστεύσουμε στην Ελλάδα. Τη νύχτα λοιπόν ξεκινήσαμε για τον Έβρο. Όταν φτάσαμε στα σύνορα φουσκώσαμε μία λέμβο και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε για την Ελλάδα. Όταν λοιπόν είχαμε καταφέρει να περάσουμε στα ελληνικά σύνορα οι αστυνομικές αρχές μας συνέλαβαν, μας μετέφεραν σε μια στρατιωτική βάση της περιοχής, μας έγδυσαν και μας χτύπησαν. Την επόμενη μέρα το πρωί μας επέστρεψαν πίσω στην Τουρκία. Περπατήσαμε χωρίς παπούτσια έως ένα χωριό της Τουρκίας.
Έναν μήνα αργότερα η προσπάθειά μας πάλι δεν καρποφόρησε καθώς στα σύνορα μάς έπιασαν ξανά οι αστυνομικές αρχές. Μας έγδυσαν και μας χτύπησαν. Ήμασταν στην ουσία μόνο με ένα σορτσάκι. Μπορείς να το φανταστείς;
Έτσι λοιπόν πήγαμε ξανά στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα από έναν μήνα προσπαθειών καταφέραμε να περάσουμε στα ελληνικά σύνορα. Περπατήσαμε 25 ημέρες μέχρι που καταφέραμε να φτάσουμε στη Θεσσαλονίκη. Τώρα έχω όλα όσα επιθυμώ. Στέγη, φίλους, πηγαίνω στο σχολείο και μαθαίνω την ελληνική γλώσσα.
Μακάρι να είχα δύο φτερά για να μπορώ να μεταναστεύω και όχι χρήματα…
Αφιερωμένο στους αναγνώστες αυτού του κειμένου.
Σχολιάστε