Το να επιλέγεις που θα μείνεις είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, όπως και χιλιάδες άλλα δικαιώματα που είναι πολύ συνηθισμένα στη σύγχρονη κοινωνία, και πολλοί προσπαθούν να το πετύχουν με αποτέλεσμα μερικές φορές να χάνουν τη ζωή τους στο δρόμο. Μέχρι σήμερα έχουμε χάσει πολλούς ανθρώπους και ο αριθμός τους αυξάνεται καθημερινά.
Αγωνιζόμαστε να επιτύχουμε αυτό το δικαίωμα στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά γιατί; Ή μήπως πρέπει πραγματικά να τα αποδεχτούμε όλα αυτά; Πρέπει να δώσουμε τη ζωή και την περιουσία μας γι’ αυτόν τον σκοπό;
Σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951, όταν οι άνθρωποι μιας κοινωνίας ζητούν άσυλο σε μια ασφαλή χώρα για λόγους θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων, εθνικότητας, φυσικών καταστροφών και πολέμου, θα πρέπει να χορηγούνται πλήρη δικαιώματα. Ωστόσο, στο Αφγανιστάν, εκτός από αυτά τα προβλήματα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που είναι σημαντικοί και αξιομνημόνευτοι, οι οποίοι μας ανάγκασαν να μεταναστεύσουμε.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους γι’ αυτό, είναι η οικογένεια. Οι γονείς δεν είναι μορφωμένοι και κάνουν παιδιά μόνο για να αναπαραχθούν, οπότε από τη γέννησή μας ζούμε σε μια πολυπληθή οικογένεια χωρίς αγάπη και οικογενειακή θαλπωρή. Ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν οι γονείς μας για να μας μεγαλώσουν είναι η βία, η προσβολή και ο εξευτελισμός. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που προέρχονται από την εφημερίδα Ettela’at-e Rooz, 12 στα 15 παιδιά στο Αφγανιστάν έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία. Από τη στιγμή που βγαίνουν από το σπίτι, αρχίζουν να ψάχνουν για δουλειά και φαγητό, και τα παιδιά μεταξύ 5 έως 17 ετών στο Αφγανιστάν (περίπου 3,7 εκατομμύρια) απασχολούνται σε καθεστώς σκληρής εργασίας.
Σε μια τέτοια κατάσταση, όπου η βία και η καταναγκαστική εργασία κατά την παιδική ηλικία έχουν γίνει αποδεκτές ως κουλτούρα και – εφόσον δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε αφού δεν υπάρχει σύστημα για τον έλεγχό τους – αναγκαζόμαστε να φύγουμε από το σπίτι. Ταυτόχρονα εξαιτίας της έλλειψης ευκαιριών εργασίας, πρέπει να φύγουμε από τη χώρα και να γίνουμε πρόσφυγες.
Λόγω της ενδοοικογενειακής βίας, η κοινωνία διαμορφώθηκε από συγκρούσεις και μίσος τα οποία έγιναν αιτία για μετανάστευση. Διαμορφώνοντας μια κοινωνία όπου δεν θα γίνεις ποτέ αποδεκτός αν δεν ζήσεις σύμφωνα με το πρότυπο ζωή τους.
Οι άνθρωποι που ασχολούνται κυρίως με τη ζωή μετά το θάνατο, σε μια αγράμματη κοινωνία της οποίας το μυαλό μπορεί να αλλάξει μόνο μέσω της ακρόασης, έχοντας ταυτόχρονα τους ισχυρούς ανθρώπους να σε πιέζουν να αλλάξεις για το δικό τους όφελος οδηγούν στην εμφάνιση εξτρεμιστικών ομάδων όπως οι Ταλιμπάν και η Αλ-Κάιντα στο Αφγανιστάν. Η βία κατά των παιδιών εξακολουθεί να διαπράττεται από αυτές τις ομάδες, οπότε πρέπει να μεταναστεύσουμε και να φύγουμε από αυτή την κοινότητα.
Ένας άλλος λόγος μετανάστευσης είναι οι ακατάλληλες υποδομές για σπουδές και εκπαίδευση, τις οποίες συναντάμε στο Masjid (τζαμί), το σχολείο και ακόμη και το πανεπιστήμιο, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως ο σημαντικότερος λόγος μετανάστευσης. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν διδαχθεί ούτε μία φορά από επαγγελματίες δασκάλους, αλλά μόνο από βίαιους. Αυτή η βία και εκμετάλλευση είναι τόσο φρικτές και αδιανόητες. Έχω υπάρξει και εγώ θύμα τους και το χειρότερο είναι ότι η βία συνεχίζει να υφίστανται καθώς έχει γίνει αποδεκτή πλέον ως τρόπος εκπαίδευσης. Οι μη-επαγγελματίες δάσκαλοι ασκούν εκούσια και ακούσια βία κατά των παιδιών, με αποτέλεσμα να προκαλούν σοβαρές ψυχολογικές βλάβες και τα παιδιά να φοβούνται από την πρώτη μέρα να πάνε στο σχολείο γι’ αυτό προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτό, αλλά συχνά οι γονείς αναγκάζουν τα παιδιά να πάνε στο σχολείο.
Αυτά τα εμπόδια όπως οι προσβολές, οι ταπεινώσεις και η παραμέληση, υπάρχουν με διαφορετικές μορφές ακόμη και στα πανεπιστήμια. Η εμμονή, η προκατάληψη ενάντια σε μία συγκεκριμένη τάξη, εθνικότητα και θρησκεία υφίστανται ανοιχτά, και δεν υπάρχει κάποια δυνατότητα να αντιμετωπιστούν τόσο στις δημοκρατικές κυβερνήσεις όσο και στην κυβέρνηση των Ταλιμπάν. Αντιθέτως, έχουν αυξηθεί ραγδαία λόγω της ανόδου των Ταλιμπάν, και άλλων αιτιών, όπως η αλλαγή του εκπαιδευτικού προγράμματος, η αύξηση των θρησκευτικών εξτρεμιστικών βιβλίων και η μείωση των διαθεματικών βιβλίων στην κοινωνία. Γι’ αυτό, αναγκαζόμαστε να μεταναστεύουμε.
Γνωρίζουμε τι δυσκολίες πρέπει να περάσουμε για να μεταναστεύσουμε ή ότι μπορεί να μην φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας, όπως οι χιλιάδες πρόσφυγες που έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο.
Σε έναν κόσμο όπου υπάρχει χώρος για όλους, γιατί να μην ζήσουμε όπως θα θέλαμε και γιατί να μην έχουμε μία ευκαιρία όλοι να ευημερήσουμε;
Είχαμε πάντα την ευκαιρία να γίνουμε μέλη της κοινότητάς μας, μιας κοινότητας όμως δίχως αγάπη, καλοσύνη και φιλία. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί στα χρώματα, τις εθνικότητες, τις πεποιθήσεις και τα ενδιαφέροντά μας, αλλά αυτή η διαφορά μπορεί να είναι η ομορφιά μιας κοινωνίας χωρίς σύνορα και ο τρόπος για να φτάσουμε σε αυτή την κοινωνία ξεκινά με ανοιχτά μυαλά.
Σχολιάστε