Από την πρώτη κιόλας ημέρα που ήρθαμε στην Ευρώπη, νομίζαμε πως θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα. Ωστόσο, μετά από λίγο καιρό διαπιστώσαμε ότι όσο περισσότερο επικοινωνούσαμε, τόσο παρατηρούσαμε όλο και περισσότερες δυσκολίες, τόσο όσον αφορά το χαρακτήρα μας, όσο και σχετικά με τη θρησκεία, την κουλτούρα, και την κοινωνική μας συμπεριφορά και αντίληψη.
Για παράδειγμα, όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά μέσα σε μία τάξη όλοι μαζί, περιμέναμε να υπάρχει ισότητα και αλληλεγγύη μεταξύ μας και να είμαστε με το βλέμμα στραμμένο προς ένα λαμπρό μέλλον για την κοινωνία μας, προκειμένου να επιλύσουμε τα προβλήματά μας. Αντιθέτως, παρατηρήσαμε ότι πολλά αγόρια ειρωνεύονταν και κορόιδευαν τα κορίτσια μέσα στην τάξη. Επίσης, ορισμένα νόμιζαν πως έχουν το δικαίωμα να ειρωνεύονται τόσο τις συμμαθήτριές τους, όσο ακόμα και την ίδια τη δασκάλα. Είναι λες και αισθάνονται ότι αποκτούν περισσότερη αξία ή σημασία με αυτές τους τις πράξεις, αλλά δεν είναι έτσι.
Ένα από τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζει εμάς τους Αφγανούς είναι πως νομίζουμε ότι με την έλευσή μας στην Ευρώπη θα έχουμε μία αχαλίνωτη ελευθερία.
Ορισμένοι άλλοι, πρέπει να πούμε μετά λύπης, με την έλευσή τους στην Ευρώπη αναγκάζονται να ξεπεράσουν πολλά όρια, να εκπορνευθούν, να αφήσουν συζύγους και τέκνα, να αλλάξουν θρήσκευμα, κλπ.
Ορισμένες γυναίκες, ξεγελασμένες από κομψούς άνδρες, έχουν παρατήσει συζύγους και παιδιά και έχουν ενωθεί με πολύ μικρότερης ηλικίας συντρόφους, με το κίβδηλο σκεπτικό ότι θα έχουν καλύτερη ζωή.
Μία από τις σημαντικότερες δυσκολίες που μας στενοχωρεί και δημιουργεί ψυχρότητα στον περίγυρό μας, είναι όταν ο κόσμος θέλει να ανακατευτεί στην προσωπική ζωή των κοριτσιών. Όμως κανείς δεν τους έχει «παραχωρήσει» ένα τέτοιο δικαίωμα. Για παράδειγμα, κάποια κορίτσια επιθυμούν να φορούν πιο φανταχτερά ρούχα ή να μακιγιάρονται περισσότερο και να προσέρχονται σε φιλικές δεξιώσεις, συναντήσεις, ή να πηγαίνουν κάποιο περίπατο. Τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί; Μα είναι απλό! Εάν τη δουν να συναναστρέφεται με πολλούς, αμέσως την κακολογούν και την πληγώνουν συναισθηματικά. Πάντα περνούν αυτά τα «γιατί» από το μυαλό μας. Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για το μέλλον μας; Γιατί πάντα αντιμετωπίζουν τα κορίτσια ή τις γυναίκες ως ιδιοκτησίες;
Μάλλον, διότι είμαστε σχεδόν όλοι κάπως «μασκοφόροι», χωρίς καν να γνωρίζουμε την όψη της μάσκας που φοράμε. Δεν γνωρίζουμε καν τι είναι καλό ή κακό, αλλά αβασάνιστα μόνο μιλάμε.
Επιθυμούμε, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου να σπουδάσουμε, να προκόψουμε, να αποτελέσουμε ένα καύχημα για την πατρίδα και την οικογένειά μας. Μακάρι, όπως επιθυμούμε κάτι καλό για τους εαυτούς μας, να επιθυμούμε το ίδιο καλό και για τους συνανθρώπους μας και ποτέ να μην επιδιώκουμε συγκρίσεις. Θέλουμε να παρακαλέσουμε τις οικογένειες να μην πιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους και να συνεργάζονται μαζί τους. Είναι δεδομένο ότι όσο πιέζουν τα παιδιά και τους ασκούν κριτικές, τόσο τα αποθαρρύνουν, αλλά και τα ωθούν να προσεγγίσουν αγνώστους, να απομακρυνθούν από τους οικείους τους με αποτέλεσμα στο μέλλον να μην είναι συνεργάσιμα, με κίνδυνο να βλάψουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.
Παρόλα αυτά, είμαστε και θα είμαστε περήφανες Αφγανές. Επιθυμούμε ένα λαμπρό μέλλον για εμάς και τους συνομηλίκους μας. Ελπίζουμε να έρθει η μέρα, όπου όλοι οι συμπατριώτες μας θα ζουν σε συνθήκες ηρεμίας, ειρήνης και γαλήνης, χωρίς προβλήματα και αναστατώσεις.
Σχολιάστε