«Το παιδί θα προστατεύεται από κάθε μορφή εγκατάλειψης, σκληρότητας και εκμετάλλευσης. Δεν θα είναι αντικείμενο κανενός είδους συναλλαγής. Το παιδί δεν θα προσλαμβάνεται σε εργασία προτού φτάσει στην κατάλληλη κατώτατη ηλικία. Σε καμία περίπτωση δεν θα εξαναγκάζεται ή θα του επιτρέπεται να ασχολείται σε εργασία ή επάγγελμα που θα ζημιώνει την υγεία ή την εκπαίδευση του ή θα παρεμποδίζει την σωματική, πνευματική ή ηθική ανάπτυξή του». Αυτό δεν είναι απλώς μια ευχή, είναι ένα απόσπασμα από τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Μια σύμβαση που έχει κυρωθεί από τα συμβαλλόμενα κράτη τα οποία υποχρεούνται να σέβονται τα δικαιώματα που αναφέρονται σε αυτή και να λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία των παιδιών.
Αν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών προσπάθησε να πολεμήσει την παιδική εκμετάλλευση, εκδίδοντας το 1989 τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού, σύμφωνα με την οποία κάθε κράτος που την έχει υπογράψει οφείλει να προστατεύει τα παιδιά από κάθε μορφή εργασίας, η βελτίωση της κατάστασης εν συγκρίσει με το παρελθόν δεν αφορά όλα τα παιδιά του κόσμου. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν έχει αλλάξει για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Το πρόβλημα υπάρχει ακόμη και, για την ακρίβεια, εντείνεται.
Στις μέρες μας, πάνω από 12 εκατομμύρια παιδιά από την Συρία, το Μπαγκλαντές και άλλες αναπτυσσόμενες χώρες γίνονται από την ηλικία των 7 σκλάβοι μεγάλων αλυσίδων ρούχων μαζικής παραγωγής. Θυσιάζοντάς τα στο βωμό του κέρδους και της εμπορευματοποίησης, οι συγκεκριμένες εταιρείες τα εξαναγκάζουν να εργάζονται-φυσικά παράνομα και χωρίς ασφάλεια υγείας- μέσα σε εργαστήρια, ετοιμόρροπα κτίρια ή καράβια τα οποία πλέουν σε διεθνή ύδατα, με στόχο τη φοροαπαλλαγή. Τα ωράρια των παιδιών κυμαίνονται από 12 έως 16 ώρες την ημέρα. Οι συνθήκες εργασίας είναι πραγματικά απάνθρωπες. Η πίεση και η υβριστική συμπεριφορά είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την καθημερινότητα τους. Ο κίνδυνος ασθενειών που προκαλούνται από την βρωμιά και από την έκθεση σε βλαβερές χημικές ουσίες αποτελεί για αυτά μια σκληρή πραγματικότητα. Η σωματική υγεία δεν είναι η μόνη που επηρεάζεται από την παιδική εργασία. Σύμφωνα με πληθώρα ερευνών πραγματοποιημένες από διάφορα ιατρικά κέντρα και οργανώσεις των όποιων σκοπός είναι να προστατεύσουν τα παιδιά, η συγκεκριμένη πρακτική έχει έναν τρομερό αντίκτυπο όχι μόνο στην ψυχολογία αυτών των παιδιών αλλά και στο μέλλον τους. Καθώς η εργασία τους εμποδίζει να πάνε σχολείο, είναι καταδικασμένα να ζήσουν για όλη τους την ζωή μέσα στην απελπισία.
Ίσως, όμως, αναρωτηθείτε γιατί το συγκεκριμένο φαινόμενο μας αφορά. Η εκμετάλλευση παιδιών είναι αδιαμφισβήτητα κάτι φρικτό. Αλλά είναι ταυτόχρονα και κάτι τόσο μακρινό. Και σίγουρα όχι ζήτημα που ενδιαφέρει την «ανεπτυγμένη» Δύση. Σωστά;
Λάθος. Για τους εξής δύο λόγους. Πρώτον, διότι τα δικαιώματα των παιδιών είναι, πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ανθρώπινα δικαιώματα. Επομένως, οποιαδήποτε καταπάτησή τους έχει αντίκτυπο σε καθέναν από εμάς, μιας και μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από έναν δίκαιο κόσμο με ίσες ευκαιρίες για όλους και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Δεύτερον, διότι εμείς οι ίδιοι υποστηρίζουμε αυτού του είδους την παιδική εργασία. Μία μπλούζα σήμερα μπορεί να κοστίζει ακόμη και 5 ευρώ. Ίσως κοστίζει, όμως, παράλληλα και την υγεία, την αξιοπρέπεια και το μέλλον ενός παιδιού. Η απόφαση είναι δική μας: υπερκαταναλωτισμός και αλόγιστες αγορές ή προστασία ενός ανθρώπου;
Προκειμένου να είστε σίγουροι ότι δεν ενισχύετε την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναζητήστε στο διαδίκτυο εταιρείες που συμμορφώνονται με τους κανονισμούς για την εργασία, πληκτρολογώντας “ethical clothing”.
—–
BBC, The refugees who make our clothes
Νetflix, The true cost
UNHCR, https://www.unhcr.org/
Marks and Spencer, Asos : des réfugiés syriens exploités dans leurs ateliers turcs
—–
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο 27ο τεύχος της σχολικής εφημερίδας “Echo d’ Eugene”, η οποία εκδίδεται από τους μαθητές της Ελληνογαλλικής Σχολής Ευγένιος Ντελακρουά. Οι συντάκτριες του άρθρου φοιτούν στη Γ’ Λυκείου, ενώ η φωτογραφία είναι του Μιχάλη Καρατζή, μαθητή της Β’ Λυκείου.
Σχολιάστε