Δεν ξέρω τίποτα για πρόσφυγες, λευκούς, μαύρους, Άραβες ή ό,τι μπορεί να διαφοροποιεί τον Πωλ από τη Μαίρη. Ξέρω μόνο ανθρώπους. Οπότε, όταν ακούω κάποιον να με αποκαλεί “προσφύγισσα”, γελάω και νιώθω πιο δυνατή, γιατί το ακούω σαν “επιζήσασα”.
Παντού σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν εγκλήματα, αρρώστιες, πόλεμοι και άλλες συνθήκες που κάνουν τους ανθρώπους πρόσφυγες – με έναν πολύ υποτιμητικό τρόπο, όπως τους βλέπουν στην Ελλάδα – αφήνοντας τις χώρες τους προκειμένου να επιβιώσουν. Μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε.
Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι ένας πόλεμος – όπως αυτός που γίνεται τώρα μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας – θα μπορούσε να συμβεί στην υψηλού κύρους και σπουδαία Ευρώπη, όπως την παρουσιάζουν τα ΜΜΕ! Αλλά αυτό είναι που αναγκάζει τους ανθρώπους από αυτές τις χώρες να πάνε σε γειτονικές χώρες με σκοπό να επιβιώσουν. Αυτό συμβαίνει επίσης και σε κάποιους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους μόνα σε άλλες χώρες, για να σώσουν τη ζωή τους.
Νομίζω ότι αυτές οι εικόνες θα έπρεπε να αλλάξουν την άποψη των Ευρωπαίων, που πιστεύουν ότι οι “κατεστραμμένοι” πρόσφυγες – όπως αποκαλούν τους Αφρικανούς και τους Άραβες – φτάνουν στην Ευρώπη αναζητώντας τον πλούτο και την άνεση.
Κανείς δεν αφήνει τη χώρα του για πλάκα. Γι’ αυτό, με θυμώνει όταν βλέπω ότι το 85% των ανθρώπων από το Πακιστάν, μεταξύ των οποίων παιδιά και ασυνόδευτοι ανήλικοι, λαμβάνουν αρνητική απάντηση στο αίτημά τους για άσυλο για αδιευκρίνιστους λόγους, παρόλο που έρχονται από μία χώρα με πόλεμο ή δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες – στοιχεία που μερικές φορές είναι αρκετά για να δοθεί άσυλο.
Όμως οι Άραβες γενικά χαρακτηρίζονται ως εγκληματίες τις περισσότερες φορές. Γιατί; Αυτό είναι προκατάληψη και δεν θα έπρεπε να είναι παράγοντας που καθορίζει αν κάποιος θα πάρει άσυλο ή όχι. Γιατί αυτό συμβαίνει και πολλοί αιτούντες άσυλο μαθαίνουν αυτές τις ιστορίες και αναγκάζονται να πουν ψέματα για την προσωπική τους ιστορία, έτσι ώστε το αίτημά τους για άσυλο να γίνει δεκτό.
Για να μην αναφερθούμε στις διακρίσεις! Αυτή τη στιγμή που υπάρχει ο πόλεμος στην Ουκρανία, ακούς ανθρώπους να λένε στα ΜΜΕ: “Ας βοηθήσουμε τους αδερφούς μας από την Ουκρανία!”. Αν αυτό δεν σχεδιαστεί με τον σωστό τρόπο, θα υπάρχει ανισότητα μεταξύ των προσφύγων. Και ίσως οι πρόσφυγες από άλλες χώρες να χάσουν την υποστήριξη που τους αναλογεί, όπως είναι η οικονομική βοήθεια προς α προς μονογονεϊκές και άλλες οικογένειες ή κατάλληλη διαμονή. Για παράδειγμα, δεν είναι λύση να μεταφέρονται ανήλικοι ή ενήλικοι σε καμπ, όπου οι συνθήκες διαβίωσης είναι απαίσιες, με σκοπό να δημιουργηθεί χώρος για άλλους πρόσφυγες από την Ευρώπη σε ξενοδοχεία ή ξενώνες.
Δεν μπορώ να φανταστώ το εύρος των επιπτώσεων που θα έχει στην ψυχική υγεία αυτή η διάκριση που γίνεται στους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή τους. Φανταστείτε ένα παιδί που είναι εδώ χωρίς την οικογένειά του ή τους γονείς του να το στέλνουν σε αυτά τα καμπ μόνo του (όλοι ξέρουμε τις συνθήκες στα καμπ).
Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερο τραύμα και αστάθεια στους ανθρώπους που δεν ζητούν κάτι περισσότερο από φροντίδα, θεραπεία και ενδυνάμωση.
Υπερασπίζομαι την ισότητα. Ελπίζω και ονειρεύομαι ότι μια μέρα όταν μιλάμε για συνθήκες επιβίωσης, θα αποβάλλουμε τις έννοιες “πρόσφυγας”, “αιτών άσυλο” και “μετανάστες” και θα σκεφτόμαστε μόνο να δρούμε ενωμένοι ως άνθρωποι.
Σχολιάστε