Το θέμα για το οποίο θέλω να μιλήσω είναι ευαίσθητο και αφορά κάθε μέλος της κοινωνίας μας. Στόχος μου είναι να ευαισθητοποιήσω τους ανθρώπους και να αφυπνίσω το αίσθημα του ανθρωπισμού, ειδικά από τη στιγμή που έχουμε συνηθίσει να ακούμε πολύ οδυνηρές ιστορίες τις οποίες πολλές φορές το μυαλό αδυνατεί να πιστέψει.
Ερχόμαστε στη ζωή ευάλωτοι, αδύναμοι και ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε, αλλά ο θεός μας έδωσε ένα δώρο τη «μάνα».
Όταν ήμασταν μικρά έκανε ότι μπορούσε για να μας ικανοποιήσει, να μας κάνει να σταματήσουμε το κλάμα, σκουπίζοντας τα δάκρυά μας, να μας ταΐζει όταν πεινάμε, να κάνει το καθετί για να ζωγραφίζει το χαμόγελο στα πρόσωπα μας και ύστερα να μας μιλήσει για έννοιες όπως η αγάπη, ο σεβασμός και η πίστη.
Μεγαλώνοντας γίναμε δυνατοί, ασχοληθήκαμε με τον εαυτό μας, γνωρίζουμε πολλούς φίλους, αλλά δυστυχώς ξεχάσαμε το καλό που μας έκαναν οι μανάδες μας, την αγάπη και τη φροντίδα τους. Και εκεί που η αγκαλιά της μάνας ήταν ο τοίχος προστασίας των παιδιών της, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και την ξεχνάνε ξαφνικά δεν είναι τίποτα και αυτό είναι πολύ οδυνηρό.
Επιτρέψτε μου τώρα να σας διηγηθώ μια ιστορία, για να εξηγήσω καλύτερα αυτό που συμβαίνει στις κοινωνίες μας σήμερα. Μια ιστορία αληθινή που παραθέτω με τα λόγια του ανθρώπου που μου την είπε:
Ήμουν στην παραλία, όταν είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται, πάνω σε ένα βράχο, στηριζόμενη στο χέρι της και κοιτάζοντας μακριά στη θάλασσα, σαν να μιλάει μαζί της, καθώς τα κύματα κατευθύνονταν προς το μέρος της βρέχοντας το παμπάλαιο καφέ παλτό της, γεμάτο ζεστασιά, και τα ψάρια να κολυμπούν κοντά της παρηγορώντας τη θλίψη της. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Την προσέγγισα από περιέργεια, και της είπα:
-Τι περιμένετε μητέρα;
-Περιμένω το γιο μου, που έφυγε, αλλά θα έρθει σε λίγο…
Είχα αμφιβολίες, δεν ήξερα τι πραγματικά συμβαίνει με αυτήν τη γυναίκα και για ποιο λόγο καθόταν σε αυτό το μέρος. Ήταν αργά, δεν πίστευα ότι θα έρθει κάποιος σε αυτό το μέρος μέσα στη νύχτα. Περίμενα μια ολόκληρη ώρα, αλλά κανείς δεν ήρθε ποτέ εκεί. Πήγα προς το μέρος της ξανά και μου είπε:
-Ω γιε μου….Ο γιος μου έφυγε, αλλά θα ξανάρθει τώρα…
Κοίταξα και είδα ένα χαρτί δίπλα σε αυτήν τη γυναίκα.
-Αν μου επιτρέπετε, θέλω να διαβάσω αυτό το χαρτί.
-Αυτό το χαρτί το άφησε ο γιος μου και μου είπε αν έρθει κανείς να του το δώσω.
Πήρα το χαρτί στα χέρια μου και το διάβασα… Τι έγραφε μέσα; Έγραφε: «Παρακαλείται όποιος τη βρει να την πάει στο γηροκομείο».
Τελειώνοντας την αφήγηση αυτής της ιστορίας, θέλω να απευθυνθώ σε κάθε άνθρωπο, λέγοντάς του: Πρέπει να ζητήσουμε από τις αρχές να νομοθετήσουν, ώστε να τιμωρούνται αυτές οι εγκληματικές πράξεις. Εύχομαι ο θεός να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας.
Σχολιάστε