Ονομάζομαι Φατεμέ και κατάγομαι από το Αφγανιστάν. Η ιστορία μου ξεκίνησε από την Κοντόζ, μια πόλη του Αφγανιστάν. Εμείς είχαμε πολλά προβλήματα εκεί. Στη χώρα μου οι γυναίκες στερούνται πολλά από τα βασικά τους δικαιώματα, όπως είναι το δικαίωμα στις σπουδές ή στην εργασία. Επίσης οι γυναίκες, δέχονται πολλές προσβολές ενώ συχνά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Συνηθίζεται τα κορίτσια να παντρεύονται στην ηλικία των 15-16 ετών και υποχρεώνονται να κάνουν από νωρίς πολλά παιδιά. Όσον αφορά στα αγόρια, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη δεδομένου ότι αν η οικονομική τους κατάσταση είναι κακή, στερούνται της δυνατότητας να πάνε σχολείο και πρέπει να πάρουν όπλα και να πάνε στον πόλεμο. Είναι γνωστό, ότι οι ένοπλες ομάδες είναι από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς μας. Όταν τους αρέσει μια κοπέλα, την κλέβουν ή την παίρνουν με το ζόρι από την οικογένεια της. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτές τις ένοπλες ομάδες όμως,εκτός από τα κορίτσια, κλέβουν και τα αγόρια έτσι ώστε να τους εκπαιδεύσουν για τον πόλεμο.
Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλές δεκαετίες. Πρόκειται για εξωτερικούς ή εσωτερικούς πολέμους,οι οποίοι έχουν αναγκάσει τον κόσμο να μεταναστεύσει. Για τον ίδιο λόγο, φύγαμε και εμείς από την χώρα μας προς την Ευρώπη. Στην αρχή, πήγαμε από την πόλη μας στην Καμπούλ και μετά στο Νιμρούζ και από κει στο Πακιστάν. Τα σύνορα του Πακιστάν ήταν πολύ επικίνδυνα∙ εκεί μας κράτησαν ομήρους, μέχρι να τους πληρώσουμε λεφτά, σε μία αποθήκη χωρίς φαγητό και νερό για 13 μέρες. Δεν είχαμε ούτε το δικαίωμα να πάμε στην τουαλέτα. Όταν τους πληρώσαμε και μας άφησαν ελεύθερους, πήγαμε στα σύνορα του Ιράν. Οι συνοριοφύλακες για μία ώρα πυροβολούσαν στον αέρα και εμείς ήμασταν όλοι ξαπλωμένοι κάτω μέχρι να σταματήσουν οι πυροβολισμοί. Μετά περπατήσαμε για πολλές ώρες σε ένα σκοτεινό δάσος μέχρι να φτάσουμε σε ένα ποτάμι. Το διασχίσαμε και μετά από ατελείωτες πάλι ώρες περπάτημα φτάσαμε στο Ιράν. Στην αρχή, μείναμε για ένα διάστημα σε μία πόλη εκεί. Οι Ιρανοί δεν είχαν καλή συμπεριφορά απέναντί μας. Αφού φύγαμε από αυτήν την πόλη,πήγαμε στην πρωτεύουσα για να κατευθυνθούμε προς τα σύνορα της Τουρκίας. Για να φτάσουμε στα σύνορα, περάσαμε από την πόλη Γαζβίν. Εκεί, αποφύγαμε τον έλεγχο της αστυνομίας, καθώς μας έκρυψε ο οδηγός σε ένα ασφαλές μέρος μέχρι να βραδιάσει και έπειτα μας άφησε στην πόλη Ουρουμιέ, κοντά στα σύνορα της Τουρκίας. Περάσαμε με τα πόδια τα βουνά του Μακού, που ήταν χιονισμένα και επικίνδυνα και είδαμε πτώματα που είχαν παγώσει από το κρύο. Αυτές οι εικόνες ήταν πολύ άσχημες και τρομακτικές. Μετά από 14 ώρες περπάτημα φτάσαμε στα σύνορα και από κει μας μετέφεραν με αυτοκίνητο σε ένα μέρος,στο οποίο έπρεπε να μείνουμε, μέχρι να φύγουμε από την Τουρκία. Εκτός από μας,έμεναν και άλλοι εκεί∙ οικογένειες,νεαρές κοπέλες, παιδιά. Ρώτησα μία κοπέλα τον λόγο που τους κρατούσαν εκεί. Εκείνη μου απάντησε ότι δεν είχαν πληρώσει για τη συνέχιση του ταξιδιού τους και για αυτό και τους κρατούσαν σε αυτές τις δύσκολες και άσχημες συνθήκες για πολλούς μήνες. Στην συνέχεια του ταξιδιού μας, πήγαμε στην Άγκυρα και μείναμε για 15 μέρες. Από εκεί πήγαμε στη Σμύρνη όπου οι διακινητές, μας έβαλαν σε μία μεγάλη φουσκωτή βάρκα μαζί με άλλα 70 άτομα. Η θάλασσα είχε κύματα και φαινόταν πολύ τρομακτική μες τη νύχτα. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε στην Ελλάδα, γιατί μας έπιασε η Τουρκική Αστυνομία και μας γύρισαν πίσω. Προσπαθήσαμε βέβαια και άλλες τέσσερις φορές για να το καταφέρουμε. Στη μέση της θάλασσας, όλοι οι άνθρωποι ζητούσαμε την βοήθεια του Θεού για να καταφέρουμε να φτάσουμε καλά. Ανησυχούσα συνέχεια για την οικογένεια μου και τα δύο μικρά μου αδέλφια που είχαν φοβηθεί πάρα πολύ.
Τελικά φτάσαμε στην Σάμο για να πάρουμε τα χαρτιά που μας έδιναν την δυνατότητα να ταξιδέψουμε νόμιμα προς την Ευρώπη. Εκεί, μείναμε για δεκαπέντε μέρες σ’ ένα κλειστό χώρο για πρόσφυγες. Για τους Σύριους η διαδικασία ήταν πιο εύκολη και είχαν καλύτερη εξυπηρέτηση. Εμείς δεν καταφέραμε να προλάβουμε τα σύνορα ανοιχτά,πριν απαγορεύσουν την είσοδο για τους Αφγανούς. Εγώ δεν ξέρω για ποιο λόγο υπάρχει διαφορά μεταξύ Αφγανών, Σύριων ή Αράβων, αφού και εμείς εδώ και πολλά χρόνια έχουμε πόλεμο ενώ στην Συρία ο πόλεμος ξεκίνησε πριν μόλις τέσσερα χρόνια. Πολλοί ταξίδεψαν παράτυπα προς την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά εμείς μένουμε στον χώρο φιλοξενίας του Ελληνικού εδώ και ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Ελπίζω μια μέρα να δω τα αδέλφια μου στο Λίβανο και να μείνουμε όλη η οικογένεια μαζί.
Σας ευχαριστώ που διαθέσατε τον χρόνο σας για να διαβάσετε την ιστορία ενός ταξιδιώτη.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #2 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 22-23 Ιουλίου 2017.
Σχολιάστε