Ήταν μια καθημερινή όπως όλες οι άλλες.
Μια μέρα που δεν θα περίμενε κάποιος ότι θα γινόταν κάτι στραβό.
Με εμπιστοσύνη στην κοινωνία και τα σπουδαία έργα της, συνεχίζουν το μέλλον τους αθώοι νέοι που μέλλον λαμπρό πάντα πίστευαν ότι θα έχουν.
Μέλλον που το μόνο πρόβλημα που είχε ήταν τα βιβλία και το πολύ διάβασμα.
Εμπόδια που θα μπορούσαν να λυθούν με επιμονή και θέληση.
Στον δικό τους κόσμο κυριαρχούσε το γαλανό χρώμα της ήρεμης θάλασσας και του ουρανού.
Το πράσινο χρώμα της ανακούφισης και το ανοιχτό μοβ της ηρεμίας.
Ο ήχος των πουλιών και τα πολλά χρώματα ήταν ένα άλλο συναίσθημα.
Ένα συναίσθημα που μόνο χαρά προκαλούσε.
Όμως…
Φωνές και δάκρυα ακούγονταν από παντού.
Καρδιές χτυπούσαν και δάκρυα κυλούσαν πιο γρήγορα και από έναν αετό που είχε ήδη στο μάτι του το επόμενο θύμα του.
Υπήρχε μόνο πόνος, δυστυχία, λύπη, θάνατος.
Ναι… αυτή θα ήταν η κατάλληλη λέξη που θα χαρακτήριζε την ανυπαρξία. Θάνατος.
Κυριαρχεί παντού το μαύρο και το ερυθρό.
Τα φύλλα των δέντρων ήταν όλα κόκκινα.
Το πράσινο, το γαλάζιο, το ανοιχτό μοβ είχαν όλα εξαφανιστεί.
Το Μέλλον είχε εξαφανιστεί.
Το φως της ημέρας είχε εξαφανιστεί.
Ουρά τα συναισθήματα ούτε η βοήθεια που θα πρόσφερε κάνεις αρκούσε.
Μόνο το γράμμα “Π” υπήρχε σε αυτά τα αθώα μικρά περιστέρια.
Παρελθόν και Παρόν.
Τίποτα δεν αρκεί. Αυτό είναι το τραγικό
Κόκκινο… Μαύρο…
Παρόν…Παρελθόν…
Αντίο…
Σχολιάστε