Οι ερωτευμένοι ερωτεύονται κάτω απ’ τη βροχή. Οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν τη μυρωδιά της βροχής και την αίσθηση της δροσιάς της. Σε πολλούς ανθρώπους αρέσει να περπατάνε στη βροχή και σε κάποιους αρέσει να κάθονται στο παράθυρο και να την παρατηρούν.
Πριν έρθω εδώ, αγαπούσα κι εγώ τη βροχή. Μου άρεσε πολύ να περπατάω στη βροχή. Μου έδινε την αίσθηση της γαλήνης σαν μια γλυκιά μελωδία, όμως αυτές τις μέρες η βροχή με ενοχλεί, ο ήχος της είναι τόσο διαπεραστικός που πλέον δεν με ηρεμεί.
Πριν από μερικούς μήνες, στο κέντρο φιλοξενίας του Σχιστού είχαμε σκηνές . Η σκηνή μου ήταν η μόνη μου ασπίδα σε αυτό τον κόσμο, και τη χρειαζόμουν για να επιβιώσω. Προσευχόμουν να σταματήσει να βρέχει για να μην καταστραφεί.
Όταν η βροχή αρχίζει, χτυπάει με δύναμη τη σκηνή και ο άνεμος την τραντάζει τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα την ξεριζώσει. Όταν η βροχή χτυπάει τη σκηνή κάνει ένα φρικτό θόρυβο που μου προκαλεί τρόμο.
Όσο η βροχή δυναμώνει, πέφτω κάτω και τσαλακώνομαι, πιέζω τα γόνατά μου στους ώμους μου και ακόμη βρέχει. Πέφτει τόσο πολύ νερό στο έδαφος, που αρχίζει να μπαίνει μέσα στη σκηνή από κάθε γωνία. Οι άνθρωποι προσπαθούν να προστατευτούν αλλά δεν υπάρχει κανένας τρόπος.
Η σκηνή ήταν τόσο κρύα και η μοναδική κουβέρτα που θα μπορούσε να με σώσει από το κρύο, είχε κι αυτή βραχεί. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα παρά να περιμένουμε υπομονετικά, με δάκρυα και λύπη στα μάτια μέχρι όλο αυτό να σταματήσει.
Θυμάμαι αυτές τις μέρες τόσο καθαρά. Όταν η βροχή σταματάει, όλοι προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να απαλλαγούν από όλο αυτό το χάος που επικρατεί. Έξω και γύρω από τη σκηνή, υπάρχει μόνο νερό και λάσπη. Είναι δύσκολο ακόμα και να περπατήσεις, αλλά όλοι βιάζονται να τις φτιάξουν ξανά. Κάποιοι άνθρωποι στέκονται απελπισμένοι, με μάτια γεμάτα θλίψη, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν, αφού η καταιγίδα τους κατέστρεψε το «σπίτι».
Κάθε φορά που βρέχει αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και το προσωπικό στον χώρο προσπαθούν να βοηθήσουν και να κάνουν κάτι, αλλά όλα είναι μάταια και κάποιες φορές χειροτερεύουν την κατάσταση. Μας έδωσαν πλαστικά καλύμματα για να καλύψουμε τη σκηνή αλλά δεν αντιλήφθηκαν ότι το νερό ρέει στο έδαφος και βρίσκει το δρόμο του να μπει μέσα.
Αυτές τις μέρες, η οικογένεια μου και οι άνθρωπου στο κέντρο φιλοξενίας, νιώθουν πολύ ανήσυχοι και αγχωμένοι. Όταν αρχίζει να βρέχει βλέπεις τον πανικό στα μάτια όλων. Όταν πλέον κοπάσει, αυτό που μας φέρνει είναι θλίψη και πόνο στις καρδιές μας.
Σχολιάστε