Sketch by Najmiah Hossaini

Τα όνειρά μας

Ποιο είναι το όνειρό σου; Κάναμε αυτή την ερώτηση σε δέκα πρόσφυγες στην Ελλάδα. Άντρες και γυναίκες που ρίσκαραν τη ζωή τους για ένα καλύτερο αύριο. Η απάντηση στην ερώτηση αυτή τις περισσότερες φορές ήρθε με σιωπή και λύπη.

Είχα κι εγώ πολλά όνειρα. Όταν η οικογένειά μου αποφάσισε να πάει στην Ευρώπη, σκέφτηκα πως τα όνειρά μου θα γίνονταν πραγματικότητα. Το όνειρό μου ήταν να ζήσω ειρηνικά και με ασφάλεια, να μπορέσω να συνεχίσω τις σπουδές μου και να έχω μία ταυτότητα. Ήθελα να ζήσω χωρίς φόβο όπως οι άνθρωποι που ζουν σε χώρες με ειρήνη. Αλλά φαίνεται πως η πολιτική της Ευρώπης δεν βλέπει τους Αφγανούς με τον ίδιο τρόπο που βλέπει τους πρόσφυγες από χώρες σε εμπόλεμη ζώνη. 

Κάποιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ξεκίνησαν να απελαύνουν Αφγανούς πρόσφυγες πίσω στο Αφγανιστάν. Αυτό είναι κάτι το οποίο μας κλέβει κάθε ελπίδα για το μέλλον και τα όνειρά μας. Δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί. Ζούμε σε αβέβαιες συνθήκες καθημερινά. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη και είμαστε εξαντλημένοι. Ανησυχούμε έντονα για το μέλλον μας. 

Βλέποντας τους γονείς μου να γερνάνε, και τα μαλλιά τους μέρα με τη μέρα να έχουν όλο και περισσότερες άσπρες τρίχες νιώθω διαλυμένη και ηττημένη. Μοιάζει σαν ο κόσμος να μην μας καταλαβαίνει. 

Αλλά ακόμα έχω όνειρα. Το όνειρό μου είναι ένας ήσυχος κόσμος χωρίς σύνορα.

Ποιο είναι το όνειρό μου; Είναι τόσο δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση αυτή τη στιγμή. Είχαμε όνειρα και πλάνα για τη ζωή μας. Αφήσαμε την πατρίδα μας και μεταναστεύσαμε στην Ευρώπη για να συναντήσουμε τις ευχές μας. Ελπίζαμε σε μια ζωή με ειρήνη, ασφάλεια, δυνατότητα για εκπαίδευση και την εύρεση μιας ταυτότητας. Ονειρευόμασταν, θέσαμε στόχους, και φύγαμε από τη χώρα μας για να χτίσουμε το μέλλον μας. Αλλά θέλω να σας μιλήσω για αυτές τις ευχές που μάλλον ήταν μια οφθαλμαπάτη, για τις φιλοδοξίες μας που μετατράπηκαν σε έναν εφιάλτη. Θέλω να γράψω για αυτές τις ατελείωτες, εξοντωτικές μέρες που περνάνε η μία μετά την άλλη απομακρύνοντας μας όλο και περισσότερο από τα όνειρά μας. Η καρδιά μας έχει σπάσει, η ζωή είναι σκληρή, το παρελθόν μας στοιχειώνει. Το μέλλον είναι αβέβαιο. Έχουμε κουραστεί να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά. Κανείς δεν καταλαβαίνει την απελπισία μας, την ραγισμένη μας καρδιά και τα συναισθήματά μας, τη μοναξιά και τη στέρηση.

Κάνω ευχές για τους καταπιεσμένους συμπατριώτες μου και όλους τους πρόσφυγες του κόσμου και έχω ρωτήσει αρκετούς ανθρώπους εδώ στο Σχιστό, ποιες είναι οι ευχές τους.

Νατζμέχ: Εύχομαι να βρω μια νέα ταυτότητα, μία ταυτότητα που θα μου δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσω στη ζωή μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Ονειρεύομαι να ζήσω σε ένα κόσμο χωρίς πόλεμο και αίμα, ένα κόσμο χωρίς πρόσφυγες και αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Ονειρεύομαι έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς σύνορα.

Χατερέ 30 ετών: Εύχομαι να μη συμβεί τίποτα κακό στην οικογένειά μου και στα παιδιά μου στο δρόμο μας για τη Σερβία.

Νασιμέ 47 ετών: Εύχομαι να δω τα παιδιά μου να βρίσκουν το δρόμο τους, και να έχουν μια εύπορη και επιτυχημένη ζωή. 

Ρομίνα 27 ετών: Εύχομαι να μπορούσαμε να πάμε στη Γερμανία το συντομότερο δυνατό και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή εκεί.

Σεντιγκέ: Εύχομαι να δω το σύζυγό μου σύντομα.

Ζαρί 30 ετών: Ονειρεύομαι μια ζωή με ειρήνη και να βγω γρήγορα από αυτήν την κατάσταση.

Φατιμέ 29 ετών: Εύχομαι να ξαναδώ τη χαμένη μου οικογένεια και πάλι ενωμένη.

Σαμιρά 16 ετών: Εύχομαι να είμαστε ευτυχισμένοι με την οικογένειά μου και να ζούμε με ειρήνη.

Φαρανγκίς 16 ετών: Εύχομαι να γίνω αρκετά πλούσια για να μην έχω ανάγκη κανέναν.

Νασιμέ 25 ετών: Εύχομαι να γίνει γρήγορα καλά η άρρωστη κόρη μου και να την δω και πάλι υγιή και ευτυχισμένη.

Γιεγκονέ 11 ετών: Εύχομαι να ανοίξουν και πάλι τα σύνορα για όλους τους πρόσφυγες.

Ρουχολά 14 ετών: Εύχομαι να ξαναδώ την οικογένειά μου και πάλι ενωμένη.

Χαμέντ  21 ετών: Εύχομαι να γίνω διάσημος παίκτης βόλεϊ.

Μοχαμάντ: Εύχομαι η ειρήνη και η ασφάλεια να επιστρέψουν και πάλι στη χώρα μου και μια μέρα να μπορέσουμε να επιστρέψουμε και πάλι εκεί.

Μοχαμάντ Ρεζά 18 ετών: Εύχομαι να γίνω διάσημος ποδοσφαιριστής και να ξαναδώ την οικογένειά μου ενωμένη.

Όλοι οι πρόσφυγες, μαζεύτηκαν εδώ, με μία κοινή φιλοδοξία ανεξάρτητα από το φύλο ή την ηλικία τους. Εύχονται αυτές οι δύσκολες στιγμές να φτάσουν στο τέλος τους και ελπίζουν να ξεκινήσουν μία νέα ζωή σε μία ασφαλή και ειρηνική χώρα.

Sketch by Najmiah Hossaini

Νάτζμια Χοσσαϊνί

Young Journalists

Σχολιάστε