Τι είναι η ζωή; Ένα ερώτημα το οποίο έχουν θέσει πολλές φορές οι άνθρωποι στον εαυτό τους. Μήπως η ζωή δεν είναι παρά η απόσταση μεταξύ γεννήσεως και θανάτου; Η οπτική των ανθρώπων ως προς τη ζωή διαφέρει. Ένας ηθοποιός διακρίνει τη ζωή στη σκηνή, ένας συγγραφέας στη δημιουργία ενός συγγράμματος, ένας ποιητής σε στίχους, ένα παιδί στην αγκαλιά των γονέων του και ένας γιατρός στη διάσωση της ζωής ενός ασθενούς.
Οι αισιόδοξοι άνθρωποι, διακρίνουν στη ζωή ομορφιά και χαρά, οι καχύποπτοι την κοιτούν με θλίψη, στεναχώρια και πικρία, αλλά εγώ είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που διακρίνω στη ζωή το μείγμα της χαράς και της στενοχώριας
Κατά την άποψή μου, η ζωή είναι μία ακούραστη δασκάλα, η οποία συνεχώς εκπαιδεύει τους μαθητές της.
Η ζωή μας μαθαίνει πολλά, όπως ότι υπάρχει θλίψη και οφείλουμε να την αποδεχτούμε, αλλά να μην παραδοθούμε στο φόβο και στην ήττα.
Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε τις στιγμές μας, γιατί ίσως αύριο να μην μπορούμε. Η ζωή μοιάζει με ένα απέραντο βουνό γεμάτο ανηφόρες και κατηφόρες στη διαδρομή. Διανύοντάς τες δεν πρέπει να απογοητευτούμε, δεδομένου ότι τα καλύτερα έρχονται στο μέλλον και τα ωραιότερα πράγματα τα βλέπουμε από τις ψηλότερες κορυφές. Πρέπει να μάθουμε ότι η ευτυχία έρχεται σε όσους παλεύουν για την επίτευξή της.
Πρέπει να μάθουμε να μην κατακρίνουμε αλλήλους, δεδομένου ότι κανείς δε γνωρίζει την πραγματική διαδρομή της ζωής του άλλου.
Υπάρχουν πολλά «ανύπαρκτα» στη ζωή, τα οποία ουδέποτε δύνανται να αναπληρώσουν τα υπαρκτά. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι δεν αντικαθίστανται ποτέ, όπως ο πατέρας και η μητέρα. Επομένως, όσο υπάρχουν να τους εκτιμούμε και καμία φορά, χέρι-χέρι μαζί τους το φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα να κοιτάμε. Καμιά φορά, δίπλα τους, κοντά στο τζάκι να πιούμε και ένα πικρό καφεδάκι.
Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τα λάθη της ζωής μας, αλλά να προσέχουμε την ημέρα που αναγνωρίζουμε τα λάθη, τα οποία χωρίς πάθη συζητάμε και επανορθώνουμε, με το σκεπτικό ότι γίναμε σοφότεροι από πριν.
Να μην επηρεαζόμαστε από τις κριτικές των άλλων, όπως ένα πανέμορφο λουλούδι που ανθίζει ακόμα και σε σχισμή ενός δρόμου, χωρίς φόβο να «πατηθεί».
Να μάθουμε, όπου και όπως είμαστε να συμμετέχουμε σε καλές πράξεις. Να βοηθάμε, για παράδειγμα, έναν τυφλό να διανύσει το δρόμο, ακόμη κι αν αυτό μας κάνει να αργοπορήσουμε σε ένα πολύ σημαντικό ραντεβού. Έτσι νικάμε το κακό και επιβραβεύουμε το καλό.
Πρέπει να μάθουμε να μην ανεχόμαστε την καταπίεση, ακόμα και αν μας εμποδίζει. Καλύτερη η στάση, παρά η υποχώρηση.
Να πιστεύουμε στη ζεστασιά μιας χειραψίας και να την περνάμε στην ψυχή και την καρδιά μας, να πιστεύουμε στην αγάπη και στο θαύμα του Θεού, ο οποίος βρίσκεται πάντοτε κοντά μας.
Να γνωρίζουμε ότι η αγκαλιά των γονέων, μετά από ένα ταξιδάκι μιας εβδομάδας είναι ευτυχία και ευλογία, δεδομένου ότι κάποια μέρα που δεν θα είναι πλέον κοντά μας, τότε η θλίψη και η πικρία της απουσίας θα είναι συντροφιά μας.
Γιατί να μην φιλήσουμε, έστω και μία φορά το χέρι των γονιών μας;
Γιατί πάντα σκεφτόμουν το μέλλον και δεν βίωσα το παρόν;
Γιατί φοβόμουν τις ήττες;
Γιατί έδωσα τόση σημασία στα λεγόμενα των άλλων;
Γιατί, και γιατί και γιατί τόσα «γιατί»;
Πολλά αναπάντητα «γιατί» που επιβαρύνουν τους ώμους μας.
Επομένως να ζούμε στο παρόν, να απολαμβάνουμε όσα έχουμε και να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε όσα επιθυμούμε.
Πριν χρόνια είχα διαβάσει μία φράση σε ένα βιβλίο, την οποία κατανοώ κάθε μέρα και περισσότερο: «Το να πέσεις αλλά να μην σηκωθείς, είναι δική σου επιλογή. Μην παραδίδεις τις επιλογές σου στις συμπτώσεις».
Τέλος, όλοι χρειάζεται κάποια στιγμή να κοιτάμε τους εαυτούς μας ως παρατηρητές και να αναλογιζόμαστε αν αυτός που κοιτάμε, ο οποίος προέρχεται από τις δικές μας σκέψεις, ζει σωστά ή όχι;
Σχολιάστε