Μια όμορφη βροχερή μέρα του προηγούμενου Δεκεμβρίου, η ομάδα μας επισκέφθηκε το Μουσείο της Ακρόπολης. Η επίσκεψη αυτή ήταν ενδιαφέρουσα για όλα τα μέλη της ομάδας από την πρώτη στιγμή.
Μπορούσες να δεις ένα πολύ μεγάλο χώρο με επισκέπτες από όλο τον κόσμο σε κάθε γωνιά του μουσείου, να μιλούν διαφορετικές γλώσσες και να εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους για τα μεγάλα γλυπτά, ενώ τα ηχοκύματα δημιουργούσαν μια όμορφη συμφωνία.
Δεν ήταν μόνο ο κύριος χώρος που ήταν γεμάτος με εκθέματα, αλλά κάτω από τα πόδια μας υπήρχε μία πόλη χιλιάδων χρόνων. Περπατήσαμε πάνω στο τζάμι βλέποντας μία πόλη κάτω από αυτό και όπου κι αν γυρνούσες το κεφάλι σου έβλεπες κάτι που σε εντυπωσίαζε.
Καλύτερα να μην πω τίποτα για τον κόσμο των χρωμάτων που είδαμε εκεί, γιατί η ομορφιά τους δεν περιγράφεται με λόγια. Αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι η προσοχή στη λεπτομέρεια, στον τρόπο με τον οποίο είχαν δημιουργηθεί τα ενδύματα, το μακιγιάζ, τα μαλλιά, οι καμπύλες, η στάση του σώματος, το ύψος και τα άκρα των αγαλμάτων.
Μου ήταν πολύ δύσκολο να ελέγξω τα χέρια μου, που όλη την ώρα ήθελαν να αγγίξουν την ιστορία. Τόσο πολύ, που ρώτησα την ξεναγό αν επιτρέπεται να αγγίξω τα αρχαία εκθέματα ή όχι! Ένιωσα ότι αν τα άγγιζα, ένα μαγικό φως θα έριχνε πάνω μου δύναμη εκείνη τη στιγμή. Όμως δυστυχώς δεν επιτρέπεται. Η ξεναγός μου είπε ότι μπορώ να τα αγγίξω με τα μάτια μου μόνο, όχι με τα χέρια μου! Η απάντησή της με έκανε να σκεφτώ και να δω την ιστορία με περισσότερη προσοχή.
Αυτή ήταν η ιστορία της βροχερής μας μέρας στην Αθήνα, που την περάσαμε περπατώντας μέσα στην ιστορία!
Photos by Ahmad Yama Fayez
Σχολιάστε