Σαν φως που ξεπροβάλλει από το σκοτάδι της προκατάληψης, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ αναδύεται ως ένα σύμβολο ελπίδας και αλληλεγγύης.
Το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, που διοργανώνεται με μεγάλη επιτυχία κάθε χρόνο από το Συντονιστικό Μεταναστευτικών και Αντιρατσιστικών Οργανώσεων, φέτος είχε μήνυμα «Από την Πύλο έως την Παλαιστίνη – Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη», ενώνοντας τις φωνές όλου του αλληλέγγυου κόσμου ενάντια σε κάθε αφήγημα υπέρ της κοινωνικής περιχαράκωσης και του αποκλεισμού, ενάντια σε κάθε μισαλλοδοξία και «αλλεργία» στο διαφορετικό και προωθώντας την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Το φεστιβάλ περιλαμβάνει μία ποικιλία εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, οι οποίες ενθαρρύνουν την ενεργό συμμετοχή και δράση όλων των συμμετεχόντων/ συμμετεχουσών – από ομιλίες ακτιβιστών, ακαδημαϊκών και ειδημόνων στα ζητήματα του ρατσισμού, μαζικές συζητήσεις, προβολές, παιδαγωγικά δρώμενα, εκθέσεις φωτογραφίας, πάγκους Μη Κυβερνητικών και Αυτοοργανωμένων Σωματείων ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και μετάδοσης του οράματός τους στο ευρύ κοινό, πάγκους μικροπωλητών/πωλητριών, μέχρι συναυλίες από μουσικούς όλων των ταυτοτήτων και ταξίδια των γευστικών μας καλύκων από εδέσματα συλλογικών κουζινών από κάθε γωνιά της γης.
Εγώ έδωσα το παρόν στο Φεστιβάλ την Κυριακή στις 7 του μήνα και μιας και ήταν η πρώτη μου φορά, οι προσδοκίες μου συναντήθηκαν. Μια θάλασσα ανθρώπων, πολυποίκιλων και πολύχρωμων, τα πρόσωπά τους φωτισμένα από χαμόγελα, και τα μάτια τους να ακτινοβολούν τη ζεστασιά της ενότητας, κυμάτιζε στον ανοιχτό χώρο του φεστιβάλ. Οι ήχοι της μουσικής ανακατεύονταν με γέλια και συζητήσεις, σαν μελωδία που παίζεται από πολλά και διαφορετικά όργανα. Στον αέρα πλανώνταν αρώματα από τις μεταναστευτικές κουζίνες, φέρνοντας γεύσεις από τόπους μακρινούς. Αντηχούσαν οι φωνές των ομιλητών/ομιλητριών, που τάσσονται κάτω από το κοινό όραμα της δικαιοσύνης και της ισότητας, και οι λέξεις τους σαν να έγιναν σπόροι που φυτεύτηκαν στις καρδιές όλων όσων ακούσαμε.
Ήταν μια γεμάτη ημέρα με πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα. Για αρχή περιπλανηθήκαμε με την παρέα μου στα τραπεζάκια των συλλογικοτήτων, ενώ στη συνέχεια παρακολουθήσαμε την ομιλία «Πύλος, Έβρος, Λαμπεντούζα: Τα σύνορα σκοτώνουν». Ήταν μια ιδιαίτερα διαφωτιστική ομιλία, καθώς μάθαμε περαιτέρω λεπτομέρειες για την υπόθεση των 9 της Πύλου, τα pushbacks στη θάλασσα, στα νησιά και στον Έβρο, τη συνοριακή βία, τις συνθήκες σε κέντρα κράτησης, την δίκη των τριών στον Έβρο. Mε το πέρας της συζήτησης και τα στομάχια μας να γουργουρίζουν κινηθήκαμε προς τους πάγκους με τις μεταναστευτικές κουζίνες, πήραμε το φαγητό μας και καθίσαμε να το απολαύσουμε, κλέβοντας και μία μπουκιά από τον άλλον .Καθίσαμε σε τραπεζάκια που είχαν στηθεί μπροστά από τη Μεταναστευτική Σκηνή και απολαύσαμε την μουσική των Tarabesque και Adir Jan, συμμετέχοντας στο γλέντι και τον χορό που ακολούθησε. Χαθήκαμε στη μαγεία αυτής της στιγμής κεφιού τόσο βαθιά, που ο χρόνος ξεθώριασε, οι ώρες χόρευαν αθέατες, και ο νους μας ταξίδεψε σε κόσμους πέρα απ’ το τώρα.
Από το τραγικό ναυάγιο στα ανοικτά της Πύλου τον Ιούνιο του 2023 στην Ελλάδα, την οριακή άνοδο ακροδεξιάς κυβέρνησης στη Γαλλία τον Ιούλιο του 2024, μέχρι τη σιωπηλή γενοκτονία στο Κογκό και αυτή της Παλαιστίνης που λαμβάνουν χώρα εδώ και δεκαετίες, είναι καταφανές πως η ανθρωπότητα βιώνει μία αβυσσαλέα κρίση αξιών, με μοχλό τις πιο ακραίες μορφές βίας και εξόντωσης και με ανεπανόρθωτες συνέπειες για την συνέχιση της ομαλής ροής των πραγμάτων. Είναι αδήριτη η ανάγκη συσπείρωσης και οργάνωσής μας ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης και διάκρισης, αλλά και διεκδίκησης των δικαιωμάτων όλων μας, ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, σεξουαλικής ταυτότητας και προτίμησης, ηλικίας και κοινωνικής τάξης. Φεστιβάλ τέτοιου είδους συνιστούν την καλύτερη ευκαιρία και αφορμή για να βρεθούμε άτομα από όλες τις γωνιές του κόσμου και να ενώσουμε τις φωνές μας κάτω από ένα κλίμα που «γιορτάζει» και αγκαλιάζει την πολυπολιτισμικότητα. Στον ζωντανό πίνακα του φεστιβάλ, οι ανθρώπινες ψυχές γίνονται οι πινελιές ενός καμβά γεμάτου φως και ελπίδα. Εδώ, όπου η διαφορετικότητα γιορτάζεται και η αγάπη κυριαρχεί, ο χώρος γίνεται σύμβολο μιας κοινότητας που αγκαλιάζει την ισότητα και την αλληλεγγύη. Μέσα από τη μουσική, τα χρώματα και τις φωνές, αναδύεται ένα μήνυμα: ότι η αληθινή δύναμη της ανθρωπότητας βρίσκεται στην ενότητά της.
Ένα Αποδημητικό Πουλί.
Σχολιάστε