Είμαι άγνωστη πόλη και μοιάζω με την πόλη μου. Χρειάζεται κανείς χρόνια να ανακαλύψει τι έχω μέσα μου.
Ερωτεύτηκα τη νιότη των ημερών που μεγάλωνε στις πεδιάδες της χώρας μου. Έβλεπα τα όνειρά μου να μεγαλώνουν όπως μεγαλώνει το πράσινο μπουμπούκι στις αγκαλιές της μάνας του.
Και να ’τος ο εφιάλτης του πολέμου που κλέβει όλη την ομορφιά του μπουμπουκιού. Χάθηκαν οι δρόμοι μου και απελπίστηκα με τα όνειρά μου, ο πόλεμος κατέστρεψε την παιδική μου ηλικία και έκλεψε ό,τι αγαπούσα, το σπίτι που μεγάλωσα, όπου έβρισκα την αγάπη και τη ζεστασιά. Επίσης ο πόλεμος έκλεψε ένα κομμάτι της ψυχής μου, τον αδερφό μου, τον μάρτυρα της αδικίας και του σεχταρισμού ανάμεσα σε θρησκείες.
Όταν αναγκαστήκαμε να χωριστούμε, το μόνο που μου έμεινε ήταν να ξαναβρεθώ με την οικογένεια μου και να επιστρέψουν εκείνες οι γεμάτες αγάπη ημέρες. Παρόλα αυτά νομίζω πως το μικρό μου όνειρο δεν θα πραγματοποιηθεί καθώς μεγάλωσαν οι αποστάσεις που μας χωρίζουν.
28/3/2015
Αυτή την αποφράδα ημέρα, εγώ και τα άλλα παιδιά της πατρίδας μου εκτοπιστήκαμε λόγω σφοδρού βομβαρδισμού στην πόλη μου, την Ιντλίμπ. Δεν προλάβαμε να χαρούμε τα όνειρά μας, καταστράφηκε τόσο το δικό μας μέλλον όσο και των επόμενων γενεών.
Τώρα σε εγκαταλείπω πατρίδα μου χωρίς ημερομηνία επιστροφής. Θα σε θάψω πατρίδα μου μαζί με τα όνειρά μου σε μια ξύλινη βάρκα που θα διασχίσει τη θάλασσα προς ένα καινούργιο μέλλον, εκεί όπου θα ξεκινήσω μια νέα ζωή σαν μωρό που μόλις το γέννησε η μάνα του.
Στα περισσότερα παιδιά της πατρίδας μου ο άνεμος του πολέμου ξήλωσε τα παράθυρα της παιδικής μας ηλικίας και έκλεισε τα μάτια των ονείρων μας. Σα να απλώθηκε ένα χέρι που κρατάει το δρεπάνι της καταπίεσης και ξήλωσε τις ρίζες μας από το χώμα της πατρίδας. Αυτό το χέρι έκοψε τους λαιμούς της ευτυχίας μας και μας απομάκρυνε από ό,τι αγαπήσαμε.
Αν μας επιστρέψουν τα μέρη μας, ποιος θα μας επιστρέψει τους συντρόφους μας; Αν μας επιστρέψουν τα δικαιώματά μας, ποιος θα μας επιστρέψει τα χρόνια της αγάπης και της στέρησης;
Σχολιάστε