Πριν από λίγο καιρό μου ήρθε ένα μήνυμα στο φέισμπουκ:
“Στα γενέθλιά του, θυμόμαστε τον πρώην πρόεδρο της Νότιας Αφρικής ως απόστολο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Φαντάσου την επιρροή που θα μπορούσαμε να έχουμε σε περίπτωση που ακολουθούσαν όλοι το παράδειγμά του προσπαθώντας να επηρεάσουν τη ζωή των άλλων.”
Αυτό με έκανε να σκεφτώ την επιρροή που κατάφερε να έχει ο Νέλσον Μαντέλα και εδώ ξεκίνησε το ταξίδι μου στην ανάγνωση του αγώνα του για την ανθρωπότητα.
Η επίσημη σελίδα του Μαντέλα nelsonmandela.org αποτέλεσε την κύρια πηγή από την οποία πήρα τις πληροφορίες μου.
Ο Μαντέλα γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1918 και ανήκε στην φυλή των Μαντίμπα. Όταν ήταν μικρός συνήθιζε να ακούει τις ιστορίες των προγόνων του στους πολέμους της αντίστασης και ονειρευόταν να προσφέρει κι αυτός στον αγώνα για την ελευθερία του λαού του.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Φορτ Χερ (Fort Hare) και το 1952 ίδρυσε μαζί με τον Όλιβερ Τάμπο (Oliver Tambo) την πρώτη δικηγορική εταιρία από μαύρους στην Νότια Αφρική. Του ζητήθηκε να καθοδηγήσει τον ένοπλο αγώνα, ενώ είχε βοηθήσει και στην ίδρυση της οργάνωσης «Δόρυ του Έθνους».
Αργότερα αναγκάστηκε να φύγει από την Νότια Αφρική και ταξίδεψε σε όλη την ήπειρο. Όταν γύρισε συνελήφθη σε ένα οδόφραγμα της αστυνομίας έξω από το Howick. Ο πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, Άλμπερτ Λουτούλι, είχε γνώση για την επιστροφή του. Ο Μαντέλα αντιμετώπιζε κατηγορίες όπως παράνομη φυγή από την χώρα και την ενθάρρυνση εργατών για απεργία. Τελικά καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκιση, από τα οποία εξέτισε μόνο τον έναν μήνα.
Όταν η αστυνομία εισέβαλε στο στέκι «Liliesleaf» το οποίο ήταν κρυφός τόπος συνάντησης για τους ακτιβιστές του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, συνελήφθησαν πολλοί σύντροφοί του. Τον Οκτώβριο του 1963 ο Μαντέλα και 15 ακόμα καταδικάστηκαν σε εκτέλεση. Η γνωστή ομιλία του τον Απρίλιο του 1964 από το εδώλιο του δικαστηρίου έμεινε χαραγμένη στην Ιστορία.
«Κατά τη διάρκεια της ζωής μου αφιέρωσα τον εαυτό μου σε αυτόν τον αγώνα του αφρικανικού λαού. Έχω πολεμήσει ενάντια στη λευκή κυριαρχία, όπως έχω πολεμήσει ενάντια στη μαύρη κυριαρχία. Έχω αγαπήσει το ιδεώδες μιας δημοκρατικής και ελεύθερης κοινωνίας, στην οποία όλα τα άτομα ζουν μαζί σε αρμονία και με ίσες ευκαιρίες. Είναι ένα ιδεώδες για το οποίο ελπίζω να ζήσω, ώστε να το επιτύχω. Αν χρειαστεί, όμως, είναι ένα ιδεώδες για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω.»
Αργότερα ακυρώθηκε η απόφαση της εκτέλεσης του. Τον Ιούνιο του 1964, καταδικάστηκε μαζί με άλλους 7 σε ισόβια κάθειρξη και στάλθηκαν σε φυλακή στο νησί Ρόμπεν. 24 χρόνια μετά, τον Αυγούστου του 1988, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με φυματίωση. Τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου μεταφέρθηκε στη φυλακή Βίκτορ Βέστερ, όπου πέρασε τους τελευταίους 14 μήνες της φυλάκισης του. Συνολικά, έμεινε φυλακισμένος για 27 χρόνια. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Μαντέλα στην διάρκεια της φυλάκισης του αρνήθηκε 3 προσφορές για αποφυλάκιση υπό όρους.
Μόλις αφέθηκε ελεύθερος, άρχισε να κάνει επίσημες διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό της εξουσίας των λευκών. Το 1993 του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, το οποίο μοιράστηκε με τον Φρεντερίκ Ντε Κλερκ (Frederik Willem de Klerk), ο οποίος ήταν και ο άνθρωπος που τον απελευθέρωσε, ενώ τον Απρίλιο του 1994 ψήφισε για πρώτη φορά. Έπαθα σοκ όταν το έμαθα αυτό.
Τον Μάιο του 1994 έγινε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας. Παραιτήθηκε όμως, όπως είχε υποσχεθεί, μετά από μόνο μία προεδρία, ενώ είχε καταφέρει να αποκαταστήσει την εθνική ενότητα δίνοντας τέλος στον φυλετικό διχασμό.
Η κυβέρνηση του παρουσίασε μέτρα για την αγροτική μεταρρύθμιση και την καταπολέμηση της φτώχειας αλλά και μεταρρυθμίσεις στο πεδίο της υγείας.
Μετά από το τέλος της προεδρίας του, ο Μαντέλα συνέχισε να αγωνίζεται ιδρύοντας το Nelson Mandela Children’s Fund και το Ίδρυμα Mandela Rhodes Foundation. Δεν δίστασε ποτέ να υποστηρίξει την δημοκρατία και δεν πολέμησε τον ρατσισμό με ρατσισμό αλλά το έκανε έχοντας ως όπλο την ειρήνη και την αγάπη. Ο Νέλσον Μαντέλα ήταν πηγή έμπνευσης για όλους τους καταπιεσμένους και για όσους εναντιώνονται στην αδικία.
Πριν τον θάνατο του (Δεκέμβριος 2013), κατάφερε να πραγματοποιήσει ένα ακόμα όνειρό του όταν η Νότια Αφρική διοργάνωσε το Μουντιάλ του 2010, κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά σε αφρικανική χώρα.
Άρχισα να αναρωτιέμαι, γιατί κοροϊδευόμαστε με τους πολέμους και την βιομηχανία των όπλων; Γιατί ακόμα βελτιώνουμε τα όπλα μαζικής καταστροφής; Γιατί κάποια πράγματα, όπως το χρώμα, η γλώσσα, τα θρησκευτικά πιστεύω χωρίζουν τους ανθρώπους αντί να τους ενώνουν; Γιατί κοροϊδευόμαστε με την ιδέα των κρατών και των συνόρων και δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε όλοι σε αυτή την γη και ότι όλη η γη είναι ένα κράτος; Γιατί δεν ακολουθούν όλοι οι λαοί του κόσμου τον αγώνα του Μαντέλα για να κάνει τον πλανήτη καλύτερο μέρος, όπου ο καθένας ζει σε μια δημοκρατική κοινωνία; Μια κοινωνία ελεύθερη και ειρηνική, με ίσες ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θα συνυπάρχουν σαν μια μουσική μελωδία.
Σχολιάστε