Μια ζωή μέσα στην απόρριψη, χωρίς όμως να σταματάς να παλεύεις. Έτσι και εγώ, όχι όμως μόνη μου, αλλά με την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς μου και των φίλων μου.
Πέρυσι τον Ιούνιο προετοιμαζόμουν για να δώσω εξετάσεις στο Μουσικό σχολείο. Αν περνούσα θα ήταν μια ευκαιρία για να μην πάω στο σχολείο της γειτονιάς. Ήλπιζα να περάσω. Έκανα προετοιμασία με τη δασκάλα μου όλη την ημέρα. Έτσι γυρνούσα λιώμα από την κούραση στο σπίτι και πού μυαλό για τα μαθήματα.
Οι μέρες περνούσαν με τον ίδιο ρυθμό. Οι εξετάσεις πλησίαζαν και εγώ μέρα με τη μέρα αγχωνόμουν περισσότερο. Η καθημερινή ρουτίνα, το άγχος, τα νεύρα ήταν όλα μαζί πολύ κουραστικά. Μία μέρα πριν τις εξετάσεις θυμάμαι πως είχα αρρωστήσει. Όλη την ημέρα ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι.
Κοιμήθηκα όλη την ημέρα και ξύπνησα το επόμενο πρωί. Ξύπνησα αγχωμένη. Ντύθηκα και φύγαμε με τη μαμά για τις εξετάσεις. Πίστευα ότι ήμουν έτοιμη. Αλλά δεν ήμουν. Εκεί μας περίμεναν η δασκάλα μου και κάποιες φίλες που έδιναν εξετάσεις μαζί μου. Πρώτα δώσαμε γραπτές εξετάσεις.
Οι γραπτές εξετάσεις ήταν πολύ εύκολες. Μετά όμως ,άρχισαν τα δύσκολα: οι προφορικές. Εκεί έπρεπε να τραγουδήσουμε μπροστά στους δασκάλους που μας εξέταζαν και μετά να παίξουμε μια μελωδία στο ξυλόφωνο. Στις προφορικές δεν τα πήγα καλά.
Όταν τελείωσα βγήκα από την αίθουσα και ξέσπασα σε κλάματα. Ήξερα ότι δε θα περάσω. Και έτσι έγινε. Τρεις ημέρες αργότερα πήραμε τα αποτελέσματα. Δεν είχα περάσει. Όταν το έμαθα άρχισα να κλαίω και να χτυπιέμαι κάτω. Γιατί; Γιατί δεν είχα περάσει τις εξετάσεις; Ένιωθα χαλιά. Όλο το βράδυ έκλαιγα και σκεφτόμουν. Ήξερα ότι θα πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά που πέρυσι με κορόιδευαν. Είχα φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι να πέσω από το μπαλκόνι, αλλά δεν το έκανα. Δεν άντεχα την απόρριψη. Πέρασε μία εβδομάδα και η μαμά μου ήρθε να μου μιλήσει. Είπε ότι δε γινόταν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Έτσι αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι για να ανέβω ψυχολογικά. Το ονόμασα «Πάρτι αποτυχημένων». Το πάρτι θα γινόταν το βράδυ. Μαζεύτηκαν περίπου 20 άτομα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήρθαν όλοι μου οι φίλοι να μου συμπαρασταθούν.
Το πάρτι τελείωσε αργά το βράδυ. Το επόμενο πρωί που ξύπνησα ένιωθα χαρούμενη. Ένιωθα πολύ καλά. Είχα να νιώσω έτσι σχεδόν ένα μήνα. Έτσι κύλησαν οι δύο επόμενοι μήνες. Το βράδυ της 28ης Αυγούστου η δασκάλα μου μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε πως έχει ανοίξει ένα καινούριο Μουσικό σχολείο. Μόλις το έμαθα άρχισα να χοροπηδάω.
Στις 9 Σεπτεμβρίου έδωσα εξετάσεις και πέρασα. Πέρασα σε ένα καλό σχολείο με καλούς ανθρώπους.
Μερικές φορές νομίζω ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε τόσο εύκολα και να συνεχίζουμε τη ζωή μας ακόμα και αν ξέρουμε πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δε μας θέλουν, γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μας νοιάζονται και μας αγαπάνε.
Σχολιάστε