Σε συγχαίρω εφημερίδα «Αποδημητικά Πουλιά» που πετάς στον γαλάζιο ουρανό, που για όλους μας είναι και παραμένει γαλάζιος – αν και για σένα δημιούργησαν έναν ουρανό γεμάτο συρματοπλέγματα!!! Ήσουν, όμως, τόσο δυνατή που δεν παράτησες τα όνειρα και τις προσδοκίες σου, όλα τα κράτησες ζωντανά στην καρδιά σου, μέχρι να τα φτάσεις και να τα πετύχεις.
Γνώριζες πως εάν εξανεμίζονταν τα όνειρά σου, τότε θα μετατρεπόσουν σε ένα πτηνό χωρίς φτερά και φυσικά χωρίς την ικανότητα να πετά.
Γνώριζες πως όλοι εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στης ζωής την παγίδα και φτάνουμε στο τέλος ενός θολού δρόμου, γεμάτου συρματοπλέγματα. Εσύ, όμως, δεν ξέχασες να πετάς και με πτήση πάνω από τις κορυφές των εμποδίων κατάφερες να νικήσεις τα φράγματα που σου είχαν στήσει οι άνθρωποι και έτσι απελευθερώθηκες.
14 Απριλίου
Είναι η επέτειος της πιο δοξαστικής μέρας των Αποδημητικών Πουλιών. Η πιο όμορφη εμπειρία και αίσθηση του κόσμου είναι δική μας. Μια μέρα σαν σήμερα, το 2017, η νοσταλγία και τα ανείπωτα λόγια μας ενέπνευσαν να πάρουμε χαρτί και μολυβί και να γράψουμε. Το όνειρο για τη δική μας εφημερίδα μας έδωσε κουράγιο να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Όσο γράφουμε και ξέρουμε ότι θα διαβαστεί, ξεχνάμε τους πόνους μας και θυμόμαστε πάντα ότι παρόλο που οι δύσκολες μέρες είχαν πόνους, αυτοθυσία, κούραση και καμία φορά λυγμούς και δάκρυα, η απόφαση μας ήταν μεγαλύτερη από όλες τις θλίψεις και τους πόνους.
Σήμερα ήταν μία μοναδική μέρα, όπου τα δάκρυα δεν ήταν από στεναχώρια, αλλά αντιθέτως ήταν δάκρυα χαράς στα μάτια των Αποδημητικών Πουλιών.
Τώρα που έχει περάσει ένας χρόνος και έχουν δημοσιευθεί επτά τεύχη της εφημερίδας, χαμογελάμε στις δύσκολες μέρες του χθες, στη σημερινή μέρα που είναι όμορφη και ελπιδοφόρα και στο αύριο που θα είναι φανταστικό και θα μας δώσει φτερά να πετάξουμε στον γαλάζιο ουρανό προς τα όνειρά μας
Αυτό που πέρασε δεν ήταν μια απλή χρονιά, αλλά μια ζωή, μια ανάμνηση, μια φίλη και μια πτήση.
Ευχαριστούμε αυτούς τους ανθρώπους που στις δύσκολες μέρες των Αποδημητικών Πουλιών αποτέλεσαν την πιο γλυκιά επούλωση των τραυμάτων των φτερών μας και δεν άφησαν τα Αποδημητικά Πουλιά να ξεχνάνε την πτήση. Μας έμαθαν ότι όσο μπορούμε να χαμογελάμε και να αγαπάμε τους άλλους, τόσο η ζωή μας ομορφαίνει και ότι αυτός ο όμορφος κόσμος είναι δικός μας.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #8 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 25 Μαΐου 2018.
Σχολιάστε