Σε κείνη τη γωνιά του κόσμου, όπου μεγάλωσα, όταν πλησίαζε το Φθινόπωρο όλοι αναστέναζαν και έλεγαν πως, έχει έρθει η εποχή που δεν ξέρεις τι να φορέσεις, με ζεστές μέρες και κρύα ηλιοβασιλέματα, με τον ουρανό να ποθεί την βροχή, τις μέρες να μικραίνουν και τις νύχτες να μεγαλώνουν.
Γιατί νυχτώνει τόσο νωρίς; Γιατί πρέπει συνεχώς να σκουπίζουμε την αυλή; Γιατί είναι γεμάτη από φύλλα η γούρνα στην μέση της αυλής και θέλει συνεχώς καθάρισμα;
Παρόλα αυτά όμως, από την εφηβεία μου κιόλας αγαπούσα αυτήν την εποχή, επειδή όλα αυτά που συμβαίνουν το Φθινόπωρο μοιάζουν με τα συναισθήματά μου, ανά πάσα στιγμή κάτι μπορεί να αλλάξει. Από τότε που ήμουν έφηβη, ζούσε στην φαντασία μου ένα Φθινοπωρινό κορίτσι με πυρόξανθα μαλλιά. Όταν φυσούσε ο φθινοπωρινός αέρας, τα μαλλιά της κυμάτιζαν μαζί του. Όταν έβρεχε φανταζόμουν ότι τα μαλλιά του μικρού μου κοριτσιού βρέχονταν και σκούραιναν. Όλη μέρα ο άνεμος μπλεκόταν στα μαλλιά της και το βράδυ το μικρό κορίτσι κουρασμένο από τους κόμπους άρχιζε να τα πλέκει.
Ήμουν ερωτευμένη με αυτήν την μικρή μου φανταστική φίλη. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, είμαι ερωτευμένη με το Φθινόπωρο. Αγαπώ τον ήχο των φύλλων που θροΐζουν, καμιά φορά μοιάζει με την φωνή της καρδιάς μου. Αγαπώ τον αέρα που ξαφνικά γίνεται κρύος. Αγαπώ τις φθινοπωρινές βροχές, την μυρωδιά των βρεγμένων δρόμων κάθε φορά που βρέχει. Αγαπώ να περπατώ στη βροχή χωρίς ομπρέλα.
Κάποιες φορές κάθομαι στο παράθυρό μου με ένα τσάι στο χέρι και πίσω από το τζάμι βλέπω την φθινοπωρινή δύση του ήλιου και πολλές φορές διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο, εκείνο που διαβάζω κάθε φθινόπωρο.
Όταν ξεκινά το Φθινόπωρο, ξεκινούν και οι βόλτες μου στo ηλιοβασίλεμα και όταν ο κρύος καιρός με εκπλήσσει, πηγαίνω και κάθομαι στο παλιό καφέ της λεωφόρου, εκείνο με τα ξύλινα καθίσματα. Ένα καφέ που έχει ακόμα ζωή μέσα του, ένα καφέ που δεν θέλει να εκσυγχρονιστεί. Πίνω ένα τσάι και ανοίγω το κινητό μου για να δω όλους αυτούς που ανεβάζουν φωτογραφίες με δρόμους που είναι μισοκαλυμμένοι από μια πορτοκαλί κουβέρτα. Μισοτραβηγμένες φωτογραφίες με φθινοπωρινά φύλλα ή πορτοκαλί φύλλα πάνω στην φούστα μια άγνωστης κοπέλας.
Στην χώρα που έμενα πριν, η χρονιά άρχιζε με την Άνοιξη, στην χώρα που μένω τώρα, η χρονιά ξεκινά με τον Χειμώνα, αλλά στην χώρα του μυαλού και της καρδιάς μου, κάθε χρονιά ξεκινά με το Φθινόπωρο. Για την ακρίβεια έχουν μείνει μόνο μερικές μέρες Φθινοπώρου ακόμα, για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις την ομορφιά του.
Πώς μοιάζει αυτή η εποχή στην φαντασία σου;
***Το κείμενο αυτό γράφτηκε από την Μάχντια Χοσσαϊνί το Φθινόπωρο, απλά το διαβάζετε με λίγη καθυστέρηση.
Σχολιάστε