Ας μην κάνουμε άδικες εκτιμήσεις.
Σκέπτομαι διαρκώς γιατί οι άνθρωποι κρίνουμε πολύ βιαστικά καθέναν και αυτά που έχει κάνει. Γιατί επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κρίνει ένα άτομο που δεν γνωρίζουμε ή που δεν έχουμε συναναστραφεί ποτέ, βασιζόμενοι μόνο στην εμφάνισή του και να δημιουργούμε λανθασμένη εντύπωση για αυτό στο μυαλό μας. Όσο περισσότερο προβληματίζομαι σχετικά με αυτό, τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Γεννήθηκα σε μια κοινωνία, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος εκφράζει τη γνώμη του για τους άλλους και τους κρίνει άδικα. Όταν έβλεπαν στο δρόμο ή στην πόλη ένα άτομο με ντύσιμο ατημέλητο, η πρώτη σκέψη που έκαναν είναι πως επρόκειτο για άτομο βρώμικο, χωρίς πειθαρχία. Ή ακόμη ότι προέρχεται από μια οικογένεια που δεν υπάρχει σεβασμός. Δεν σκέφτονται ούτε πως αυτό το άτομο ίσως δεν είχε τον χρόνο να ετοιμαστεί ή ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Αν έβλεπαν κάποιο άτομο με τατουάζ, θα άρχιζαν να σχολιάζουν μεταξύ τους και να τον κρίνουν άδικα και δεν θα επιχειρούσαν ποτέ να δεχτούν το γεγονός ότι καθένας θα μπορούσε να έχει διαφορετικά γούστα, τα οποία πρέπει να σεβόμαστε και ότι αυτά τα τατουάζ δεν σημαίνουν ότι αυτό το άτομο είναι κακό. Ίσως αυτό το άτομο, παρά τα τατουάζ σε όλο του το σώμα, μπορεί να ήταν ο άγγελος που θα έσωζε τη ζωή κάποιου άλλου.
Όταν βλέπουν μια γυναίκα που είναι πολύ μακιγιαρισμένη και πιο ανάλαφρα ντυμένη, την κοιτάζουν με βλέμμα τόσο αυστηρό που τη σαστίζουν. Γι’ αυτόν τον λόγο στην κοινωνία μας, κάθε φορά που κάποιος θέλει να κάνει κάτι, φοβάται τι θα σκεφτούν οι άλλοι γι’ αυτόν. Φυσικά αυτές οι κριτικές δεν περιορίζονται μόνο στην εξωτερική εμφάνιση, αλλά επεκτείνονται και στην προσωπική ζωή. Τα άτομα όμως που αρέσκονται να σχολιάζουν τους άλλους, προτιμούν να μιλούν για την προσωπική ζωή των άλλων και πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο τους βοηθούν. Δεν σκέπτονται ποτέ πως η άδικη κριτική τους μπορεί να κάνει κακό στους άλλους και κάποιες φορές αυτό μπορεί να καταλήξει στην διάλυση της ζωής τους. Όσο δεν είχα ταξιδέψει στο εξωτερικό και ζούσα στην κοινωνία της χώρας μου, πίστευα πως μόνο σ’ αυτήν οι άνθρωποι κρίνουν τόσο πολύ και δίνουν τόση βάση στην εξωτερική εμφάνιση. Όταν ταξίδεψα, όμως, στις ευρωπαϊκές χώρες, οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία μου δεν είναι η μόνη που είναι γεμάτη με τέτοιους ανθρώπους, αλλά μπορούμε να τους βρούμε σε κάθε κοινωνία.
Πολλές φορές γνώρισα τέτοιους ανθρώπους σε διάφορα μέρη, ακούγοντας τα σχόλιά τους, κοιτάζοντας το βλέμμα τους, αναρωτιόμουν για πολλοστή φορά γιατί πρέπει να μιλούμε για τους άλλους και να τους κρίνουμε. Φυσικά, στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι αυτού του είδους σε σχέση με τη δική μου. Και είναι ένας από τους λόγους της προόδου αυτών των χωρών. Ενστικτωδώς, κάθε άτομο πιστεύει πως είναι καλύτερο από τους άλλους. Ακόμη και οι εγκληματίες και οι λωποδύτες, δεν παραδέχονται τα λάθη τους και τα δικαιολογούν. Αν καθένας αποδεχτεί ότι δεν είναι τέλειος και άψογος, δεν θα έκρινε ποτέ τα λάθη των άλλων. Ας προσπαθήσουμε να μην εμπλεκόμαστε σε ό,τι αφορά τους άλλους, για να βελτιώσουμε τη ζωή μας αλλά και εκείνη των άλλων και να καλυτερεύσουμε την κουλτούρα της κοινωνίας μας. Ας μην κρίνουμε τους άλλους άδικα πριν τους γνωρίσουμε καλά.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #3 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 30 Σεπτεμβρίου- 1 Οκτωβρίου 2017.
Σχολιάστε