Αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που μου ήρθε στο μυαλό, όταν έμαθα για τη διαμαρτυρία και τον αγώνα της δεκαεξάχρονης Σουηδέζας Γκρέτα Τούνμπεργκ για την κλιματική αλλαγή. Οι διαδηλώσεις φάνηκε ότι είχαν απήχηση σε όλο τον κόσμο, όπως και το μήνυμά της ότι η Γη, μάλλον όχι στο μακρινό μέλλον, δεν θα μπορεί να είναι ο πλανήτης των παιδιών μας και των απογόνων μας. Χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βγήκαν στους δρόμους, ώστε η φωνή της Γκρέτα να γίνει δυνατότερη και να φτάσει στα αυτιά των υπεύθυνων, και ανεύθυνων, πολιτικών.
Τις μέρες αφότου έμαθα για τις διαδηλώσεις αυτές, απασχολούσε διαρκώς το μυαλό μου η προσπάθεια να βρω απάντηση στην ερώτησή μου. Πράγματι, η ερώτησή μου ήταν αν όλο αυτό το αίμα που χύνεται στη γη θα κάνει τον πλανήτη θερμότερο. Μερικές φορές για να απαντήσω στην ερώτησή μου, σκέφτομαι ότι στη χώρα μου χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους θερμούς (που έχουν θερμό αίμα) και ψυχρούς (που έχουν ψυχρό αίμα). Ίσως οι πολιτικοί που αδιαφορούν νομίζουν ότι οι χιλιάδες άνθρωποι που σκοτώνονται στις εμπόλεμες περιοχές είναι άνθρωποι ψυχροί (με ψυχρό αίμα) και το αίμα τους είναι απαραίτητο για να διατηρηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη χαμηλά! Ξέρω ότι αυτή η σκέψη είναι τρομακτική, αλλά με αυτό το κύμα βίας και ανθρωποκτονιών μου έρχονται τρομακτικές εικόνες στο μυαλό, σαν αυτή — παρόλο που έχω μάθει πολύ καλά ότι το αίμα είναι ένα ζεστό, κόκκινο υγρό που ρέει στις φλέβες μας.
Όταν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, πρέπει να ξεκινήσουμε αναζητώντας τους λόγους που το προκάλεσαν. Γιατί όμως, αφιερώνουμε τόσο λιγότερο χρόνο να μιλάμε για τον πόλεμο σε σχέση με το χρόνο που αφιερώνουμε στη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή; Πόλεμοι διεξάγονται σε όλο τον κόσμο σήμερα. Γιατί ως τώρα δεν έχουν ληφθεί τα κατάλληλα μέτρα και δεν έχουν δοθεί λύσεις; Θέλω να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη, όπως και η Γκρέτα Τούνμπεργκ: «Πώς τολμάτε;». Θέλω να πω ότι αν οι νέοι από τις άλλες χώρες μιλούν για δεντροφυτεύσεις και λιγότερη χρήση πλαστικού για να προστατεύσουν τον πλανήτη, οι νέοι από τις εμπόλεμες χώρες μιλούν για τη λήξη του πολέμου, για την κατάργηση των χημικών όπλων, τα οποία κάνουν ολόκληρες γενιές ανθρώπων να γεννιούνται με προβλήματα.
Κατά τη γνώμη μου, παράλληλα με όποια άλλα μέτρα ληφθούν, θα πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι και η κατασκευή όπλων, και κυρίως των πυρηνικών όπλων, προκειμένου να έχουν αποτέλεσμα οι προσπάθειες ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Οι πόλεμοι έχουν ως αποτέλεσμα τη μετανάστευση. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο έχει επηρεάσει η μετανάστευση το θαλάσσιο οικοσύστημα στο Αιγαίο και όχι μόνο από το 2015 και μετά. Μιλάω για τα χιλιάδες σωσίβια, τη λεγόμενη “πλαστική σωτηρία”, αλλά και για τις χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν στη θάλασσα και τα σώματά τους κατέληξαν στο βυθό και έγιναν τροφή για τα θαλάσσια ζώα. Μιλάω και για τα δέντρα που κόπηκαν για να κρατήσουν ζεστούς τους πρόσφυγες μέσα στην παγωνιά του χειμώνα. Μιλάω για τις αλλαγές που υπέστησαν τα δάση και το θαλάσσιο οικοσύστημα αυτά τα χρόνια εξαιτίας των προσφυγικών ροών.
Σκεφτείτε λοιπόν πόσο τρομακτικός έχει γίνει ο κόσμος μας, που δεν σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που πεθαίνουν και δεν έχουν μέλλον. Δεν είμαι αντίθετη στο να κοιτάζουμε το μέλλον, είμαι όμως αντίθετη στο να αδιαφορούμε για το παρόν.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος #16 των “Αποδημητικών Πουλιών”, που κυκλοφόρησε με την Εφημερίδα των Συντακτών στις 28 Δεκεμβρίου 2019.
Σχολιάστε