Ένα γράμμα από τη δομή φιλοξενίας της Ριτσώνας
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ, ερχόμενη από τη χώρα μου στην Ευρώπη, ότι θα συμμετείχα σε διαμαρτυρίες, για να διεκδικήσω το αναφαίρετο δικαίωμά μου στην εκπαίδευση.
Είχα βιώσει το φόβο του να χάνεις την πρόσβασή σου στην εκπαίδευση, όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν το Αφγανιστάν, επιτέθηκαν σε σχολεία και τα έκλεισαν.
Είμαι ένα από το 850 παιδιά σχολικής ηλικίας που στερούνται το βασικό τους δικαίωμα στην εκπαίδευση. Μέρα με τη μέρα αναζητώ να βρω το λόγο αυτού του αποκλεισμού, προσπαθώντας να μάθω για τη νομοθεσία που δεν μας επιτρέπει να πάμε στο σχολείο. Αλλά δεν μπορώ να βρω καμία αιτιολόγηση για αυτόν τον αποκλεισμό.
Ζoύμε σε μία μικρή κοινότητα 2500 ανθρώπων, που είναι οι περισσότερο πληττόμενοι από την πανδημία της COVID-19 και που υποφέρουν κατά τη διάρκεια αυτού του δεύτερου lockdown. Δυστυχώς για εμάς, το να είμαστε σε καραντίνα μπορεί να είναι απαραίτητο για την υγεία μας, αλλά απειλεί και το δικαίωμά μας στην εκπαίδευση.
Μπορεί να αποκλειστούμε από το σχολείο για μια ακόμη χρονιά, αυτή τη φορά εξαιτίας του κορωνοϊού. Κανένας δάσκαλος δεν προσλήφθηκε για εμάς, τα “προσφυγόπουλα”, ούτε χρησιμοποιήθηκε κάποιο μέσο μεταφοράς για να μας μεταφέρει στο σχολείο. Για πόσο καιρό θα πρέπει να καθόμαστε και να κοιτάζουμε το μέλλον μας να καταστρέφεται;
Τολμήστε να φανταστείτε ότι είστε ένας από εμάς, ότι το παιδί σας είναι ένα από εμάς. Μπείτε στη θέση μας. Το πρωί, όταν ξυπνάτε τα παιδιά σας και τα ετοιμάζετε για το σχολείο, εμείς κοιμόμαστε. Κοιμόμαστε ακόμα, όχι γιατί θέλουμε να χασομεράμε, αλλά γιατί δεν υπάρχει τίποτα εποικοδομητικό να κάνουμε. Τουλάχιστον όσο κοιμόμαστε, μπορούμε να ονειρευόμαστε μία σχολική αίθουσα όπου μπορούμε να μάθουμε και έναν δάσκαλο να μας διδάσκει.
Όταν τα παιδιά σας πλένουν το πρόσωπό τους, βουρτσίζουν τα δόντια τους και χτενίζουν τα μαλλιά τους μπροστά στον καθρέφτη και ξεκινούν τη μέρα τους με χαμόγελο, εμείς (τα προσφυγόπουλα) κοιτάζουμε την καταστροφή του μέλλοντός μας.
Τα παιδιά σας τρώνε για να πάρουν την ενέργεια που χρειάζονται για να χτίσουν το μέλλον τους, εμείς σπαταλάμε την ενέργειά μας σε αυτό το γκέτο.
Όταν τα παιδιά σας ακούνε την κόρνα του αυτοκινήτου να τους καλεί και εσείς λίγο πριν φύγουν βάζετε το παγούρι τους στο σακίδιό τους, εμείς παλεύουμε να έχουμε μέσο μεταφοράς ή έστω ένα ποδήλατο για να μπορούμε να πάμε στο σχολείο.
Αυτές οι αντιφατικές εικόνες είναι καθημερινές. Μακάρι τα πρωινά μας να ήταν όπως αυτά των παιδιών σας!
Συγγνώμη αν αυτές οι λέξεις και οι συγκρίσεις φαίνονται σκληρές και πικρές. Όμως μπείτε στη θέση μας και φανταστείτε ότι το παιδί σας είναι ένα από εμάς. Η διάκριση που βιώνουμε δεν οφείλεται στην ανωτερότητα των παιδιών σας, αλλά στον τόπο που έτυχε να γεννηθούμε.
Κάτι δεν πάει καλά όταν ακόμα και ένα 7χρονο παιδί χρειάζεται να διεκδικήσει το δικαίωμά του στην εκπαίδευση!
Είναι υπερβολή να ζητάμε το δικαίωμά μας στην εκπαίδευση;
Είναι υπερβολή να ζητάμε ίση μεταχείριση, τουλάχιστον σχετικά με την εκπαίδευσή μας;
Είναι σωστό, είναι δίκαιο, να μας αντιμετωπίζουν σαν εγκληματίες και να μας διαχωρίζουν, σαν αυτούς που απειλούν τη ζωή σας, ενώ είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στον κίνδυνο;
Σχολιάστε