Sketch by Neda Y.

Τι μας διδάσκει ο κορωνοϊός;

Ο κορωνοϊός μας δίνει πνευματικά και ηθικά μαθήματα, ξεχασμένα εδώ και καιρό. Διδάσκει ισότητα, καθώς όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι του, ανεξαρτήτως τρόπου ζωής, κουλτούρας, θρησκείας, πλούτου, χρώματος και καταγωγής.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι ένα σύνορο μπορεί να είναι απλά η πόρτα του δωματίου σου, όταν δεν επιτρέπεται να βγεις, ακόμα κι αν είναι απαραίτητο. Απαγορεύεται να διασχίσεις αυτή την πόρτα.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι τα σύνορα μπορούν να διασχίζονται χωρίς διαβατήριο. Αυτά τα έγγραφα, που μας απέκλειαν εδώ και χρόνια, τώρα έχουν μικρή αξία. Ένας ιός μπορεί να διασχίσει τα σύνορα χωρίς έγγραφα πιστοποίησης.

Ο κορωνοϊός διδάσκει πόσο ανόητοι υπήρξαν οι άνθρωποι, που έπαιρναν ως δεδομένα τα απαραίτητα αγαθά που εκατομμύρια άνθρωποι στερούνταν πάντα: την τροφή, το νερό, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. 

Ο κορωνοϊός διδάσκει την ντροπή σε εκείνους που είναι γεμάτοι απληστία, εγωισμό και αλαζονεία. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κανείς είναι με το να βοηθά, να μοιράζεται, να προσφέρει και να φροντίζει τους άλλους. 

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση εκείνων που για χρόνια περιμένουν από άλλους να αποφασίσουν για τη ζωή τους, χωρίς να γνωρίζουν το πεπρωμένο τους.

Ο κορωνοϊός διδάσκει υπομονή αντί για πανικό – όπως πολλοί επέλεγαν την υπομονή για χρόνια, καθώς γνώριζαν ότι ο πανικός θα τους προκαλούσε μεγαλύτερο πόνο.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι η ζωή μπορεί να χάσει το νόημά της όταν αναγκάζεσαι να ζήσεις χωρίς σκοπό ή προσδοκίες – ή σε μία φυλακή.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι χωρίς την ελευθερία της επικοινωνίας, οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι αποκλειστική ιδιοκτησία κανενός. Πρέπει να το μοιράζεσαι με τους άλλους, ακόμα κι αν αυτό αφορά το σώμα σου.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι.

Ο κορωνοϊός διδάσκει ότι η ασθένειά μου είναι και δική σου, καθώς μπορεί να σε προσβάλει αύριο. Γι’αυτό οφείλουμε να είμαστε υπεύθυνοι όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για τους άλλους. 

Ο κορωνοϊός διδάσκει στον κόσμο τη ζωή των προσφύγων: τι σημαίνει να είσαι ευάλωτος, παραμελημένος, ζωντανός αλλά κρυμμένος, ελεύθερος αλλά στη φυλακή, με χιλιάδες σκέψεις αλλά αναγκασμένος να σιωπάς. Απλά να επιβιώνεις, χωρίς την υπόσχεση μιας πραγματικής ζωής πέρα από τα σύνορα.

Σήμερα, όλοι μαθαίνουν το νόημα των απειλητικών για τη ζωή μας συνόρων, αφού το δωμάτιο ή το σπίτι του καθενός έγινε ένα απροσπέλαστο σύνορο. 

Αν έχασες την κανονική σου ζωή, μάθε ότι εμείς ζούμε σε μη κανονικές συνθήκες εδώ και πολύ καιρό. Αν τα σχολεία των παιδιών σου έκλεισαν, μάθε ότι τα παιδιά μας δεν έχουν σχολεία ή προσδοκίες για το μέλλον τους. Τα σχολεία τους είναι κλειστά και έχουν καταστραφεί εδώ και δεκαετίες. 

Μπορεί να πιστεύεις ότι είσαι μακριά από την πραγματικότητα των προσφύγων. Όμως, μάθε ότι και εσύ έχεις τώρα αντίστοιχα αναγκαστεί απλά να επιβιώσεις, παραμελημένος, έχοντας ανάγκη για ένα άσυλο. Μέχρι τώρα, εμείς οι πρόσφυγες, παλέψαμε πνευματικά με τις ασυνήθιστες συνθήκες της ζωής μας. Αλλά αυτός ο ιός απαιτεί περισσότερα από εμάς. Πώς μπορούμε να πολεμήσουμε αυτόν τον καινούργιο εχθρό; Πώς μπορούμε να μείνουμε στο σπίτι, όταν δεν έχουμε σπίτι; 

Η οδηγία είναι «τηρείτε τους υγειονομικούς κανόνες!». Αυτές οι λέξεις δεν έχουν κανένα νόημα στις συνθήκες που ζούμε. Δεν έχουμε νερό ούτε για να πιούμε. Πώς μπορούμε, λοιπόν, να πλένουμε συχνά τα χέρια μας; Τα πρώτα θύματα του ιού θα είναι τα παιδιά μας (όχι τα «παιδιά των προσφύγων», όχι τα «παιδιά των μεταναστών», απλά τα παιδιά). Ζουν κοντά στα σκουπίδια, στα λύματα και σε ένα μολυσμένο περιβάλλον. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τηρήσουμε την κοινωνική αποστασιοποίηση που μας συστήνουν, αφού είμαστε τόσοι πολλοί! Είμαστε συνδεδεμένοι όπως οι κρίκοι μιας αλυσίδας.

Τέλος, ο κορωνοϊος διδάσκει ότι ένα δωμάτιο είναι αρκετό για να νιώθει κανείς ασφάλεια. Δώστε καταφύγιο σε έναν άλλο άνθρωπο και διδάξτε το νόημα της ζωής!

Πολλοί βλέπουν τον κορωνοϊό σαν μια μεγάλη ασθένεια, αλλά αν σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά, μπορεί επίσης να τον δούμε σαν ένα σημαντικό μάθημα.

Παρβάνα Αμίρι

Σχολιάστε