Ρεπορτάζ από την Έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής για το κίνημα των γυναικών
Την Τρίτη, 18/7/2017, η ομάδα των εφήβων «Αποδημητικά Πουλιά» επισκέφτηκε το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων και είδε μια έκθεση με τίτλο «Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης, 1974-1990: ιδέες, συλλογικότητες, διεκδικήσεις». Η κυρία Άννα Ενεπεκίδου, υπεύθυνη της έκθεσης, μας έδωσε τις απαραίτητες πληροφορίες.
Οι γυναίκες είναι ντελικάτες αλλά όχι αδύναμες. Ακόμη και αν με το παραμικρό συναισθηματικό χτύπημα πληγώνονται, αντιστέκονται στις τρομερές καταιγίδες της ζωής. Μη βλέπετε την αδύναμη φωνή τους και το αδύναμο σώμα τους. Αν θέλουν να αναλάβουν τις μεγαλύτερες ευθύνες, είναι σε θέση να τις φέρουν εις πέρας.
Η βία εναντίον των γυναικών είναι η πιο ξεδιάντροπη μορφή παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η φυσική και σωματική βία, η βία ενάντια στις συζύγους, η ψυχολογική και λεκτική βία, όπως ο εξευτελισμός της προσωπικότητας της συζύγου, η έλλειψη σεβασμού και προσοχής στα αιτήματα των γυναικών, στο πρόσωπό τους, τις σωματικές ανάγκες. Επίσης, η κοινωνική βία, όπως για παράδειγμα η απαγόρευση πρόσβασης σε σπουδές και εργασία, η έλλειψη προσοχής απέναντι στις γυναίκες, η κατάχρηση της υπομονής των γυναικών που υπομένουν σιωπηλά και στωικά τις δυσκολίες, η οικονομική βία όπως για παράδειγμα η άρνηση της πληρωμής των εξόδων των γυναικών και τελικά οι ανήθικες παρενοχλήσεις εις βάρος τους.
Πριν εκατό χρόνια, στην Ελλάδα, τα κορίτσια δεν είχαν το δικαίωμα να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά έκαναν δραστηριότητες στο σπίτι. Εκτός από το ράψιμο και το πλέξιμο, έγραφαν άρθρα για περιοδικά. Επρόκειτο όμως για κόρες πλουσίων οικογενειών που παρακολουθούσαν μαθήματα κατ’οίκον. Φυσικά, δεν απαγορευόταν να γράφονται άρθρα.. Υπήρχαν, ωστόσο, κάποιες δυσκολίες. Παρόλο που είχαν περάσει εξήντα χρόνια από τη λειτουργία των πανεπιστημίων στην Ελλάδα, καμία γυναίκα δεν απέκτησε το δικαίωμα να έχει πρόσβαση σε αυτά. Τελικά, η πρώτη γυναίκα έγινε δεκτή στο πανεπιστήμιο το 1890. Εκείνη την εποχή, μόνο οι γυναίκες των εύπορων οικογενειών έγραφαν άρθρα για τα περιοδικά και πήγαιναν στο πανεπιστήμιο. Οι γυναίκες των χαμηλότερων κοινωνικά τάξεων, δούλευαν στο σπίτι και μπορούσαν να πάνε στο σχολείο μόνο τις Κυριακές. Την γυναικεία παρουσία στα πανεπιστήμια και επιτυχή ολοκλήρωση των σπουδών τους ακολούθησε η διεκδίκηση του δικαιώματος των γυναικών στην εργασία. Οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα στην ψήφο πριν τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι, δημιούργησαν ομάδες αγώνα για να μπορούν να παραστούν στις κάλπες. Το 1956, για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε το δικαίωμα στην φωνή των γυναικών να ακουστεί. Σήμερα, έχουν περάσει 70 χρόνια που οι Ελληνίδες έχουν το δικαίωμα συμμετοχής σε κάθε είδους δραστηριότητα. Φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος των αντρών ήταν αντίθετο στην παρουσία των γυναικών στις εκλογές αλλά οι γυναίκες διεκδίκησαν αυτό τους το δικαίωμά.
Μεταξύ του 1967 και του 1974, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, όλες οι δραστηριότητες πάγωσαν, συμπεριλαμβανομένης και της κυκλοφορίας του Τύπου. Το 1974, η δικτατορία έληξε. Για μια περίοδο εκατό ετών, οι γυναίκες διεκδικούσαν το δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, οι γυναίκες διεκδικούσαν όλο και περισσότερα πράγματα. Ένα από αυτά τα δικαιώματα που δόθηκε το 1975 ήταν ο νόμος της ισότητας ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Αλλά τα πρώτα δικαιώματα που ζήτησαν ήταν τα οικογενειακά. Στο παρελθόν ήταν σύνηθες να κακοποιούν τις γυναίκες και αυτές ζήτησαν την αφαίρεση αυτού του δικαιώματος από τους άντρες. Μετά το τέλος της δικτατορίας, με την μεταπολίτευση, οι γυναίκες μπήκαν στην αγορά εργασίας παρά το ότι ορισμένες δεν ήταν σύμφωνες με αυτήν την ελευθερία. Όμως, τελικά, οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα της πρόσβασης στα πανεπιστήμια, έγιναν υπουργοί και βουλευτές και σιγά σιγά θεσμοθετήθηκαν τα δικαιώματα τους.
Φυσικά, για να αποκτήσουν αυτά τα δικαιώματα, οι γυναίκες προχώρησαν σε διαμαρτυρίες χωρίς να φοβούνται. Μπήκαν στη βουλή και απέκτησαν ίσα δικαιώματα.
Στο τέλος αυτής της συνάντησης, κάθε μέλος της ομάδας «Τα Αποδημητικά Πουλιά» έγραψε τις απόψεις του για τα δικαιώματα των γυναικών σε μικρά χαρτάκια που τοποθετήθηκαν στους τοίχους της έκθεσης.
Το μήνυμά μου προς όλες τις γυναίκες:
Ζητάω από όλες τις γυναίκες του κόσμου να παλέψουν για τα δικαιώματά τους και να μην υποκύψουν ποτέ στην καταπίεση των άλλων.
Σχολιάστε