Πρόκειται για μία ιστορία σαν πολλές άλλες, που συμβαίνουν καθημερινά και αφορούν στην αγάπη, το χωρισμό και τον πόνο…
Ακόμη κι όταν μαλώσαμε, ζούσα με την ελπίδα, κράτησα την υπόσχεσή μου και την αγάπη μου, έμεινα σε εσένα, δεν άλλαξα.
Είμαι αυτός που κάποια μέρα σου είπε: σου υπόσχομαι ότι δε θα σε αφήσω, σου υπόσχομαι ότι θα σε αγαπώ και θα αντιμετωπίσω τα πάντα και τους πάντες για χάρη σου. Το έκανα, πήγα κόντρα ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό και δε σε άφησα, ακόμη και όταν εσύ με άφησες να ζήσω μαζί σου και χώρια σου ταυτόχρονα.
Καμιά φορά η ελπίδα πληγώνει, μας κάνει να ζούμε στο ψέμα μέχρι να απογοητευτούμε. Είναι φυσιολογικό να περάσεις καλά, να χαρείς και να ζήσεις με κάποιον άλλο, αλλά να ξέρεις πως είναι δύσκολο για μένα. Είναι δύσκολο να μπω στη θέση σου και να σκεφτώ όπως εσύ, ώστε να μάθω γιατί αντέδρασες έτσι. Είναι, επίσης, δύσκολο να δικαιολογήσω τα σφάλματά σου σε βάρος μου, όταν εσύ η ίδια δε με υπολογίζεις. Είναι δύσκολο να είμαι ο αδικημένος για χιλιοστή φορά στη ζωή σου και εσύ να παραμορφώνεις τη δική μου ζωή.
Το έχουμε καταλάβει ότι είσαι η δύσκολη νεαρή, η ξεχωριστή, που δε μοιάζει με καμία άλλη, είσαι ιδιότροπη και εγωίστρια και νομίζεις πως όμοιά σου δεν υπάρχει καμία…
Ξέρω, αν ήσουν τώρα μπροστά μου, θα μου έλεγες ότι με αγάπησες για όλα αυτά που είμαι, μου το έχεις εξομολογηθεί άλλωστε, με έχεις φλερτάρει, μου έχεις γράψει, με έχεις ζωγραφίσει.
Σωστά, ναι, σωστά. Έτσι είσαι εσύ και εγώ σε αγάπησα για αυτό που είσαι. Έχεις λόγια που όταν τα λες, αισθάνομαι ότι τελειώνεις τα πάντα. Όμως έχεις και λόγια, που μου αρέσει τόσο να ακούω και όταν δεν τα λες νιώθω πάλι τα ίδια. -Είσαι αντιφατικός! -Όχι, εσύ είσαι αντιφατική! -Μα καλά τι έπαθα; Στον εαυτό μου μιλάω; -Ναι, αυτό μου συμβαίνει πάντα, όταν μου λείπεις, όταν μου λείπουν τα προβλήματα που δημιουργείς και η ξεροκεφαλιά σου, γιατί τότε αρχίζω να ακούω τη φωνή σου παντού μέσα μου, είτε είσαι μακριά μου είτε είσαι κοντά μου. Σε μισώ!;
Δεν μπορώ να σε εκδικηθώ. Θα μπορούσα να κάνω και εγώ αυτά που κάνεις, μόνο και μόνο για να σου πάω κόντρα και να σε στενοχωρήσω. Όμως δεν το θέλω.
Ξέρεις κάτι; Εγώ θέλω, αλλά δεν μπορώ, αδυνατώ να πάρω μια απόφαση που να σε δικαιώνει μέσα μου, δεν μπορώ να σε καταχωρήσω ως καλή σύντροφο ή ως κάποια φθηνή, μάλλον γιατί δε θέλω να είσαι φθηνή, ακόμη και αφότου έγινες φθηνή…
Ίσως γιατί έχω συνηθίσει να σε υπερασπίζομαι, ακόμη κι όταν σου θυμώνει η καρδιά μου, να σε δικαιολογώ, να δείχνω κατανόηση σε εσένα, αλλά όχι στον εαυτό μου. Εξήγησέ μου μονάχα αυτό. Ρίξε μια ματιά στην καρδιά μου και απάντησέ μου. Πες της ότι δεν την αγάπησες ποτέ, πες της ότι δεν ήταν παρά ένα στήριγμα που σε βοηθούσε να περπατήσεις και ύστερα την πέταξες και έφυγες προς το πιο μακρινό μέρος που μπορούσες να φανταστείς. Στο μέρος που θα συνεχίσω να σε αγαπώ και δε θα μπορέσω ποτέ να σε φτάσω. Στο μέρος όπου σε μισώ, όταν μου λείπεις. Στο μέρος που σε αγκαλιάζω. Μετά σε αφήνω για ένα άλλο μέρος στο οποίο σε σκέφτομαι να με χαστουκίζεις και να έρχεσαι να με φιλάς. Η σκέψη αυτή με το χαστούκι και το φιλί με πονά. Η σκέψη αυτή δεν έχει καμία διεύθυνση, έχει μόνο εσένα. Το πρόβλημα όμως είναι πως εσύ η ίδια δεν έχεις διεύθυνση. Σε μισώ και μπορώ να σε εκδικηθώ, αλλά δε θέλω…
Είπα πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που θυμώσαμε και μετά χωρίσαμε. Όχι, δεν έγινε έτσι. Ναι μεν ήταν η τελευταία φορά που θυμώσαμε ο ένας στον άλλον, αλλά γυρίσαμε, δεν ξαναθυμώσαμε, γυρίσαμε παραπάνω από μία φορά. Έμαθα ότι αν πει ένα κορίτσι ‘σε μισώ’ έχει διαφορετικό νόημα, πρέπει να καταλάβω ότι σημαίνει ‘σε αγαπώ’, αλλά γιατί με έκανες να σε μισώ; Αφού σε αγαπώ αληθινά και η ψυχή μου δεν περιμένει από εσένα να την κάψεις. Τα λόγια της αγάπης πρέπει να τα σκεφτούμε πολύ πριν τα κρίνουμε. Όπως εσύ η ίδια δεν πίστευες ότι δε σε είχα απατήσει: με ποια μίλησα όσο έλειπες, πού πήγα, ποια είδα και ποια έβλεπα στις φαντασιώσεις μου…
Έτσι, για να ζήσω, πρέπει να σε ζήσω και στην πραγματικότητα και στη φαντασία μου, στην παρουσία σου, αλλά και στην απουσία σου, όταν είσαι χορτάτη από πίστη, ανδρισμό, ζεστασιά, αλλά και όταν είσαι χαϊδεμένη και κακομαθημένη…
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι εσύ η αθώα και εγώ αυτός που δε σε καταλαβαίνει. Μήπως εσύ είσαι εκείνη που δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι άνθρωπος; Μπορεί να κάνεις λάθη, αλλά εγώ σε έμαθα όταν εσύ κάνεις λάθη, εγώ να λέω συγγνώμη.
Όπως όταν αισθάνεσαι ότι σε απατάω αλλά με αγαπάς, το δέχεσαι, σου το επιτρέπει η συνείδησή σου;
Δε θέλω να συνεχίσω με αυτόν το ρυθμό: μία εγώ, μία εσύ…Θέλω να νιώσεις τη μοναξιά σου, ώστε εγώ να ντραπώ να σου ανταποδώσω αυτήν την κακία..
Η αγάπη είναι μία αρχή, κρίμα είναι να χάσει την αξία της. Κρίμα είναι το τέλος να γίνεται αλληλοκαταπίεση. Κρίμα είναι να καταπιέζομαι και να σε καταπιέζω…
Σχολιάστε